Gökyüzü bir anda karardı. Rüzgâr başlamıştı. Cam açıktı. Pencere rüzgârın etkisiyle açılıp kapanıyordu. Zeynep korkuyla irkildi. Annesine seslendi. Birden ortalık aniden aydınlanıverdi. Şimşek çakmıştı. Ardından da gök gürültüsü geldi. Zeynep korkuyla koşmaya başladı. Annesi Zeynep’in telaşını fark etmemişti. “Anneciğim, anneciğim…” Annesi telaşla koştu. Camı kapattı. Zeynep’i kucağına aldı. Koltuğa oturdular beraberce. Zeynep’in kalbi hâlâ pıt pıt atıyordu. Sanki çok koşmuş da yorulmuş gibiydi.
“Anneciğim çok korktum.” Annesi, Zeynep’in korkudan büyümüş zeytin gözlerine baktı. Küçücük çenesini kavrayıp kendine doğru çekti. Bir öpücük kondurdu tatlı yanaklarına. “Ah Zeynep’ciğim, senin gibiyken ben de korkardım rüzgârdan, şimşekten, gök gürültüsünden. Onların kendi başlarına olduğunu zannederdim. Sanki biz sahipsizmişiz gibi hissederdim. Oysa rüzgârı da, gök gürültüsünü de, şimşeği de gönderen Allah’tır. Ama işte bak Kur’ân’da Rabb’imiz rüzgârları yağmurun müjdecisi olarak gönderdiğini söylüyor. Korkutucu gelebilir sana; ama rüzgâr müjdedir. Rüzgârın sesiyle sevinmeliyiz. Çünkü Allah rüzgârla bulutları taşıyor, suya ihtiyacı olan bitkilere, hayvanlara ve insanlara bulutlardan su indiriyor. Ben de rüzgârın müjdeci olduğunu öğrendiğimde korkum geçti.
Bir düşünsene, rüzgâr esmezse, şimşekler çakmazsa, ağaçlar, hayvanlar susuz kalıyor. İnsanlar kolay kolay su bulamıyor. Gök gürültüsü olmazsa, pınarlar kuruyor, derelerin suyu azalıyor, nehirlerde hayat duruyor. Sonra Allah rüzgârı gönderiyor. Sanki rüzgâr ağaçlara, hayvanlara fısıldıyor: “Size bir müjdem var. Birazdan size yağmur gelecek, rahmete kavuşacaksınız.” Rüzgâr bulutların ellerinden tutup getiriyor. “Haydi, bulut kardeşler, şurada çocuklar, ağaçlar, kuşlar, susuz kalmışlar. Rahmet umuyorlar. Onlara su götürelim.” diyor. Esiyor, esiyor. Estikçe bulutları getiriyor. Sonra şimşekler çakıyor, gök gürlüyor ve arkasından şıpır şıpır yağmur damlaları iniyor. Hadi gel, bakalım pencereden. Bak, nasıl da indiriliyor yağmur taneleri. Toprak kokusunu alıyor musun? Sanki o da ne zamandır yağmuru bekler gibi seviniyor. Sevinmesini hoş kokusuyla duyuruyor. Şimdi her yer yağmura doyacak. Ağaçların gövdeleri yıkanacak. Dal uçlarında bayram başlayacak, çiçekler canlanacak, yapraklar parlayacak. Herkes yağmurun yağmasıyla bayram edecek. Biz de mutlu olacağız.
Zeynep hiç böyle düşünmemişti. Yağmur yağdığında dışarıya çıkamadığı için üzülürdü. Ama annesinin anlattıkları ona yeni bir gerçeği öğretti. “Meğer ne kadar bencil düşünüyormuşum!” dedi. Rüzgârın müjdeci olmasına sevindi, korkusu azaldı. Artık bilecekti ki, rüzgâr korkutucu sesinin aksine müjde getiriyor. Şimşekler rahmeti haber veriyor. Gök gürültüsü çiçeklerin sevincine katılıyor. Bir kez daha pencereden baktı Zeynep. Artık gözleri parlıyordu. Pencereden süzülen yağmur damlalarını seyretti. Rahmet ne kadar da temiz bir şeydi.