Çok sık yazılan bir konu bu. Ama gerçekten mübalağasız söylüyorum ki gerçekten ufak mutluluklar insanı ayakta tutuyor. Belki büyük olayların mutluluğu daha uzun sürüyor ama biliyoruz ki yaşamımızda genel olarak herşey tıkırında olmayabiliyor. Duygusal manada hiçbir sorunumuz olmasa fiziksel olarak bir şey buluyoruz. İşte insanoğlu zaten pek doyumsuz. Elimizdeyken bilmiyoruz kıymetini hiçbirşeyin. Ne yaşamın ne de ufak mutlulukların. Ben düşünüyorum da en en ufağından bi mutluluk. Aklıma gelen hep sevdiklerimle ilgili olanlar. Mesela ufak yeğenimin bana sevgi ile bir bakışı beni dünyanın en mutlu insanı yapabiliyor. Bundan da şu sonucu çıkarabiliyorum ki mutluluk sevgiden geçiyor. Sevgi ile bir işi yapmaktan, birini sevmekten… 4.sınıfa giden yeğenime dedim ki
_ Ne kadar güzelsin bugün.Neden acaba ?
_ Aa buldum benim bugün serviste canım sıkıldı.Ve camdan her gördüğüm çocuğa gülümsedim. Ondan güzelleşmiş olabilir miyim ?
Ufacık bir çocuk bile anlamış sevgi ile güzelleşileceğini. Çatık kaşlı insanlar dolu çevremizde. Hepsine tek tek bi gülmeli. Gülümsemek bile bir sadaka sevabı verirmiş bize. İşte Rabbim ne kadar da çok istiyor gülmemizi, sevmemizi böylelikle güzelleşmemizi.
Eğer sen bizi ararsan, ara bizi sevinçler neşe içinde. çünkü bizler sevinç ve neşe diyarının sakinleriyiz.
mevlana....
_ Ne kadar güzelsin bugün.Neden acaba ?
_ Aa buldum benim bugün serviste canım sıkıldı.Ve camdan her gördüğüm çocuğa gülümsedim. Ondan güzelleşmiş olabilir miyim ?
Ufacık bir çocuk bile anlamış sevgi ile güzelleşileceğini. Çatık kaşlı insanlar dolu çevremizde. Hepsine tek tek bi gülmeli. Gülümsemek bile bir sadaka sevabı verirmiş bize. İşte Rabbim ne kadar da çok istiyor gülmemizi, sevmemizi böylelikle güzelleşmemizi.
Eğer sen bizi ararsan, ara bizi sevinçler neşe içinde. çünkü bizler sevinç ve neşe diyarının sakinleriyiz.
mevlana....