Hak Nebi’nin dilinde nifak sayılmış emanete ihanet,
Tohum toprağa, yavru yuvaya, yuva anaya emanet,
Şak şak olmuş toprak suya, su buluta emanet,
Yusuf kuyuya, mısır Yusuf’a emanet,
Hak Nebi mağaraya, Medine Hak Nebi’ye emanet,
İbrahim ateşe, İsmail bıçağa emanet,
Ne bıçak, ne kuyu, ne de mağara etmedi ihanet,
Asrın İbrahimleri sana emanet
Arkadaş! Gel sen de bir kor gibi yak sineni
Çünkü hepsi Allah’a emanet
İçine doğru derinleş dibi görünmeyen bir kuyu ol
Sakla Yusufları koynunda, Yusuflar sana emanet
Mağarada yılan olma, güvercin gibi vefalı, örümcek gibi tehlikelere perdedar ol,
Mağara gibi al Muhammedîleri, al yedi genci, al bütün bir gençliği…
Hz. Sümeyra, Hak Nebi’yi evlatlarına emanet etti,
“Sakın O’na bir şey olursa eve dönmeyin” dedi.
Dönmeden emanete sahip çıkamayacaklarını anlayınca vazgeçtiler eve dönmekten,
Evlerinde çıkamayanlar neyin emanetçisi acaba?
Bilecik istasyonunda yaşlı ana, oğlunu cepheye uğurlarken ona ;
“ Oğlum babanı Dimetoka’da, dayını Şipka’da, ağabeylerini Çanakkale’de kaybettim,
Sen benim son yongamsın, sen de dönmezsen ben Allah’a emanet” diyordu
Ve ilave ediyordu; “Git sen de git,
Minareler ezansız, camiler Kur’ân’sız kalacaksa sen de git ,
Ezan, Kur’ân, vatan kime emanet?
Galiçya da Şipka’da Dimetoka’da kalanların evlatları kime emanet?
“Ben sağ dönseydim uğrunda öldüğüm Kur’ân’ı,
Canımdan çok sevdiğim İslam’ı yavruma öğretirdim.”
diyen ve fakat şimdi mabet yüzünü görmeyen, bu şehit evlatları kime emanet?
Cafer-i Tayyar şehit olmuştu, Hak Nebi geldi yetimlerinin başını okşadı ve ağladı…
Baş okşayan kim? Gözyaşı kime emanet?
Cephede kanlar içinde son anlarını yaşarken, vücudundan kanlı kurşunu çıkarıp
Arkadaşım Memiş, şunu al, oğluma emanet et.
“Ben yaşadığım Müddetçe vazifemi yaptım, inandığım mukaddesler uğruna can veriyorum.
Senden bunun hakkını vermeni istiyorum.” dediğimi ilet.
Mukaddes kurşun kime emanet?
Sütçü İmamım! iki bacımızın yaşmağını aldılar diye Maraş’ı kana buladın,
Senin şuurunu kime, yaşmak kime emanet?
Şair Hz. Amine’ye: “Ey Ebvâ’da yatan ölü, bahçende açtı dünyanın en güzel gülü”
derken bahçe kime, gül kime emanet?
Bilaller, dem tutan bülbüller nerede?
Arkadaş; gül de, bülbül de, bağ da, bahçıvan da, bıçak altındaki İsmailler,
ateş içindeki İbrahimler, kuyudaki Yusuflar, şu gerideki isimsiz kümbet,
Şu ilerideki ıssız mabet, unutma hepsi sana emanet…
Cemil Cüneyd
Tohum toprağa, yavru yuvaya, yuva anaya emanet,
Şak şak olmuş toprak suya, su buluta emanet,
Yusuf kuyuya, mısır Yusuf’a emanet,
Hak Nebi mağaraya, Medine Hak Nebi’ye emanet,
İbrahim ateşe, İsmail bıçağa emanet,
Ne bıçak, ne kuyu, ne de mağara etmedi ihanet,
Asrın İbrahimleri sana emanet
Arkadaş! Gel sen de bir kor gibi yak sineni
Çünkü hepsi Allah’a emanet
İçine doğru derinleş dibi görünmeyen bir kuyu ol
Sakla Yusufları koynunda, Yusuflar sana emanet
Mağarada yılan olma, güvercin gibi vefalı, örümcek gibi tehlikelere perdedar ol,
Mağara gibi al Muhammedîleri, al yedi genci, al bütün bir gençliği…
Hz. Sümeyra, Hak Nebi’yi evlatlarına emanet etti,
“Sakın O’na bir şey olursa eve dönmeyin” dedi.
Dönmeden emanete sahip çıkamayacaklarını anlayınca vazgeçtiler eve dönmekten,
Evlerinde çıkamayanlar neyin emanetçisi acaba?
Bilecik istasyonunda yaşlı ana, oğlunu cepheye uğurlarken ona ;
“ Oğlum babanı Dimetoka’da, dayını Şipka’da, ağabeylerini Çanakkale’de kaybettim,
Sen benim son yongamsın, sen de dönmezsen ben Allah’a emanet” diyordu
Ve ilave ediyordu; “Git sen de git,
Minareler ezansız, camiler Kur’ân’sız kalacaksa sen de git ,
Ezan, Kur’ân, vatan kime emanet?
Galiçya da Şipka’da Dimetoka’da kalanların evlatları kime emanet?
“Ben sağ dönseydim uğrunda öldüğüm Kur’ân’ı,
Canımdan çok sevdiğim İslam’ı yavruma öğretirdim.”
diyen ve fakat şimdi mabet yüzünü görmeyen, bu şehit evlatları kime emanet?
Cafer-i Tayyar şehit olmuştu, Hak Nebi geldi yetimlerinin başını okşadı ve ağladı…
Baş okşayan kim? Gözyaşı kime emanet?
Cephede kanlar içinde son anlarını yaşarken, vücudundan kanlı kurşunu çıkarıp
Arkadaşım Memiş, şunu al, oğluma emanet et.
“Ben yaşadığım Müddetçe vazifemi yaptım, inandığım mukaddesler uğruna can veriyorum.
Senden bunun hakkını vermeni istiyorum.” dediğimi ilet.
Mukaddes kurşun kime emanet?
Sütçü İmamım! iki bacımızın yaşmağını aldılar diye Maraş’ı kana buladın,
Senin şuurunu kime, yaşmak kime emanet?
Şair Hz. Amine’ye: “Ey Ebvâ’da yatan ölü, bahçende açtı dünyanın en güzel gülü”
derken bahçe kime, gül kime emanet?
Bilaller, dem tutan bülbüller nerede?
Arkadaş; gül de, bülbül de, bağ da, bahçıvan da, bıçak altındaki İsmailler,
ateş içindeki İbrahimler, kuyudaki Yusuflar, şu gerideki isimsiz kümbet,
Şu ilerideki ıssız mabet, unutma hepsi sana emanet…
Cemil Cüneyd
