Lemeât

TaLHa · 4 May 2012

Lemeât - Sayfa 1001

Dallar, semerâtı, rahmet namına takdim ediyor

Şecere-i hilkatin dalları her tarafta semerât-ı niamı zîruhun ellerine zâhirenuzatıyor.
Hakikatte bir yed-i rahmet, bir dest-i kudrettir ki, o semerâtı, o dalları içinde sizlere uzatıyor.
O yed-i rahmeti, siz de şükr ile öpünüz. O dest-i kudreti de minnetle takdis ediniz.

• • •

Fâtiha’nın âhirinde işaret olunan üç yolun beyanı

1

Ey birader-i pür-emel! Hayalini ele al, benimle beraber gel. İşte bir zemindeyiz. Etrafına bakarız; kimse de görmez bizi.
Çadır direkleri hükmünde yüksek dağlar üstünde, karanlıklı bir bulut tabakası atılmış. Hem o dahi kaplatmış zeminimizin yüzü,
Müncemid bir sakf olmuş. Fakat altı, yüzü açıkmış; o yüz güneş görürmüş. İşte bulut altındayız; sıkıyor zulmet bizi.Sıkıntı da boğuyor; havasızlık öldürür. Şimdi bize üç yol var, bir âlem-i ziyadar. Bir kere seyrettimdi bu zemin-i mecâzî.

Evet bir kere buraya da gelmişim, üçünde ayrı ayrı gitmişim. Birinci yolu budur:Ekseri burdan gider. O da devr-i âlemdir, seyahate çeker bizi.

İşte biz de yoldayız, böyle yayan gideriz. Bak şu sahrânın kum deryalarına, nasıl hiddet saçıyor, tehdit ediyor bizi.Bak şu deryanın dağvâri emvâcına: O da bize kızıyor. İşte elhamdü lillâh, öteki yüze çıktık. Görürüz güneş yüzü.Fakat çektiğimiz zahmeti ancak da biz biliriz. Of, tekrar buraya döndük; şu zemin-i vahşetzar, bulut damı zulmettar. Bize lâzım, revnaktar eder kalbdeki gözü

Bir âlem-i ziyadar. Fevkalâde eğer bir cesaretin var; gireriz de beraber bu yolupür-hatarkâr. İkinci yolumuzu,

[NOT]Dipnot-1 “Bizi doğru yola ilet. Kendilerine nimet ve ihsanda bulunduğun peygamberlerin ve onlara tâbi olan sâlih kullarının yoluna ilet—gazabına uğrayanların ve sapıtmış olanların yoluna değil” Fâtiha Sûresi, 1:6-7.[/NOT]

beyan: açıklama (bk. b-y-n)	birader-i pür-emel: çokça emelleri arzu ve istekleri olan kardeş
dağvâri: dağ gibi	derya: deniz
dest-i kudret: Allah’ın kudret eli (bk. ḳ-d-r)	devr-i âlem: dünya seyahati, gezisi (bk. a-l-m)
ekser: çoğunluk (bk. k-s̱-r)	elhamdü lillâh: Allah’a hamd olsun (bk. ḥ-m-d)
emvâc: dalgalar	fevkalâde: olağanüstü
hakikat: gerçek (bk. ḥ-ḳ-ḳ)	minnet: şükran duyma, yapılan bir iyiliğe karşı teşekkür etme
müncemid: donmuş, katılaşmış	nam: ad
pür-hatarkâr: tehlikelerle dolu, çok tehlikeli	rahmet: İlâhî şefkat, merhamet (bk. r-ḥ-m)
revnaktar: parlak, hoş	sahrâ: çöl
sakf: tavan	semerât: meyveler
semerât-ı niam: nimet meyveleri (bk. n-a-m)	takdim: sunma (bk. ḳ-d-m)
takdis: Allah’ın her türlü eksiklik ve çirkinlikten yüce olduğunu ilân etme (bk. ḳ-d-s)	yed-i rahmet: Allah’ın rahmet eli (bk. r-ḥ-m)
zemin: yer	zemin-i mecâzî: mecazî olan yer, zemin; hayâlî yer (bk. c-v-z)
zemin-i vahşetzar: yabanî, ıssız yer	zulmet: karanlık (bk. ẓ-l-m)
zulmettar: karanlıklı (bk. ẓ-l-m)	zâhiren: görünüşte (bk. ẓ-h-r)
zîruh: ruh sahibi (bk. ẕî; r-v-ḥ)	âhir: son (bk. e-ḫ-r)
âlem-i ziyadar: ışıklı âlem (bk. a-l-m)	şecere-i hilkat: yaratılış ağacı (bk. ḫ-l-ḳ)
şükür: verdiği nimetlerden dolayı Allah’a teşekkürlerini sunma (bk. ş-k-r)

TaLHa · 4 May 2012

Lemeât - Sayfa 1002

Tabiat-ı arzı deleriz, o tarafa geçeriz. Ya fıtrî bir tünelden titreyerek gideriz. Bir vakitte bu yolda seyrettim de geçtim bî-naz ve pür-niyazı.

Fakat o zaman tabiatın zemini eritecek, yırtacak bir madde var idi elimde. Üçüncü yolun o delil-i mu’cizi,Kur’ân onu bana vermişti. Kardeşim, arkamı da bırakma, hiç de korkma. Bak, ha, şurada tünelvâri mağaralar, tahte’l-arz akıntılar beklerler ikimizi.

Bizi geçirecekler. Tabiatta şu müthiş cümudiyeleri de seni hiç korkutmasın. Zira bu abus çehresi altında merhametli sahibinin tebessümlü yüzü.

Radyumvâri o madde-i Kur’ân’ı ışıkla sezmiştim. İşte, gözüne aydın! Ziyadar âleme çıktık. Bak şu zemin-i pür-nâzı.Bu fezâ-yı lâtif, şirin. Yahu başını kaldır. Bak, semâvâta ser çekmiş, bulutları da yırtmış, aşağıda bırakmış, davet ediyor bizi

Şu şecere-i tûbâ. Meğer o Kur’ân imiş. Dalları her tarafa uzanmış. Tedellî eden bu dala biz de asılmalıyız; oraya alsın bizi.

O şecere-i semâvî bir timsali zeminde olmuş şer’-i enveri. Demek zahmet çekmeden o yol ile çıkardık bu âlem-i ziyaya, sıkmadan zahmet bizi.

Madem yanlış etmişiz; eski yere döneriz, doğru yolu buluruz. Bak, üçüncü yolumuz, şu dağlar üstünde durmuş olan şehbâzi,

Hem de bütün cihana okuyor bir ezanı. Bak müezzin-i âzama: Muhammedü’l-Hâşimî(a.s.m.) davet eder insanı âlem-i nur-u envere. İlzam eder niyaz ile namazı.

Bulutları da yırtmış, bak bu hüdâ dağlarına. Semâvâta ser çekmiş, bak şeriatcibâline. Nasıl müzeyyen etmiş zeminimizin yüzü gözü.

İşte çıkmalıyız buradan himmet tayyaresiyle. Ziya-yı nesim orada, nur-u cemâlorada. İşte buradadır Uhud-u tevhid, o cebel-i azizi.

İşte şuradadır Cûdî-i İslâmiyet, o cebel-i selâmet. İşte Cebelü’l-Kamer olan Kur’ân-ı ezher; zülâl-i Nil akıyor o muhteşem menbadan. İç o âb-ı lezizi.

Cebelü’l-Kamer: Kamer Dağı; Nil Nehrinin çıktığı dağ	Cûdî-i İslâmiyet: İslâmiyetin Cûdî Dağı; insanları maddî ve mânevî tufanlardan ve felâketlerden koruyan İslâm dini için bir benzetme olarak kullanılmış (bk. s-l-m)
Kur’ân-ı ezher: parlak Kur’ân (ayrıca burada Kur’ân, insanlığın bütün kabiliyet ve donanımının gelişmesine hitap ettiği için evrensel üniversite anlamında Ezher Üniversitesine benzetilmiş de olabilir.)	Muhammedü’l-Hâşimî: Haşimoğulları soyundan gelen Peygamberimiz Hz. Muhammed (bk. ḥ-m-d)
Uhud-u tevhid: tevhidin Uhud Dağı; sağlam ve sarsılmaz tevhid inancı için bir benzetme olarak kullanılmış (bk. v-ḥ-d)	abus: asık ve ekşi yüzlü
bî-naz: naz etmeden, nazlanmadan	cebel-i aziz: şerefli, üstün ve yüce dağ (bk. a-z-z)
cebel-i selâmet: kurtuluşun sembolü olan esenlikli ve güvenli dağ (bk. s-l-m)	cibâl: dağlar
cihan: dünya	cümudiye: cansızlık; buzdağı gibi olma
delil-i mu’ciz: mu’cizeli delil (bk. a-c-z)	fezâ-yı lâtif: güzel, hoş uzay (bk. l-ṭ-f)
fıtrî: doğal (bk. f-ṭ-r)	himmet: çalışma, gayret gösterme
hüdâ: hidayet, doğru yol olan hak din, İslâmiyet (bk. h-d-y)	ilzam etme: lüzumlu kılma, ayrılmaz bir unsur yapma; yükümlü tutma
madde-i Kur’ân: Kur’ân’ın maddesi	menba: kaynak
müezzin-i âzam: en büyük müezzin (bk. a-ẓ-m)	müzeyyen: süsleme (bk. z-y-n)
niyaz: dua, yalvarış	nur-u cemâl: güzellik nuru (bk. n-v-r; c-m-l)
pür-niyaz: yalvararak, niyaz ederek	radyumvâri: radyum gibi
semâvât: gökler (bk. s-m-v)	ser: baş
tabiat-ı arz: yerin tabiatı (bk. ṭ-b-a)	tahte’l-arz: yer altı
tayyare: uçak	tedellî: uzanıp aşağıya inme, eğilme
timsal: örnek, görüntü (bk. m-s-l)	tünelvâri: tünel gibi
zemin: yer	zemin-i pür-nâz: çok nazlı yer
ziya-yı nesim: tatlı, hoş rüzgâr ışığı	ziyadar: ışıklı
zülâl-i Nil: Nil’in tatlı, hoş suyu (bk. bilgiler – Nil Nehri)	âb-ı leziz: lezzetli su
âlem: dünya (bk. a-l-m)	âlem-i nur-u enver: çok parlak nur âlemi (bk. a-l-m; n-v-r)
âlem-i ziya: ışıklı âlem, dünya (bk. a-l-m)	şecere-i semâvî: göğe ait ağaç (bk. s-m-v)
şecere-i tûbâ: tûba ağacı	şehbâz: atik, becerikli, şanlı yiğit
şeriat: Allah tarafından bildirilen kanun ve hükümler (bk. ş-r-a)	şer’-i enver: çok nurlu, parlak şeriat (bk. ş-r-a; n-v-r)

TaLHa · 4 May 2012

Lemeât - Sayfa 1003

فَتَباَرَكَ اللهُ اَحْسَنُ الْخَالِقِينَ

1
وَاٰخِرُ دَعْوٰينَا اَنِ الْحَمْدُ ِللهِ رَبِّ الْعَالَمِينَ

2

Ey arkadaş! Şimdi hayali baştan çıkar, aklı kafaya geçir. Evvelki iki yolun mağdub ve dâllîn yolu; hatarları pek çoktur, kıştır daim güz, yazı.

Yüzde biri kurtulur: Eflâtun, Sokrat gibi. Üçüncü yol sehildir, hem karîb,müstakimdir. Zayıf-kavî müsâvi; herkes o yoldan gider. En rahatı budur ki, şehid olmak ya gazi.

İşte neticeye gireriz. Evet, dehâ-yı fennî-evvelki iki yoldur ona meslek ve mezhep. Fakat hüdâ-yı Kur’ânî-üçüncü yoldur onun sırat-ı müstakimi. İsal eder o bizi.

اَللّٰهُمَّ اهْدِنَا الصِّرَاطَ الْمُسْتَقِيمَ صِرَاطَ الَّذِينَ اَنْعَمْتَ عَلَيْهِمْ غَيْرِ الْمَغْضُوبِ عَلَيْهِمْ وَلاَ الضَّالِّينَ، اٰمِينَ 3

• • •

Hakikî bütün elem dalâlette, bütün lezzet imandadır.
Hayal libasını giymiş muazzam bir hakikat

Ey yoldaş-ı hüşyar! Sırat-ı müstakimin o meslek-i nuranî, mağdub ve dâllînin otarik-i zulmanî, tam farklarını görmek eğer istersen, ey aziz,

Gel, vehmini ele al, hayal üstüne de bin. Şimdi seninle gideriz zulümat-ı ademe. Omezar-ı ekberi, o şehr-i pür-emvâtı bir ziyaret ederiz.

Bir Kadîr-i Ezelî, kendi dest-i kudretle bu zulümat-ı kıt’adan bizi tuttu çıkardı, buvücuda bindirdi, gönderdi şu dünyaya, şu şehr-i bî-lezâiz.

[NOT]Dipnot-1 “Yaratıcılık mertebelerinin en güzelinde bulunan Allah’ın şanı ne yücedir!” Mü’minûn Sûresi, 23:14.

Dipnot-2 “Duamızın sonu, ‘Âlemlerin Rabbi olan Allah’a hamd olsun’dan ibarettir.” (Yûnus Sûresi, 10:10’dan iktibas edilmiştir.)

Dipnot-3 “Allahım! Bizi doğru yola ilet-kendilerine in’amda bulunduğun kimselerin yoluna. Yoksa gazabına uğrayanların yahut sapıtanların yoluna değil. Âmin.”[/NOT]

Eflâtun: (bk. bilgiler)	Kadîr-i Ezelî: varlığının başlangıcı olmayıp devamlı var olan ve sonsuz güç ve kudret sahibi olan Allah (bk. ḳ-d-r; e-z-l)
Sokrat: (bk. bilgiler)	aziz: izzetli, muhterem, saygın (bk. a-z-z)
dalâlet: hak yoldan sapkınlık, inançsızlık (bk. ḍ-l-l)	dehâ-yı fennî: eğitimini fen ve felsefeden almış olağanüstü akıl
dest-i kudret: kudret eli (bk. ḳ-d-r)	dâllîn: hak yoldan sapmış, inançsız kimseler (bk. ḍ-l-l)
elem: acı, sıkıntı	hakikat: doğru, gerçek (bk. ḥ-ḳ-ḳ)
hakikî: gerçek, doğru (bk. ḥ-ḳ-ḳ)	hatar: tehlike
hüdâ-yı Kur’ânî: Kur’ân’ın hak ve doğru yolu (bk. h-d-y)	isal: ulaştırma, eriştirme
karîb: yakın	kavî: kuvvetli
libas: elbise	mağdup: Allah’ın hiddet ve gazabına uğramış
meslek: gidilen yol, metod	meslek-i nuranî: nurlu meslek, metod (bk. n-v-r)
mezar-ı ekber: en büyük mezar (bk. k-b-r)	mezhep: tutulan yol, usul (bk. ẕ-h-b)
muazzam: büyük (bk. a-ẓ-m)	müstakim: dosdoğru olan
müsâvi: eşit	sehil: kolay
sırat-ı müstakim: dosdoğru yol	tarik-i zulmanî: karanlıklı yol (bk. ṭ-r-ḳ; ẓ-l-m)
vehm: zan, kuruntu	vücud: varlık (bk. v-c-d)
yoldaş-ı hüşyar: uyanık yoldaş	zulümat-ı adem: yokluk karanlıkları (bk. ẓ-l-m)
zulümat-ı kıt’a: karanlıklar ülkesi (bk. ẓ-l-m)	şehr-i bî-lezâiz: zevksiz ve lezzetsiz şehir
şehr-i pür-emvât: ölülerle dolu şehir (bk. m-v-t)

TaLHa · 4 May 2012

Lemeât - Sayfa 1004

İşte şimdi biz geldik şu âlem-i vücuda, o sahrâ-yı hâile. Gözümüz de açıldı, şeşcihette biz baktık. Evvel istîtafkârâne önümüze bakarız.

Lâkin beliyyeler, elemler, önümüzde düşmanlar gibi tehacüm eder. Ondan korktuk, çekindik. Sağa sola, anâsır-ı tabâyie bakarız, ondan medet bekleriz.

Lâkin biz görüyoruz ki, onların kalbleri kasiye, merhametsiz. Dişlerini bilerler, hiddetli de bakarlar. Ne naz dinler, ne niyaz.

Muztar adamlar gibi meyusâne nazarı yukarıya kaldırdık. Hem istimdatkârâneecrâm-ı ulviyeye bakarız; pek dehşetli, tehditkâr da görürüz.

Güya birer gülle, bomba olmuşlar, yuvalardan çıkmışlar, hem etraf-ı fezada pek sür’atli geçerler. Her nasılsa ki onlar birbirine dokunmaz.

Ger birisi yolunu kazara bir şaşırtsa, el’iyâzü billâh, şu âlem-i şehadet ödü de patlayacak. Tesadüfe bağlıdır; bundan dahi hayır gelmez.

Meyusâne nazarı o cihetten çevirdik, elîm hayrete düştük. Başımız da eğildi, sinemizde saklandık. Nefsimize bakarız, mütalâa ederiz.

İşte işitiyoruz: Zavallı nefsimizden binlerle hâcetlerin sayhaları geliyor, binlerlefâkatlerin eninleri çıkıyor. Teselliyi beklerken tevahhuş ediyoruz.

Ondan da hayır gelmedi. Pek ilticakârâne vicdanımıza girdik. İçine bakıyoruz, bir çareyi bekleriz. Eyvah, yine bulmayız. Biz medet vermeliyiz.

