On İkinci Söz

TaLHa

Nur-u Aynım
Yönetici
On İkinci Söz

besmele.jpg


وَمَنْ يُؤْتَ الْحِكْمَةَ فَقَدْ اُوتِىَ خَيْرًا كَثِيرًا
blank.gif
1

Kur’ân-ı Hakîmin hikmet-i kudsiyesi ile felsefe hikmetinin icmâlen muvazenesi; hem hikmet-i Kur’âniyenin, insanın hayat-ı şahsiyesine ve hayat-ı içtimaiyesine verdiği ders-i terbiyenin gayet kısa bir fezlekesi; hem Kur’ân’ın sair kelimât-ı İlâhiyeye ve bütün kelâmlara cihet-i rüçhaniyetine bir işarettir. İşte bu Sözde Dört Esas vardır.

BİRİNCİ ESAS

Hikmet-i Kur’âniye ile hikmet-i fenniyenin farklarına şu gelecek hikâye-i temsiliye dürbünüyle bak.
Bir zaman hem dindar, hem gayet san’atkâr bir hâkim-i namdar istedi ki, Kur’ân-ı Hakîmi, maânîsindeki kudsiyetine ve kelimâtındaki i’câza şayeste bir yazı ile yazsın, o muciznümâ kamete harika bir libas giydirilsin. İşte o nakkaş zat, Kur’ân’ı pek acip bir tarzda yazdı. Bütün kıymettar cevherleri yazısında istimal etti. Hakaikının tenevvüüne işaret için, bazı mücessem hurufatını elmas ve zümrütle ve bir kısmını lü’lü’ ve akikle ve bir taifesini pırlanta ve mercanla ve bir nev’ini altın ve gümüşle yazdı. Hem öyle bir tarzda süslendirip münakkaş etti ki,


[NOT]Dipnot-1 “Kime hikmet verilmişse, işte ona pek çok hayır verilmiştir.” Bakara Sûresi, 2:269.[/NOT]



<table border="0" cellpadding="0" cellspacing="2"><tbody><tr><td>Kur’ân-ı Hakîm: her âyet ve sûresinde sayısız hikmet ve faydalar bulunan Kur’ân (bk. ḥ-k-m)</td><td>acip: ilginç, hayret verici</td></tr><tr><td>akik: çoğunlukla kırmızı renkte olan bir süs taşı</td><td>cevher: kıymetli taş</td></tr><tr><td>cihet-i rüçhaniyet: üstünlük yönü, tercih sebebi </td><td>ders-i terbiye: terbiye dersi (bk. r-b-b)</td></tr><tr><td>fezleke: özet, netice</td><td>hakaik: hakikatler, gerçekler (bk. ḥ-ḳ-ḳ)</td></tr><tr><td>hayat-ı içtimaiye: toplum hayatı (bk. ḥ-y-y; c-m-a)</td><td>hayat-ı şahsiye: kişisel hayat (bk. ḥ-y-y)</td></tr><tr><td>hikmet: herşeyin belirli gayelere yönelik olarak, mânâlı, faydalı ve tam yerli yerinde olması (bk. ḥ-k-m)</td><td>hikmet-i Kur’âniye: Kur’ân’ın hikmeti (bk. ḥ-k-m)</td></tr><tr><td>hikmet-i fenniye: fen ve felsefe ilmi (bk. ḥ-k-m)</td><td>hikmet-i kudsiye: mukaddes, kusursuz ve eksiksiz hikmet (bk. ḥ-k-m; ḳ-d-s)</td></tr><tr><td>hikâye-i temsiliye: analojik, kıyaslamaya dayanan benzetme şeklinde hikâye (bk. m-s̱-l)</td><td>hurufat: harfler</td></tr><tr><td>hâkim-i namdar: ün sahibi meşhur padişah, hâkim (bk. ḥ-k-m)</td><td>icmâlen: kısaca (bk. c-m-l)</td></tr><tr><td>istimal etmek: kullanmak</td><td>i’câz: mu’cize oluş (bk. a-c-z)</td></tr><tr><td>kamet: manevi biçim ve şekil; endam</td><td>kelimât: kelimeler (bk. k-l-m)</td></tr><tr><td>kelimât-ı İlâhiye: Cenab-ı Allah’a ait kelimeler; vahiyle indirilen kitaplar (bk. k-l-m; e-l-h)</td><td>kelâm: söz, konuşma (bk. k-l-m)</td></tr><tr><td>kudsiyet: kusur ve noksandan uzak oluş, kutsallık (bk. ḳ-d-s)</td><td>kıymettar: kıymetli, değerli</td></tr><tr><td>libas: elbise</td><td>lü’lü’: inci</td></tr><tr><td>maânî: mânâlar (bk. a-n-y)</td><td>muvazene: karşılaştırma (bk. v-z-n)</td></tr><tr><td>mu’ciznümâ: mu’cizeli (bk. a-c-z)</td><td>mücessem: cisimleşmiş, maddî</td></tr><tr><td>münakkaş etme: nakışlarla süsleme (bk. n-ḳ-ş)</td><td>nakkaş: nakışlayan, süsleme yapan sanatkâr (bk. n-ḳ-ş)</td></tr><tr><td>nev’: çeşit</td><td>sair: diğer</td></tr><tr><td>taife: topluluk, grup</td><td>tenevvü: çeşitlilik</td></tr><tr><td>şayeste: layık, yaraşır</td></tr></tbody></table>
 

TaLHa

Nur-u Aynım
Yönetici
On İkinci Söz - Sayfa 192

okumayı bilen ve bilmeyen herkes temâşâsından hayran olup istihsan ederdi. Bahusus ehl-i hakikatin nazarına, o surî güzellik, mânâsındaki gayet parlak güzelliğin ve gayet şirin tezyinatın işârâtı olduğundan, pek kıymettar bir antika olmuştur.

Sonra o hâkim, şu musannâ ve murassâ Kur’ân’ı, bir ecnebî feylesofa ve bir Müslüman âlime gösterdi. Hem tecrübe, hem mükâfat için emretti ki, “Herbiriniz, bunun hikmetine dair bir eser yazınız.”

Evvelâ o feylesof, sonra o âlim, ona dair birer kitap telif ettiler. Fakat feylesofun kitabı, yalnız harflerin nakışlarından ve münasebetlerinden ve vaziyetlerinden ve cevherlerinin hâsiyetlerinden ve tarifatından bahseder, mânâsına hiç ilişmez. Çünkü o ecnebî adam, Arabî hattı okumayı hiç bilmez. Hattâ o müzeyyen Kur’ân’ı, bilmiyor ki bir kitaptır ve mânâyı ifade eden yazıdır. Belki ona münakkaş bir antika nazarıyla bakıyor. Lâkin, çendan Arabî bilmiyor, fakat çok iyi bir mühendistir, güzel bir tasvircidir, mahir bir kimyagerdir, sarraf bir cevhercidir. İşte o adam bu san’atlara göre eserini yazdı.

Amma Müslüman âlim ise, ona baktığı vakit anladı ki, o, Kitâb-ı Mübîndir, Kur’ân-ı Hakîmdir. İşte bu hakperest zat, ne tezyinat-ı zahirisine ehemmiyet verdi ve ne de hurufun nukuşuyla iştigal etti. Belki öyle birşeyle meşgul oldu ki, milyon mertebe öteki adamın iştigal ettiği meselelerinden daha âli, daha galî, daha lâtif, daha şerif, daha nâfi, daha cami’... Çünkü, nukuşun perdesi altında olan hakaik-ı kudsiyesinden ve envâr-ı esrarından bahsederek gayet güzel bir tefsir-i şerif yazdı.

Sonra, ikisi eserlerini götürüp o hâkim-i zîşâna takdim ettiler. O hâkim, evvelâ feylesofun eserini aldı. Baktı, gördü ki, o hodpesend ve tabiatperest adam, çok çalışmış, fakat hiç hakikî hikmetini yazmamış, hiçbir mânâsını anlamamış. Belki karıştırmış. Ona karşı hürmetsizlik, belki edepsizlik etmiş. Çünkü, o menba-ı hakaik


<table border="0" cellpadding="0" cellspacing="2"><tbody><tr><td>Arabî hat: Arapça yazı</td><td>Kitâb-ı Mübîn: herşeyi açıkça beyan eden kitap, Kur’ân-ı Kerim (bk. k-t-b; b-y-n)</td></tr><tr><td>Kur’ân-ı Hakîm: her âyet ve sûresinde sayısız hikmet ve faydalar bulunan Kur’ân (bk. ḥ-k-m)</td><td>bahusus: özellikle</td></tr><tr><td>cami’: kapsamlı (bk. c-m-a)</td><td>cevher: kıymetli taş</td></tr><tr><td>ecnebî: yabancı</td><td>edepsizlik: görgüsüzlük</td></tr><tr><td>ehl-i hakikat: gerçeği ve doğruyu bulan kimseler (bk. ḥ-ḳ-ḳ)</td><td>envâr-ı esrar: sırların nurları; bilinmeyen gizli şeylerin ışıkları (bk. n-v-r)</td></tr><tr><td>evvelâ: önce</td><td>feylesof: filozof, felsefeci</td></tr><tr><td>galî: pahalı, kıymetli</td><td>hakaik-ı kudsiye: mukaddes, yüce hakikatler (bk. ḥ-ḳ-ḳ; ḳ-d-s)</td></tr><tr><td>hakperest: hakkı üstün tutan, hak taraftarı (bk. ḥ-ḳ-ḳ)</td><td>hikmet: herşeyin belirli gayelere yönelik olarak, mânâlı, faydalı ve tam yerli yerinde olması (bk. ḥ-k-m)</td></tr><tr><td>hodpesend: kendini beğenen</td><td>huruf: harfler</td></tr><tr><td>hâkim: hükmeden, padişah (bk. ḥ-k-m)</td><td>hâkim-i zîşân: şan ve şeref sahibi idareci (bk. ḥ-k-m; ẕî)</td></tr><tr><td>hâsiyet: özellik, hususiyet</td><td>hürmetsizlik: saygısızlık (bk. ḥ-r-m)</td></tr><tr><td>istihsan: beğenme, güzel bulma (bk. ḥ-s-n)</td><td>iştigal etme: meşgul olma, ilgilenme</td></tr><tr><td>işârât: işaretler</td><td>kimyager: kimyacı</td></tr><tr><td>kıymettar: kıymetli, değerli</td><td>lâkin: ama, fakat</td></tr><tr><td>lâtif: hoş, güzel (bk. l-ṭ-f)</td><td>mahir: maharetli, becerikli</td></tr><tr><td>menba-ı hakaik: hakikatlerin kaynağı (bk. ḥ-ḳ-ḳ)</td><td>murassâ: kıymetli taşlarla süslenmiş</td></tr><tr><td>musannâ: sanatlı bir şekilde yapılan (bk. ṣ-n-a)</td><td>mânâ: anlam (bk. a-n-y)</td></tr><tr><td>mükafat: ödül</td><td>münakkaş: nakışlı (bk. n-ḳ-ş)</td></tr><tr><td>münasebet: ilişki, bağlantı (bk. n-s-b)</td><td>müzeyyen: süslenmiş (bk. z-y-n)</td></tr><tr><td>nazar: bakış, dikkat (bk. n-ẓ-r)</td><td>nazarıyla: gözüyle, bakışıyla</td></tr><tr><td>nukuş: nakışlar, işlemeler (bk. n-ḳ-ş)</td><td>nâfi: faydalı</td></tr><tr><td>sarraf: anlayan, değerini bilen</td><td>surî: dış görünüşe ait</td></tr><tr><td>tabiatperest: herşeyin tabiatın tesiriyle meydana geldiğini iddia eden, tabiatçı (bk. ṭ-b-a)</td><td>takdim etmek: sunmak (bk. ḳ-d-m) </td></tr><tr><td>tarifat: tarifler, anlatımlar (bk. a-r-f)</td><td>tasvirci: ressam</td></tr><tr><td>tefsir-i şerif: şerefli ve değerli tefsir (bk. f-s-r)</td><td>telif etmek: yazmak</td></tr><tr><td>temâşâ: seyir, hoşlanarak bakma</td><td>tezyinat: süslemeler (bk. z-y-n)</td></tr><tr><td>tezyinat-ı zahiriye: görünüşteki süslemeler (bk. z-y-n; ẓ-h-r) </td><td>âli: yüksek, yüce</td></tr><tr><td>çendan: gerçi</td><td>şerif: şerefli</td></tr></tbody></table>
 

TaLHa

Nur-u Aynım
Yönetici
On İkinci Söz - Sayfa 193

olan Kur’ân’ı, mânâsız nukuş zannederek mânâ cihetinde kıymetsizlikle tahkir etmiş olduğundan, o hâkim-i hakîm dahi onun eserini başına vurdu, huzurundan çıkardı.

Sonra öteki hakperest, müdakkik âlimin eserine baktı. Gördü ki, gayet güzel ve nâfi bir tefsir ve gayet hakîmâne, mürşidâne bir teliftir. “Aferin, bârekâllah,” dedi. “İşte hikmet budur ve âlim ve hakîm, bunun sahibine derler. Öteki adam ise haddinden tecavüz etmiş bir san’atkârdır.” Sonra, onun eserine bir mükâfat olarak, herbir harfine mukabil, tükenmez hazinesinden on altın verilsin irade etti.

Eğer temsili fehmettinse, bak, hakikatin yüzünü de gör:

Amma o müzeyyen Kur’ân ise, şu musannâ kâinattır. O hâkim ise, Hakîm-i Ezelîdir. Ve o iki adam ise, birisi, yani ecnebîsi, ilm-i felsefe ve hükemâsıdır. Diğeri Kur’ân ve şakirtleridir.

Evet, Kur’ân-ı Hakîm, şu Kur’ân-ı Azîm-i Kâinatın en âli bir müfessiridir ve en beliğ bir tercümanıdır. Evet, o Furkandır ki, şu kâinatın sahifelerinde ve zamanların yapraklarında kalem-i kudretle yazılan âyât-ı tekvîniyeyi cin ve inse ders verir. Hem herbiri birer harf-i mânidar olan mevcudata “mânâ-yı harfî“ nazarıyla, yani onlara Sâni hesabına bakar. “Ne kadar güzel yapılmış; ne kadar güzel bir surette Sâniinin cemâline delâlet ediyor” der. Ve bununla kâinatın hakikî güzelliğini gösteriyor.

Amma, ilm-i hikmet dedikleri felsefe ise, huruf-u mevcudatın tezyinatında ve münasebatında dalmış ve sersemleşmiş, hakikatin yolunu şaşırmış. Şu kitab-ı kebirin hurufatına “mânâ-yı harfî“ ile, yani Allah hesabına bakmak lâzım gelirken, öyle etmeyip “mânâ-yı ismî“ ile, yani mevcudata mevcudat hesabına bakar,


<table border="0" cellpadding="0" cellspacing="2"><tbody><tr><td>Furkan: doğru ile yanlışı birbirinden ayıran Kur’ân (bk. f-r-ḳ)</td><td>Hakîm-i Ezelî: her işini hikmetle yapan ve varlığının başlangıcı olmayıp zamanla kayıtlı olmayan Allah (bk. ḥ-k-m; e-z-l)</td></tr><tr><td>Kur’ân-ı Azîm-i Kâinat: büyük bir Kur’ân gibi derin mânâlar ifade eden kâinat (bk. a-ẓ-m; k-v-n) </td><td>Kur’ân-ı Hakîm: hikmetli Kur’ân (bk. ḥ-k-m)</td></tr><tr><td>Sâni: herşeyi sanatlı bir şekilde yaratan Allah (bk. ṣ-n-a)</td><td>beliğ: maksadını noksansız ve güzel sözlerle anlatabilen (bk. b-l-ğ)</td></tr><tr><td>bârekâllah: Allah hayırlı ve bereketli kılsın (bk. b-r-k)</td><td>cemâl: güzellik (bk. c-m-l)</td></tr><tr><td>cihet: yön</td><td>cin ve ins: cinler ve insanlar</td></tr><tr><td>delâlet: işaret etme, delil olma</td><td>ecnebî: yabancı</td></tr><tr><td>fehmetmek: anlamak</td><td>haddi tecavüz: sınırı aşma, ileri gitme</td></tr><tr><td>hakikat: gerçek, doğru (bk. ḥ-ḳ-ḳ)</td><td>hakikî: gerçek (bk. ḥ-ḳ-ḳ)</td></tr><tr><td>hakperest: doğruluktan ayrılmayan, hakkı tutan (bk. ḥ-ḳ-ḳ)</td><td>hakîmâne: hikmetli bir şekilde (bk. ḥ-k-m)</td></tr><tr><td>harf-i mânidar: mânâlı harf (bk. a-n-y)</td><td>hikmet: herşeyin belirli gayelere yönelik olarak, mânâlı, faydalı ve tam yerli yerinde olması (bk. ḥ-k-m)</td></tr><tr><td>huruf-u mevcudat: büyük bir kitap olan kâinatın harfleri hükmündeki varlıklar (bk. v-c-d)</td><td>hâkim: hükümdar, hükmedici (bk. ḥ-k-m)</td></tr><tr><td>hâkim-i hakîm: herşeyi hikmetle yapan ve herşeye hükmeden (bk. ḥ-k-m)</td><td>hükemâ: filozof, felsefeci (bk. ḥ-k-m)</td></tr><tr><td>ilm-i felsefe: felsefe ilmi (bk. a-l-m)</td><td>ilm-i hikmet: hikmet ilmi (bk. ḥ-k-m)</td></tr><tr><td>irade etmek: dilemek, istemek (bk. r-v-d)</td><td>kalem-i kudret: varlıkların ve olayların düzenli olarak vücuda gelişinde bir kalem gibi eserini gösteren İlâhî güç (bk. ḳ-d-r)</td></tr><tr><td>kitab-ı kebirin hurufatı: büyük bir kitap olan kâinatın harfleri hükmündeki varlıklar (bk. k-t-b; k-b-r) </td><td>kâinat: evren, yaratılmış herşey (bk. k-v-n)</td></tr><tr><td>mevcudat: varlıklar (bk. v-c-d)</td><td>mukabil: karşılık</td></tr><tr><td>musannâ: sanatlı bir şekilde yapılmış (bk. ṣ-n-a)</td><td>mânâ-yı harfî: bir şeyin kendisini değil de sanatkârını, ustasını, sahibini bilip tanıtan mâna (bk. a-n-y)</td></tr><tr><td>mânâ-yı ismî: bir şeyin bizzat kendisine bakan ve kendisini tanıtan mânâsı (bk. a-n-y; s-m-v)</td><td>müdakkik: inceden inceye araştıran</td></tr><tr><td>müfessir: yorumlayıcı (bk. f-s-r)</td><td>mükafat: ödül</td></tr><tr><td>münasebat: ilişkiler, bağlantılar (bk. n-s-b)</td><td>mürşidâne: hak ve doğru yolu göstererek, irşad edici (bk. r-ş-d)</td></tr><tr><td>müzeyyen: süslenmiş (bk. z-y-n)</td><td>nazarıyla: gözüyle, bakışıyla</td></tr><tr><td>nukuş: nakışlar, işlemeler (bk. n-ḳ-ş)</td><td>nâfi: faydalı</td></tr><tr><td>suret: şekil, tarz (bk. ṣ-v-r)</td><td>tahkir: hakaret etme, aşağılama</td></tr><tr><td>tefsir: Kur’ân’ın mânâ bakımından izahı, yorumu (bk. f-s-r)</td><td>telif: yazılmış eser</td></tr><tr><td>temsil: kıyaslama tarzında benzetme, analoji (bk. m-s̱-l)</td><td>tezyinat: süslemeler (bk. z-y-n)</td></tr><tr><td>âli: yüksek, yüce</td><td>âyât-ı tekvîniye: kâinatta Allah’ın varlığına ve birliğine delil olan varlıklar (bk. k-v-n)</td></tr></tbody></table>
 

TaLHa

Nur-u Aynım
Yönetici
On İkinci Söz - Sayfa 194

öyle bahseder. “Ne güzel yapılmış”a bedel “Ne güzeldir” der, çirkinleştirir. Bununla kâinatı tahkir edip kendisine müştekî eder. Evet, dinsiz felsefe hakikatsiz bir safsatadır ve kâinata bir tahkirdir.

İKİNCİ ESAS

Kur’ân-ı Hakîmin hikmeti, hayat-ı şahsiyeye verdiği terbiye-i ahlâkiye ve hikmet-i felsefenin verdiği dersin muvazenesi:

Felsefenin halis bir tilmizi, bir firavundur. Fakat menfaati için en hasis şeye ibadet eden bir firavun-u zelildir. Her menfaatli şeyi kendine rab tanır. Hem o dinsiz şâkirt, mütemerrid ve muanniddir. Fakat bir lezzet için nihayet zilleti kabul eden miskin bir mütemerriddir. Şeytan gibi şahısların, bir menfaat-i hasise için ayağını öpmekle zillet gösterir denî bir muanniddir. Hem o dinsiz şakirt, cebbar bir mağrurdur. Fakat kalbinde nokta-i istinat bulmadığı için, zatında gayet acz ile âciz bir cebbâr-ı hodfuruştur. Hem o şakirt, menfaatperest hod-endiştir ki, gaye-i himmeti, nefis ve batnın ve fercin hevesatını tatmin ve menfaat-i şahsiyesini bazı menfaat-i kavmiye içinde arayan dessas bir hodgâmdır.

Amma hikmet-i Kur’ân’ın halis tilmizi ise, bir abddir. Fakat âzam-ı mahlûkata da ibadete tenezzül etmez. Hem Cennet gibi âzam-ı menfaat olan bir şeyi gaye-i ibadet kabul etmez bir abd-i azizdir. Hem hakiki tilmizi mütevazidir, selim, halimdir. Fakat Fâtırının gayrına, daire-i izni haricinde ihtiyarıyla tezellüle tenezzül etmez. Hem fakir ve zayıftır, fakr ve zaafını bilir. Fakat onun Mâlik‑i Kerîmi ona iddihar ettiği uhrevî servetle müstağnîdir ve Seyyidinin nihayetsiz kudretine


