Denis
Well-known member
Geçmiş zamanda Bağdat'tan bir kafile hacca gitmek üzeredir.
Zengin komşularının hacca hazırlandıklarını duyan temiz kalpli fakir bir adam:
“Ben de, şu komşularımla birlikte hacca gideyim” deyip hazırlığını yapar ve Hac kafilesiyle yola çıkar.
Kendini beğenmiş zenginlerden bazıları bu fakirin hacca gitmesine hayret ederler.
Bunlardan biraz da bilgi sahibi olan biri, “Komşum, senin bineğin yok, azığın yok.Bari birkaç akçen olsun var mı?” der.
Fakir, “Rabbim beni besler. Bütün canlıların rızkını veren Allâh’tır. Her birimiz onun rızık hazinesinden beslenmiyor muyuz?” der.
Nihayet günlerce süren uzun ve yorucu yolculuktan sonra kâfile, Mekke-i Mükerreme’ye varır.
Kâbe-i Muazzama’yı tavaf ederler, Arafat’ta vakfeye dururlar.
Bütün hac farîzasını yerine getirip, veda tavafını da yaparak geri dönerlerken aynı adam komşusu fakire yaklaşır:
“Komşum, vardın Beytullâh’ı tavaf ettin mi?” der.
“Evet efendim, Allâh’ıma sonsuz hamd ve şükürler olsun ki, benim gibi fakir ve aciz bir kuluna bu şerefi; haccetmeği, yüce makamları ziyareti nasip etti.” der. Komşusu fakire:
“Komşu, biz berâtımızı aldık. Sana da berât verdiler mi?” der.
Fakir: “Nasıl berât bu?” diye heyecanla sorar.
“Hacılara; ‘Cehennemden âzâd oldun.’ diye berât verilir.” der.
Bunun üzerine saf Müslüman hemen telaşla döner ve başını Beytullâh’ın eşiğine koyar:
“Ey Rabbim! Senin kulların cehennemden âzâd berâtını almışlar. Ben fakire bu berât verilmedi. Yoksa ben âzâd olunmadım mı?” diyerek gözlerinden yaşlar akıtır.
Böyle yalvarırken karşısına bir zat gelir ve; “Kaldır başını ey temiz adam! Al şu berâtını ve yol arkadaşlarına yetiş.” der.
Berâtını alıp yüzüne gözüne sürer ve koşarak arkadaşlarına yetişir.
Yeşil, misk gibi kokulu bir kâğıt üzerinde yazılı berâtı arkadaşlarına gösterir. O sözleri söyleyen zat atından düşüp bayılır.
Ayıldığında; “Keşke ben de şu fakir komşum kadar olabilseydim. Yazık benim geçen ömrüme!..
Nefsimin esiri, şeytanın kölesi olmuşum.” diyerek âh eder.
Son düzenleme: