Nur Bahçesi
New member
ÇOCUKÇA
Biraz annece, biraz babaca, ablaca, ağabeyce… Belki biraz da çocukça. Evet, çocukça; minicik eller, minicik kalpler, minicik gözler...
Onlar gibi bakamıyor, onlar gibi düşünemiyoruz. Ama bizim gibi düşünmelerini bekliyoruz her zaman.
Onlar çocuk; Bizim yüreğimizde taşanlar, onların yüreğine girmedi henüz. Bizim gözlerimiz gibi görmüyor o,minicik parlak gözler.
Öylesine narin, öylesine ince. Tıpkı bir çiçek gibi. Koklandığında içini ferahlatan, baktığında cana can katan, dokunduğunda narin, kırılgan bir çiçektir çocuk. Sevgili peygamberimiz de öyle tanımlamıştı; çiçeklerim demişti Hasan ve Hüseyin'e.
Bir çocuk toplumu gördüğünde hemen, aralarına girerdi Sevgililer Sevgilisi. Onlarla oyunlar oynar, başlarını okşardı. En önemlisi çocuklara değer verirdi ve değerli olduklarını onlara hissettirirdi.
Efendimizi gördükleri anda, gül kokusu ile mest olan safi kalpler, doluşup çember gibi sararlardı etrafını. Sorular sorar, elini tutma yarışına girişirlerdi. Efendiler efendisi, sorulan sorulara itina ile cevap verir, hiç bir şekilde kırılmalarını istemezdi. Onların soyut-somut ilişkilerini tam kavrayamadıklarını göze alarak, psikolojik seviyelerine uygun cevaplar verirdi. Çünkü O, sevgi peygamberiydi. İslam dini, sevdi diniydi. Yüce Kur'an, sevgi kitabıydı.
Elini bir çocuk tuttuğunda sımsıkı tutardı. Çocuk elini bırakıncaya kadar, elini çekmezdi Sevgililer Sevgilisi. Elini ilk bırakan taraf daima çocuk olurdu. Böylesine bir incelik. Olur ki elini bırakırsam, üzülür, solar diye çekinirdi.
Peki ya bizler; Allah'ın bizlere Rahmet hazinelerinden emanet olarak gönderdiği evlatlarımıza gerekli itinayı gösteriyor muyuz? Yapılan araştırmalarda, çocuk nüfusun yüzde altmış bölümünün sırf değer görmek için büyümeyi istediklerini biliyor muydunuz?
Onlar geleceğin Fatih’leri, Ömer’leri, Ali’leri neden olmasın? Onlara nefret tohumları değil, sevgi tohumları ekelim. Rahmet pınarların da sulayıp, iman ışığında hayatlandıralım. İnşallah çocuklarımızın nur ile filizlenip, meyve vermesi yakındır.
Fatma TURCAN
2012
Biraz annece, biraz babaca, ablaca, ağabeyce… Belki biraz da çocukça. Evet, çocukça; minicik eller, minicik kalpler, minicik gözler...
Onlar gibi bakamıyor, onlar gibi düşünemiyoruz. Ama bizim gibi düşünmelerini bekliyoruz her zaman.
Onlar çocuk; Bizim yüreğimizde taşanlar, onların yüreğine girmedi henüz. Bizim gözlerimiz gibi görmüyor o,minicik parlak gözler.
Öylesine narin, öylesine ince. Tıpkı bir çiçek gibi. Koklandığında içini ferahlatan, baktığında cana can katan, dokunduğunda narin, kırılgan bir çiçektir çocuk. Sevgili peygamberimiz de öyle tanımlamıştı; çiçeklerim demişti Hasan ve Hüseyin'e.
Bir çocuk toplumu gördüğünde hemen, aralarına girerdi Sevgililer Sevgilisi. Onlarla oyunlar oynar, başlarını okşardı. En önemlisi çocuklara değer verirdi ve değerli olduklarını onlara hissettirirdi.
Efendimizi gördükleri anda, gül kokusu ile mest olan safi kalpler, doluşup çember gibi sararlardı etrafını. Sorular sorar, elini tutma yarışına girişirlerdi. Efendiler efendisi, sorulan sorulara itina ile cevap verir, hiç bir şekilde kırılmalarını istemezdi. Onların soyut-somut ilişkilerini tam kavrayamadıklarını göze alarak, psikolojik seviyelerine uygun cevaplar verirdi. Çünkü O, sevgi peygamberiydi. İslam dini, sevdi diniydi. Yüce Kur'an, sevgi kitabıydı.
Elini bir çocuk tuttuğunda sımsıkı tutardı. Çocuk elini bırakıncaya kadar, elini çekmezdi Sevgililer Sevgilisi. Elini ilk bırakan taraf daima çocuk olurdu. Böylesine bir incelik. Olur ki elini bırakırsam, üzülür, solar diye çekinirdi.
Peki ya bizler; Allah'ın bizlere Rahmet hazinelerinden emanet olarak gönderdiği evlatlarımıza gerekli itinayı gösteriyor muyuz? Yapılan araştırmalarda, çocuk nüfusun yüzde altmış bölümünün sırf değer görmek için büyümeyi istediklerini biliyor muydunuz?
Onlar geleceğin Fatih’leri, Ömer’leri, Ali’leri neden olmasın? Onlara nefret tohumları değil, sevgi tohumları ekelim. Rahmet pınarların da sulayıp, iman ışığında hayatlandıralım. İnşallah çocuklarımızın nur ile filizlenip, meyve vermesi yakındır.
Fatma TURCAN
2012