<table border="0" cellpadding="0" cellspacing="2"><tbody><tr><td>Fâtır: benzeri bulunmayan şeyi harika üstün sanatıyla yaratan Allah (bk. f-ṭ-r) </td><td>Kur’ân-ı Hakîm: her âyet ve sûresinde sayısız hikmet ve faydalar bulunan Kur’ân (bk. ḥ-k-m)</td></tr><tr><td>Mâlik-i Kerîm: bol ihsan ve ikram sahibi olan, herşeyin sahibi olan Allah (bk. m-l-k; k-r-m)</td><td>Seyyid: efendi, sahip</td></tr><tr><td>abd: kul (bk. a-b-d)</td><td>abd-i aziz: izzetli kul, Allah’tan başkasına müracaat etmeyen ve minnet duymayan kul (bk. a-b-d; a-z-z)</td></tr><tr><td>batn: mide, karın</td><td>cebbar: zorba, zalim (bk. c-b-r)</td></tr><tr><td>cebbâr-ı hodfuruş: kendini beğenen zorba</td><td>daire-i izni haricinde: izin verdiği daire dışında</td></tr><tr><td>denî: alçak</td><td>dessas: hilekâr, aldatıcı</td></tr><tr><td>fakr: fakirlik (bk. f-ḳ-r)</td><td>ferc: üreme organı, avret</td></tr><tr><td>firavun-u zelil: alçak bir firavun</td><td>gaye-i himmet: gayret ve çabanın gayesi</td></tr><tr><td>gaye-i ibadet: ibadetin gayesi (bk. a-b-d)</td><td>gayr: başkası</td></tr><tr><td>hakikî: gerçek, doğru (bk. ḥ-ḳ-ḳ)</td><td>halim: yumuşak huylu, uysal</td></tr><tr><td>halis: samimi, temiz, saf (bk. ḫ-l-ṣ)</td><td>hasis: âdi, değersiz</td></tr><tr><td>hayat-ı şahsiye: kişisel hayat (bk. ḥ-y-y)</td><td>hevesat: hevesler, arzu ve istekler</td></tr><tr><td>hikmet: herşeyin belirli gayelere yönelik olarak, mânâlı, faydalı ve tam yerli yerinde olması (bk. ḥ-k-m)</td><td>hikmet-i Kur’ân: Kur’ân’ın hikmeti (bk. ḥ-k-m)</td></tr><tr><td>hikmet-i felsefe: felsefe ilmi (bk. ḥ-k-m)</td><td>hod-endiş: kendini düşünen</td></tr><tr><td>hodgâm: kendi keyfini düşünen, bencil</td><td>iddihar: biriktirmek, saklamak</td></tr><tr><td>ihtiyar: irade, tercih gücü, istek (bk. ḫ-y-r)</td><td>kâinat: evren, yaratılmış herşey (bk. k-v-n)</td></tr><tr><td>mağrur: gururlu, kendini beğenmiş</td><td>menfaat-i hasise: âdi, değersiz çıkar</td></tr><tr><td>menfaat-i kavmiye: milletin çıkarı</td><td>menfaat-i şahsiye: kişisel çıkar</td></tr><tr><td>menfaatperest: çıkarına tapan</td><td>miskin: uyuşuk, tembel</td></tr><tr><td>muannid: inatçı, direnen</td><td>muvazene: karşılaştırma (bk. v-z-n)</td></tr><tr><td>müstağnî: zengin, minnetsiz, tok gönüllü (bk. ğ-n-y)</td><td>mütemerrid: inatçı, dikkafalı</td></tr><tr><td>mütevazi: alçakgönüllü</td><td>müştekî: şikayetçi</td></tr><tr><td>nefis: kişinin kendisi; insanı maddî zevk ve isteklere sevk eden kuvvet (bk. n-f-s)</td><td>nihayetsiz: sonsuz</td></tr><tr><td>nokta-i istinat: dayanak noktası (bk. s-n-d)</td><td>safsata: yalan, uydurma</td></tr><tr><td>selim: sağlam, doğru (bk. s-l-m)</td><td>tahkir: hakaret etme, küçümseme</td></tr><tr><td>tenezzül etmek: inmek, alçalmak (bk. n-z-l)</td><td>terbiye-i ahlâkiye: ahlâk terbiyesi (bk. r-b-b; ḫ-l-ḳ)</td></tr><tr><td>tezellül: aşağılanma</td><td>tilmiz: talebe, öğrenci</td></tr><tr><td>uhrevî: âhirete ait (bk. e-ḫ-r)</td><td>zaaf: zayıflık</td></tr><tr><td>zillet: alçaklık, aşağılık</td><td>âciz: güçsüz, zayıf (bk. a-c-z)</td></tr><tr><td>âzam-ı mahlûkat: yaratılmışların en büyüğü (bk. a-ẓ-m; ḫ-l-ḳ)</td><td>âzam-ı menfaat: menfaatin en büyüğü (bk. a-ẓ-m)</td></tr><tr><td>şâkirt: talebe, öğrenci</td></tr></tbody></table>
 

TaLHa

Nur-u Aynım
Yönetici
On İkinci Söz - Sayfa 195

istinad ettiği için kavîdir. Hem yalnız livechillâh, rıza-i İlâhî için, fazilet için amel eder, çalışır.
İşte, iki hikmetin verdiği terbiye, iki tilmizin muvazenesiyle anlaşılır.

ÜÇÜNCÜ ESAS

Hikmet-i felsefe ile hikmet-i Kur’âniyenin hayat-ı içtimaiye-i beşeriyeye verdiği terbiyeler:
Amma hikmet-i felsefe ise, hayat-ı içtimaiyede nokta-i istinadı “kuvvet” kabul eder. Hedefi “menfaat” bilir. Düstur-u hayatı “cidal” tanır. Cemaatlerin rabıtasını “unsuriyet, menfi milliyeti” tutar. Semerâtı ise, “hevesât-ı nefsâniyeyi tatmin ve hâcât-ı beşeriyeyi tezyiddir.”

Halbuki, kuvvetin şe’ni tecavüzdür. Menfaatin şe’ni, her arzuya kâfi gelmediğinden, üstünde boğuşmaktır. Düstur-u cidâlin şe’ni çarpışmaktır. Unsuriyetin şe’ni, başkasını yutmakla beslenmek olduğundan, tecavüzdür. İşte bu hikmettendir ki, beşerin saadeti selb olmuştur.

Amma hikmet-i Kur’âniye ise, nokta-i istinadı, kuvvete bedel “hakkı” kabul eder. Gayede menfaate bedel “fazilet ve rıza-i İlâhîyi” kabul eder. Hayatta düstur-u cidal yerine “düstur-u teâvünü” esas tutar. Cemaatlerin rabıtalarında unsuriyet, milliyet yerine “rabıta-i dinî ve sınıfî ve vatanî” kabul eder. Gayâtı, hevesat‑ı nefsâniyenin tecavüzâtına sed çekip ruhu maâliyâta teşvik ve hissiyat-ı ulviyesini tatmin eder ve insanı kemâlât-ı insaniyeye sevk edip insan eder.

Hakkın şe’ni ittifaktır. Faziletin şe’ni tesanüddür. Düstur-u teâvünün şe’ni, birbirinin imdadına yetişmektir. Dinin şe’ni uhuvvettir, incizaptır. Nefsi gemlemekle bağlamak, ruhu kemâlâta kamçılamakla serbest bırakmanın şe’ni, saadet‑i dâreyndir.

DÖRDÜNCÜ ESAS

Kur’ân’ın bütün kelimât-ı İlâhiye içinde cihet-i ulviyetini ve bütün kelâmlar üstünde cihet-i tefevvukunu anlamak istersen, şu iki temsîle bak.



<table border="0" cellpadding="0" cellspacing="2"><tbody><tr><td>beşer: insan</td><td>cemaat: topluluk, grup (bk. c-m-a)</td></tr><tr><td>cidal: mücadele, kavga</td><td>cihet-i tefevvuk: üstünlük yönü</td></tr><tr><td>cihet-i ulviyet: yücelik yönü</td><td>düstur-u cidâl: mücadele ve kavga prensibi</td></tr><tr><td>düstur-u hayat: hayat prensibi (bk. ḥ-y-y)</td><td>düstur-u teavün: yardımlaşma prensibi</td></tr><tr><td>fazilet: manevi değer ve üstünlük (bk. f-ḍ-l)</td><td>gayât: gayeler, amaçlar</td></tr><tr><td>hayat-ı içtimaiye: sosyal hayat (bk. ḥ-y-y; c-m-a)</td><td>hayat-ı içtimaiye-i beşeriye: insanların sosyal hayatı (bk. ḥ-y-y; c-m-a)</td></tr><tr><td>hevesât-ı nefsâniye: nefsin gelip geçici olan arzu ve istekleri (bk. n-f-s) </td><td>hikmet: herşeyin belirli gayelere yönelik olarak, mânâlı, faydalı ve tam yerli yerinde olması (bk. ḥ-k-m)</td></tr><tr><td>hikmet-i Kur’ân: Kur’ân’ın hikmeti (bk. ḥ-k-m)</td><td>hikmet-i felsefe: felsefenin hikmeti (bk. ḥ-k-m)</td></tr><tr><td>hissiyat-ı ulviye: yüksek hisler, yüce duygular</td><td>hâcât-ı beşeriye: insanî ihtiyaçlar (bk. ḥ-v-c)</td></tr><tr><td>incizap: kendine çekme</td><td>istinad: dayanma (bk. s-n-d)</td></tr><tr><td>ittifak: birlik, birleşme</td><td>kavî: kuvvetli, güçlü</td></tr><tr><td>kelimât-ı İlâhiye: Cenab-ı Allah’a ait kelimeler; vahiyle indirilen kitaplar (bk. k-l-m; e-l-h)</td><td>kelâm: söz, konuşma (bk. k-l-m)</td></tr><tr><td>kemâlât: mükemmellikler, kusursuzluklar, üstünlükler (bk. k-m-l)</td><td>kemâlât-ı insaniye: insana ait mükemmellikler (bk. k-m-l)</td></tr><tr><td>kudret: güç, iktidar (bk. ḳ-d-r)</td><td>kâfi: yeterli</td></tr><tr><td>livechillâh: Allah için</td><td>maâliyât: yüksek ve yüce fikirler</td></tr><tr><td>menfî milliyet: zararlı bir hale gelen milliyetçilik, ırkçılık</td><td>muvazene: karşılaştırma (bk. v-z-n)</td></tr><tr><td>nefis: insanı maddî zevk ve isteklere sevk eden kuvvet (bk. n-f-s)</td><td>nokta-i istinad: dayanak noktası (bk. s-n-d)</td></tr><tr><td>rabıta: bağ</td><td>rabıta-i dinî ve sınıfî ve vatanî: din, sınıf ve vatan bağı</td></tr><tr><td>rıza-i İlâhî: Allah rızası (bk. e-l-h)</td><td>saadet: mutluluk</td></tr><tr><td>saadet-i dâreyn: dünya ve âhiret mutluluğu</td><td>sed çekmek: engel olmak</td></tr><tr><td>selb olmak: ortadan kalkmak</td><td>semerât: meyveler, neticeler</td></tr><tr><td>tecavüz: saldırma, sataşma</td><td>temsîl: kıyaslama tarzında benzetme, analoji (bk. m-s̱-l)</td></tr><tr><td>tesanüd: dayanışma (bk. s-n-d)</td><td>tezyid: arttırma</td></tr><tr><td>tilmiz: talebe, öğrenci</td><td>uhuvvet: kardeşlik</td></tr><tr><td>unsuriyet: ırkçılık</td><td>şe’n: özellik, belirleyici nitelik (bk. ş-e-n)</td></tr></tbody></table>
 

TaLHa

Nur-u Aynım
Yönetici
Onikinci Söz - Sayfa 196

Birincisi: Bir sultanın iki çeşit mükâlemesi, iki tarzda hitabı vardır. Birisi, âdi bir raiyet ile cüz’î bir iş için, hususî bir hacete dair, has bir telefonla konuşmaktır. Diğeri, saltanat-ı uzmâ ünvanıyla ve hilâfet-i kübrâ namıyla ve hâkimiyet-i amme haysiyetiyle evâmirini etrafa neşir ve teşhir maksadıyla, bir elçisiyle veya büyük bir memuruyla konuşmaktır ve haşmetini izhar eden ulvî bir fermanla mükâlemedir.

İkinci temsil: Bir adam, elinde bir âyineyi güneşe karşı tutar, o âyine miktarınca bir ışık ve yedi rengi câmi’ bir ziya alır. O nisbetle güneşle münasebettar olur, sohbet eder. Ve o ışıklı âyineyi karanlıklı hanesine veya dam altındaki bağına tevcih etse, güneşin kıymeti nisbetinde değil, belki o âyinenin kabiliyeti miktarınca istifade edebilir. Diğeri ise, hanesinden veya bağının damından geniş pencereler açar, gökteki güneşe karşı yollar yapar. Hakikî güneşin daimî ziyasıyla sohbet eder, konuşur ve lisan-ı hâl ile böyle minnettârâne bir sohbet eder, der: “Ey yeryüzünü ışığıyla yaldızlayan ve bütün çiçeklerin yüzünü güldüren dünya güzeli ve gök nazdârı olan nazenin güneş! Onlar gibi benim haneciğimi ve bahçeciğimi ısındırdın, ışıklandırdın.” Halbuki âyine sahibi böyle diyemez. O kayıt altındaki güneşin aksi ise, âsârı mahduttur, o kayda göredir.

İşte, bu iki temsîlin dürbünüyle Kur’ân’a bak, ta ki i’câzını göresin ve kudsiyetini anlayasın.

Evet, Kur’ân der ki: “Eğer yerdeki ağaçlar kalem olup denizler mürekkep olsa, Cenâb-ı Hakkın kelimâtını yazsalar, bitiremezler.”
blank.gif
1
Şimdi, şu nihayetsiz kelimat içinde en büyük makam Kur’ân’a verilmesinin sebebi şudur ki:

Kur’ân, İsm-i Âzamdan ve her ismin âzamlık mertebesinden gelmiş. Hem bütün âlemlerin Rabbi itibarıyla Allah’ın kelâmıdır. Hem bütün mevcudatın ilâhı ünvanıyla Allah’ın fermanıdır. Hem semâvât ve arzın Hâlıkı haysiyetiyle bir hitaptır. Hem Rububiyet-i mutlaka cihetinde bir mükâlemedir. Hem saltanat-ı âmme-i

[NOT]
Dipnot-1
bk. Lokman Sûresi, 31:27.[/NOT]



<table border="0" cellpadding="0" cellspacing="2"><tbody><tr><td>Hâlık: herşeyi yaratan Allah (bk. ḫ-l-ḳ)</td><td>Rab: herbir varlığa yaratılış gayelerine ulaşmaları için muhtaç olduğu şeyleri veren, onları terbiye edip idaresi ve egemenliği altında bulunduran Allah (bk. r-b-b)</td></tr><tr><td>Rububiyet-i mutlaka: Rablık, Allah’ın herbir varlığa yaratılış gayelerine ulaşmaları için muhtaç olduğu şeyleri vermesi, onları terbiye edip idaresi ve egemenliği altında bulundurması (bk. r-b-b; ṭ-l-ḳ)</td><td>arz: yer</td></tr><tr><td>cami’: kapsayan (bk. c-m-a)</td><td>cüz’î: küçük (bk. c-z-e)</td></tr><tr><td>evâmir: emirler</td><td>ferman: buyruk</td></tr><tr><td>hakikî: gerçek, doğru (bk. ḥ-ḳ-ḳ)</td><td>hane: ev</td></tr><tr><td>has: özel</td><td>haysiyet: itibar, özellik</td></tr><tr><td>haşmet: heybet, görkem</td><td>hilâfet-i kübrâ: insanın yeryüzünde temsil ettiği mânevî görev (bk. ḫ-l-f; k-b-r)</td></tr><tr><td>hitap: konuşma (bk. ḫ-ṭ-b)</td><td>hususî: özel</td></tr><tr><td>hâcet: ihtiyaç (bk. ḥ-v-c)</td><td>hâkimiyet-i amme: genel hâkimiyet, egemenlik (bk. ḥ-k-m)</td></tr><tr><td>izhar: açığa çıkarma, gösterme (bk. ẓ-h-r)</td><td>i’câz: mu’cizelik özelliği (bk. a-c-z)</td></tr><tr><td>kayıt: sınır</td><td>kelimât: kelimeler (bk. k-l-m)</td></tr><tr><td>kelâm: söz, konuşma (bk. k-l-m)</td><td>kudsiyet: kusur ve noksandan yücelik, kutsallık (bk. ḳ-d-s)</td></tr><tr><td>lisan-ı hâl: hal ve beden dili </td><td>mahdut: sınırlanmış</td></tr><tr><td>mevcudât: varlıklar (bk. v-c-d)</td><td>minnettârâne: minnetli bir şekilde</td></tr><tr><td>mükâleme: konuşma (bk. k-l-m)</td><td>münasebettar: ilişkili, bağlantılı (bk. n-s-b)</td></tr><tr><td>nam: ad, ünvan</td><td>nazdâr: nazlı</td></tr><tr><td>nazenin: ince, nazik</td><td>neşir: yayma</td></tr><tr><td>nihayetsiz: sonsuz</td><td>nisbet: oran (bk. n-s-b)</td></tr><tr><td>raiyet: halk, vatandaş</td><td>saltanat-ı uzmâ: çok büyük saltanat (bk. s-l-ṭ; a-ẓ-m)</td></tr><tr><td>saltanat-ı âmme-i Sübhâniye: her türlü kusur ve noksandan yüce olan Allah’ın herşeye hükmeden, herşeyi kuşatan saltanatı, egemenliği (bk. s-l-ṭ; s-b-ḥ)</td><td>semavat: gökler (bk. s-m-v)</td></tr><tr><td>tarz: şekil</td><td>temsil: örnek, benzetme (bk. m-s̱-l)</td></tr><tr><td>tevcih etme: yöneltme</td><td>teşhir: ilan etme, duyurma</td></tr><tr><td>ulvî: yüce, yüksek</td><td>ziya: ışık</td></tr><tr><td>âdi: normal, sıradan</td><td>âsâr: eserler</td></tr><tr><td>âyine: ayna</td><td>İsm-i Âzam: Cenab-ı Hakkın binbir isminden en büyük ve mânâca diğer isimleri kuşatmış olanı (bk. s-m-v; a-ẓ-m)</td></tr></tbody></table>
 

TaLHa

Nur-u Aynım
Yönetici
Onikinci Söz - Sayfa 197

Sübhâniye hesabına bir hutbe-i ezeliyedir. Hem rahmet-i vâsia-i muhîta noktasında bir defter-i iltifâtât-ı Rahmâniyedir. Hem Ulûhiyetin azamet-i haşmeti haysiyetiyle, başlarında bazan şifre bulunan bir muhabere mecmuasıdır. Hem İsm-i Âzamın muhitinden nüzul ile Arş-ı Âzamın bütün muhâtına bakan, teftiş eden hikmetfeşan bir kitab-ı mukaddestir. İşte bu sırdandır ki, “Kelâmullah” ünvanı kemâl-i liyakatle Kur’ân’a verilmiş.

Amma sair kelimât-ı İlâhiye ise, bir kısmı has bir itibar ile ve cüz’î bir ünvan ve hususî bir ismin cüz’î tecellîsiyle ve has bir rububiyetle ve mahsus bir saltanatla ve hususî bir rahmetle zahir olan kelâmdır. Hususiyet ve külliyet cihetinde dereceleri muhteliftir.
blank.gif
1
Ekser ilhamat bu kısımdandır. Fakat derecatı çok mütefavittir. Meselâ, en cüz’îsi ve basiti, hayvanatın ilhamatıdır. Sonra avâm-ı nâsın ilhamatıdır.
blank.gif
2
Sonra avâm-ı melâikenin ilhamatıdır. Sonra evliya ilhamatıdır. Sonra melâike-i izam ilhamatıdır. İşte, şu sırdandır ki, kalbin telefonuyla vasıtasız münacat eden bir veli der:
blank.gif
3
حَدَّثَنِى قَلْبِى عَنْ رَبِّى Yani, “Kalbim benim Rabbimden haber veriyor.” Demiyor, “Rabbü’l-Âlemînden haber veriyor.” Hem der: “Kalbim Rabbimin âyinesidir, arşıdır.” Demiyor, “Rabbü’l-Âlemînin arşıdır.” Çünkü, kabiliyeti miktarınca ve yetmiş bine yakın hicapların
blank.gif
4
nisbet-i ref’i derecesinde mazhar-ı hitap olabilir.


[NOT]Dipnot-1 bk. Tâhâ Sûresi, 20:38-39.

Dipnot-2
bk. Nahl Sûresi, 16:68.

Dipnot-3
bk. İbnü’l-Cevzî, Telbîsü İblîs s.217, 390, 450, 451; İbni Kayyım, İğasetü’l-Lehefân 1:123; İbni Kayyım, Medâricü’s-Sâlikîn 1:40, 3:412; İbni Hacer, Fethu’l-Bârî 11:345; İbni Hacer, el-İsâbe, 2:528.

Dipnot-4
bk. Ebû Ya’lâ, el-Müsned 13:520; et-Taberânî, el-Mu’cemü’l-Evsat 6:278, 8:382; er-Rûyânî, el-Müsned 2:212; İbni Ebî Âsım, es-Sünne 2:367; et-Taberî, Câmi’u’l-Beyân 16:95.[/NOT]


<hr width="200">

<hr width="200">
<table border="0" cellpadding="0" cellspacing="2"><tbody><tr><td>Arş-ı Âzam: Cenab-ı Hakkın büyüklük ve yüceliğinin ve herşeyi kuşatan sınırsız egemenliğinin tecelli ettiği yer (bk. a-r-ş; a-ẓ-m)</td><td>Kelâmullah: Allah’ın kelamı (bk. k-l-m)</td></tr><tr><td>Rab: herbir varlığa yaratılış gayelerine ulaşmaları için muhtaç olduğu şeyleri veren, onları terbiye edip idaresi ve egemenliği altında bulunduran Allah (bk. r-b-b)</td><td>Rabbü’l-Âlemin: âlemlerin Rabbi Allah (bk. r-b-b; a-l-m)</td></tr><tr><td>Ulûhiyet: İlâhlık (bk. e-l-h)</td><td>arş: taht (bk. a-r-ş)</td></tr><tr><td>avâm-ı melâike: meleklerden dereceleri düşük olanlar (bk. m-l-k)</td><td>avâm-ı nas: sıradan halk tabakası</td></tr><tr><td>azamet-i haşmet: haşmetin büyüklüğü (bk. a-ẓ-m)</td><td>cihet: yön</td></tr><tr><td>cüz’î: küçük (bk. c-z-e)</td><td>defter-i iltifâtât-ı Rahmâniye: sonsuz şefkat ve merhamet sahibi olan Allah’ın iltifatlarını içeren defter (bk. r-ḥ-m)</td></tr><tr><td>derecat: dereceler</td><td>ekser: pekçok (bk. k-s̱-r)</td></tr><tr><td>evliya: veliler, Allah dostları (bk. v-l-y)</td><td>has: özel</td></tr><tr><td>hayvanat: hayvanlar (bk. ḥ-y-y)</td><td>hicap: perde, örtü</td></tr><tr><td>hikmetfeşan: hikmet yayan (bk. ḥ-k-m)</td><td>hususiyet: özel olma, hususîlik</td></tr><tr><td>hutbe-i ezeliye: varlığının başlangıcı olmayan Allah’ın konuşması (bk. ḫ-ṭ-b; e-z-l)</td><td>ilhamat: ilhamlar, Allah tarafından kalbe gelen mânâlar</td></tr><tr><td>kelimât-ı İlâhiye: Cenab-ı Allah’a ait kelimeler; vahiyle indirilen kitaplar (bk. k-l-m; e-l-h)</td><td>kelâm: söz, konuşma (bk. k-l-m)</td></tr><tr><td>kemâl-i liyakat: tam layık oluş (bk. k-m-l)</td><td>kitab-ı mukaddes: kutsal kitap (bk. k-t-b; ḳ-d-s)</td></tr><tr><td>külliyet: genellik, umumilik (bk. k-l-l)</td><td>mahsus: özel</td></tr><tr><td>mazhar-ı hitap: muhatap alınma, muhatap kabul edilme (bk. ẓ-h-r; ḫ-ṭ-b) </td><td>mecmua: kitap (bk. c-m-a)</td></tr><tr><td>melâike-i izam: büyük melekler (bk. m-l-k; a-ẓ-m)</td><td>muhabere: haberleşme</td></tr><tr><td>muhit: çevre, taraf</td><td>muhtelif: çeşitli</td></tr><tr><td>muhât: kapsama alanı</td><td>münacat: dua, yakarış (bk. n-c-v)</td></tr><tr><td>mütefavit: farklı farklı, çeşitli</td><td>nisbet-i ref’: ortadan kalkma oranı (bk. n-s-b)</td></tr><tr><td>nüzul: inme (bk. n-z-l)</td><td>rahmet: merhamet, şefkat (bk. r-ḥ-m)</td></tr><tr><td>rahmet-i vâsia-i muhîta: Allah’ın herşeyi kuşatan geniş rahmeti, merhamet ve şefkati (bk. r-ḥ-m)</td><td>rububiyet: Rablık; Allah’ın herbir varlığa yaratılış gayelerine ulaşmaları için muhtaç olduğu şeyleri vermesi, onları terbiye edip idaresi ve egemenliği altında bulundurması (bk. r-b-b)</td></tr><tr><td>sair: diğer</td><td>saltanat: hâkimiyet, egemenlik (bk. s-l-ṭ)</td></tr><tr><td>tecellî: belirme, görünme (bk. c-l-y)</td><td>teftiş: kontrol </td></tr><tr><td>zahir olan: görünen, ortaya çıkan (bk. ẓ-h-r)</td><td>âyine: ayna</td></tr><tr><td>İsm-i Âzam: Cenab-ı Hakkın binbir isminden en büyük ve mânâca diğer isimleri kuşatmış olanı (bk. s-m-v; a-ẓ-m)</td></tr></tbody></table>
 

TaLHa

Nur-u Aynım
Yönetici
Onikinci Söz - Sayfa 198

İşte, bir padişahın saltanat-ı uzmâsı haysiyetiyle çıkan fermanı, âdi bir adamla cüz’î bir mükâlemesinden ne kadar yüksek ve âli ise; ve gökteki güneşin feyzinden istifade, âyinedeki aksinin cilvesinden istifadeden ne derece çok ve fâik ise; Kur’ân-ı Azîmüşşan dahi, o nisbette bütün kelâmların ve hep kitapların fevkindedir.

Kur’ân’dan sonra, ikinci derecede kütüb-ü mukaddese ve suhuf-u semâviyenin, dereceleri nisbetinde tefevvukları vardır; o sırr-ı tefevvuktan hissedardırlar. Eğer bütün cin ve insanın Kur’ân’dan tereşşuh etmeyen bütün güzel sözleri toplansa, yine Kur’ân’ın mertebe-i kudsiyesine yetişip tanzir edemez. Eğer Kur’ân’ın İsm-i Âzamdan ve her ismin âzamlık mertebesinden geldiğini bir parça fehmetmek istersen, Âyetü’l-Kürsî ve âyet-i
blank.gif
1
وَعِنْدَهُ مَفَاتِحُ الْغَيْبِ

ve âyet-i
blank.gif
2
قُلِ اللّٰهُمَّ مَالِكَ الْمُلْكِ

ve âyet-i
blank.gif
3
يُغْشِى الَّيْلَ النَّهَارَ يَطْلُبُهُ حَثِيثاً وَالشَّمْسَ وَالْقَمَرَ وَالنُّجُومَ مُسَحَّرَاتٍ بِاَمْرِهِ

ve âyet-i
blank.gif
4
يَاۤ اَرْضُ ابْلَعِى مَاۤءَ كِ وَيَا سَمَآءُ اَقْلِعِى

ve âyet-i
blank.gif
5
تُسَبِّحُ لَهُ السَّمٰوَاتُ السَّبْعُ وَاْلاَرْضُ وَمَنْ فِيهِنَّ

ve âyet-i
blank.gif
6
مَاخَلْقُكُمْ وَلاَ بَعْثُكُمْ اِلاَّ كَنَفْسٍ وَاحِدَةٍ

ve âyet-i
blank.gif
7
اِنَّا عَرَضْنَا اْلاَمَانَةَ عَلَى السَّمٰوَاتِ وَاْلاَرْضِ وَالْجِبَالِ

ve âyet-i
blank.gif
8
يَوْمَ نَطْوِى السَّمَاۤءَ كَطَىِّ السِّجِلِّ لِلْكُتُبِ


[NOT]Dipnot-1 “Gaybın anahtarları Allah katındadır.” En’âm Sûresi, 6:59.

Dipnot-2
“De ki: Ey mülkün hakikî sahibi olan Allahım!” Âl-i İmran Sûresi, 3:26.

Dipnot-3
“O, gündüzü, peşi sıra kovalayan gece ile örter. O, güneşi, ayı ve yıldızları da emrine boyun eğmiş olarak yarattı.” A’râf Sûresi, 7:54.

Dipnot-4
“Ey yer, vazifen bitti suyunu yut. Ey gök, hacet kalmadı, yağmuru kes.” Hûd Sûresi, 11:44.

Dipnot-5
“Yedi gök ve yer ve onların içindekiler Onu tesbih eder.” İsrâ Sûresi, 17:44.

Dipnot-6
“Sizin yaratılmanız da, diriltilmeniz de, tek bir kişinin yaratılıp diriltilmesi gibidir.” Lokman Sûresi, 31:28.

Dipnot-7
“Biz emaneti göklere, yere ve dağlara teklif ettik.” Ahzâb Sûresi, 33:72.

Dipnot-8
“O gün semâyı, kitap sahifelerini dürer gibi düreriz.” Enbiyâ Sûresi, 21:104.[/NOT]



<table border="0" cellpadding="0" cellspacing="2"><tbody><tr><td>Kur’ân-ı Azîmüşşan: şan ve şerefi yüce olan Kur’ân (bk. a-ẓ-m)</td><td>akis: yansıma</td></tr><tr><td>cilve: görünme (bk. c-l-y)</td><td>cüz’î: küçük (bk. c-z-e)</td></tr><tr><td>fehmetmek: anlamak</td><td>ferman: buyruk</td></tr><tr><td>fevkinde: üstünde</td><td>feyz: bolluk, bereket (bk. f-y-ḍ)</td></tr><tr><td>fâik: üstün</td><td>haysiyet: itibar, özellik</td></tr><tr><td>istifade: faydalanma, yararlanma</td><td>kelâm: söz, konuşma (bk. k-l-m)</td></tr><tr><td>kütüb-ü mukaddese: mukaddes kitaplar; Tevrat, Zebur, İncil ve Kur’ân-ı Kerim (bk. k-t-b; ḳ-d-s)</td><td>mertebe-i kudsiye: mukaddes mertebe, yüce derece (bk. ḳ-d-s)</td></tr><tr><td>mükâleme: konuşma (bk. k-l-m)</td><td>nisbet: ölçü, oran (bk. n-s-b)</td></tr><tr><td>saltanat-ı uzmâ: çok büyük saltanat (bk. s-l-ṭ; a-ẓ-m)</td><td>suhuf-u semâviye: bazı peygamberlere gelen sahifeler halindeki küçük kitaplar (bk. s-m-v)</td></tr><tr><td>sırr-ı tefevvuk: üstünlük sırrı</td><td>tanzir etmek: benzerini yapmak (bk. n-ẓ-r)</td></tr><tr><td>tefevvuk: üstünlük</td><td>tereşşuh etmek: sızmak</td></tr><tr><td>Âyetü’l-Kürsî: Allah’ın varlığından ve bir kısım mühim sıfatlarından bahseden Bakara Sûresinin 255. âyeti</td><td>âdi: normal, basit, sıradan</td></tr><tr><td>âli: yüce, yüksek</td><td>âyine: ayna</td></tr><tr><td>İsm-i Âzam: Cenab-ı Hakkın binbir isminden en büyük ve mânâca diğer isimleri kuşatmış olanı (bk. s-m-v; a-ẓ-m)</td></tr></tbody></table>
 

TaLHa

Nur-u Aynım
Yönetici
Onikinci Söz - Sayfa 199

ve âyet-i
blank.gif
1
وَمَا قَدَرُوا اللهَ حَقَّ قَدْرِهِ وَاْلاَرْضُ جَمِيعًا قَبْضَتُهُ يَوْمَ الْقِيَامَةِ ve âyet-i
blank.gif
2
لَوْ اَنْزَلْناَ هٰذَا الْقُرْاٰنَ عَلٰى جَبَلٍ لَرَاَيْتَهُ gibi âyetlerin küllî, umumî, ulvî ifadelerine bak. Hem başlarında اَلْحَمْدُ ِللهِ
blank.gif
3
veyahut
blank.gif
4
سَبَّحَ ve
blank.gif
5
يُسَبِّحُ bulunan sûrelerin başlarına dikkat et. Ta bu sırr-ı azîmin şuâını göresin. Hemالۤمۤ lerin
blank.gif
6
ve الۤرٰ ların
blank.gif
7
ve حٰمۤ lerin
blank.gif
8
fâtihalarına bak, Kur’ân’ın, Cenâb-ı Hakkın yanında ehemmiyetini bilesin.

Eğer şu Dördüncü Esasın kıymettar sırrını fehmettinse, enbiyaya gelen vahyin ekseri melek vasıtasıyla olduğunu ve ilhamın ekseri vasıtasız olduğunu anlarsın. Hem en büyük bir velî, hiçbir nebînin derecesine yetişmediğinin sırrını anlarsın. Hem Kur’ân’ın azametini ve izzet-i kudsiyetini ve ulviyet-i i’câzının sırrını anlarsın. Hem Miracın sırr-ı lüzumunu, yani ta semâvâta, ta Sidretü’l-Müntehâya, ta Kab-ı Kavseyne gidip,
blank.gif
9
اَقْرَبُ اِلَيْهِ مِنْ حَبْلِ الْوَرِيدِ olan Zât-ı Zülcelâl ile münacat edip, tarfetü’l-aynda yerine gelmek sırrını anlarsın. Evet, şakk-ı kamer nasıl ki bir mucize-i risaletidir; nübüvvetini cin ve inse gösterdi. Öyle de, Mirac dahi bir mucize-i ubûdiyetidir; habibiyetini ervah ve melâikeye gösterdi.

اَللّٰهُمَّ صَلِّ وَسَلِّمْ عَلَيْهِ وَعَلٰۤى اٰلِهِ كَمَا يَلِيقُ بِرَحْمَتِكَ وَبِحُرْمَتِهِ اٰمِينْ
blank.gif
10


[NOT]Dipnot-1 “Onlar Allah’ın kudret ve azametini hakkıyla bilemediler. Halbuki kıyamet gününde yeryüzü bütünüyle Onun tasarrufundadır.” Zümer Sûresi, 39:67.

Dipnot-2
“Eğer biz bu Kur’ân’ı bir dağa indirseydik, elbette görürdün ki...” Haşir Sûresi, 59:21.

Dipnot-3
Fâtiha Sûresi, 1:2; Enâm Sûresi, 6:1; Kehf Sûresi, 18:1; Sebe Sûresi, 34:1; Fâtır Sûresi, 35:1.

Dipnot-4
Hadîd, Sûresi, 57:1, Haşir Sûresi, 59:1; Saf Sûresi, 61:1; A’lâ Sûresi, 87:1.

Dipnot-5
Cum’a Sûresi, 62:1; Teğâbün Sûresi, 64:1.

Dipnot-6
Bakara Sûresi, 2:1; Âl-i İmran Sûresi, 3:1; Ankebût Sûresi, 29:1; Rûm Sûresi, 30:1; Lokman Sûresi, 31:1; Secde Sûresi, 32:1.

Dipnot-7
Yûnus Sûresi, 10:1; Hûd Sûresi, 11:1; Yûsuf Sûresi, 12:1; İbrahim Sûresi, 14:1; Hicr Sûresi, 15:1.

Dipnot-8
Mü’min Sûresi, 40:1; Fussilet Sûresi, 41:1; Şûrâ Sûresi, 42:1; Zuhruf Sûresi, 43:1; Duhân Sûresi, 44:1; Câsiye Sûresi; 45:1; Ahkaf Sûresi, 46:1.

Dipnot-9
“(Allah) ona şahdamarından daha yakın.” Kaf Sûresi, 50:16.

Dipnot-10
Allah’ım! Senin rahmetine ve onun hürmetine nasıl yaraşırsa, ona ve âline öylece salât ve selâm olsun. Âmin.[/NOT]



<table border="0" cellpadding="0" cellspacing="2"><tbody><tr><td>Kab-ı Kavseyn: Cenab-ı Hakka en yakın olan makam; Peygamberimiz Miracda bu makamda bizzat Allah’la görüşmüştür (bk. ḳ-v-b)</td><td>Mirac: Peygamberimizin (a.s.m.) Allah’ın huzuruna yükselişi ve bütün kâinat âlemlerini gezdiği yolculuk (bk. a-r-c)</td></tr><tr><td>Sidretü’l-Müntehâ: yedinci kat gökte olduğu rivâyet edilen ve Cebrail’in (a.s.) çıkabildiği en son makam</td><td>Zât-ı Zülcelâl: sonsuz haşmet sahibi olan Zât, Allah (bk. ẕü; c-l-l)</td></tr><tr><td>azamet: büyüklük (bk. a-ẓ-m)</td><td>cin ve ins: cinler ve insanlar</td></tr><tr><td>ekser: pekçok (bk. k-s̱-r)</td><td>enbiya: peygamberler (bk. n-b-e)</td></tr><tr><td>ervah: ruhlar (bk. r-v-ḥ)</td><td>fehmetmek: anlamak</td></tr><tr><td>fâtiha: başlangıç</td><td>habibiyet: sevgililik (bk. ḥ-b-b)</td></tr><tr><td>ilham: Allah tarafından insanın kalbine indirilen mânâ</td><td>izzet-i kudsiyet: mukaddesliğinin izzeti, yüceliği (bk. a-z-z; ḳ-d-s) </td></tr><tr><td>küllî: kapsamlı (bk. k-l-l)</td><td>melâike: melekler (bk. m-l-k)</td></tr><tr><td>mu’cize-i risalet: peygamberlik mu’cizesi (bk. a-c-z; r-s-l)</td><td>mu’cize-i ubûdiyet: kulluk mu’cizesi (bk. a-c-z; a-b-d) </td></tr><tr><td>münacat: dua, yakarış (bk. n-c-v)</td><td>nebî: peygamber (bk. n-b-e)</td></tr><tr><td>nübüvvet: peygamberlik (bk. n-b-e)</td><td>semavat: gökler (bk. s-m-v)</td></tr><tr><td>sırr-ı lüzum: gerekliliğin sırrı</td><td>sırr-ı âzim: büyük sır (bk. a-ẓ-m)</td></tr><tr><td>tarfetü’l-ayn: bir göz açıp kapayıncaya kadar olan an</td><td>ulviyet-i i’câz: mu’cizeliğin yüceliği (bk. a-c-z)</td></tr><tr><td>ulvî: yüce, yüksek</td><td>vahy: Allah tarafından gelen emir ve yasaklar (bk. v-ḥ-y)</td></tr><tr><td>velî: Allah dostu (bk. v-l-y)</td><td>şakk-ı kamer: Ay’ın ikiye bölünmesi mu’cizesi</td></tr><tr><td>şuâ: ışın, güçlü ışık hüzmesi</td></tr></tbody></table>
 
Üst