Zira onda görünür binlerle emelleri, galeyanlı arzular, heyecanlı hissiyat kâinata uzanmış. Herbirinden titreriz, hiç yardım edemeyiz.

O âmâl sıkışmışlar vücud-u adem içinde; bir tarafı ezele, bir tarafı ebede uzanıp gidiyorlar. Öyle vüs’atleri var; ger dünyayı yutarsa o vicdan da tok olmaz.

İşte bu elîm yolda nereye bir başvurduk, onda bir belâ bulduk. Zira mağdub vedâllîn yolları böyle olur. Tesadüf ve dalâlet o yolda nazar-endaz.

O nazarı biz taktık, bu hale böyle düştük. Şimdi dahi halimiz ki mebde’ ve meâdi, hem Sâni ve hem haşri muvakkat unutmuşuz.

Sâni: herşeyi mükemmel ve san’atlı bir şekilde yaratan Allah (bk. ṣ-n-a)	anâsır-ı tabâyi: tabiattaki unsurlar; dağ, taş, deniz vs. gibi (bk. ṭ-b-a)
beliyye: belâ	cihet: yön
dalâlet: hak yoldan sapkınlık, inançsızlık (bk. ḍ-l-l)	dehşetli: korkunç, ürkütücü
dâllîn: hak yoldan sapmış, inançsız kimseler (bk. ḍ-l-l)	ebed: sonu olmayan sonsuzluk (bk. e-b-d)
ecrâm-ı ulviye: gökcisimleri, gökteki büyük cisimler	elem: acı, keder, sıkıntı
elîm: elemli, acı verici	el’iyâzü billâh: Allah korusun
emel: arzu, istek	enin: inleme
etraf-ı feza: uzay boşluğu	ezel: başlangıcı olmayan sonsuzluk (bk. e-z-l)
fâkat: yokluk	galeyan: coşup taşma, azgınlık
ger: eğer	güya: sanki
hayır: iyilik (bk. ḫ-y-r)	haşir: öldükten sonra âhirette tekrar diriltilip Allah’ın huzurunda toplânma (bk. ḥ-ş-r)
hissiyat: hisler, duygular	hâcet: ihtiyaç (bk. ḥ-v-c)
ilticakârane: sığınır bir şekilde	istimdatkârâne: yardım diler bir şekilde
istîtafkârâne: merhamet isteyene yakışır şekilde	kasiye: sert, katı
kâinat: evren, yaratılmış herşey (bk. k-v-n)	mağdup: Allah’ın hiddet ve gazabına uğramış
mebde’ ve meâd: gelinen ve gidilecek olan yer; insanın dünyaya gelişi ve dönüşü, dünya ve âhiret	medet: yardım
meyusâne: ümitsizce	muvakkat: geçici
muztar: çaresiz, zorda kalan	mütalâa: etraflıca inceleyip düşünme
nazar: bakış (bk. n-ẓ-r)	nazar-endaz: bakan, seyreden (bk. n-ẓ-r)
nefis: insanı maddî zevk ve isteklere sevk eden kuvvet (bk. n-f-s)	niyaz: yalvarış, yakarış
sahrâ-yı hâil: ürperti veren çöl	sayha: sesleniş
tehacüm: her taraftan hücum etme	tehditkâr: tehdit edici
tevahhuş: korku, ürküntü	vücud-u adem: yokluk vücudu (bk. v-c-d)
vüs’at: genişlik	âlem-i vücud: varlık âlemi (bk. a-l-m; v-c-d)
âlem-i şehadet: görünen âlem, dünya (bk. a-l-m; ş-h-d)	âmâl: emeller, arzular, istekler
şeş: altı

TaLHa · 4 May 2012

Lemeât - Sayfa 1005

Cehennemden beterdir, ondan daha muhriktir, ruhumuzu eziyor. Zira o şeşcihetten ki onlara başvurduk; öyle hâlet almışız.

Ki yapılmış o hâlet, hem havf ile dehşetten, hem acz ile ra’şetten, hem kalâk vevahşetten, hem yütm ve hem yeisten mürekkep vicdan-sûz.

Şimdi her cihete mukabil bir cepheyi alırız, def’ine çalışırız. Evvel, kudretimize müracaat ederiz. Vâesefâ görürüz

Ki âcize, zaife. Saniyen, nefiste olan hâcâtın susmasına teveccüh ediyoruz.Vâesefâ, durmayıp bağırırlar görürüz.

Sâlisen, istimdatkârâne, bir halâskârı için bağırır, çağırırız. Ne kimse işitiyor, ne cevabı veriyor. Biz de zannediyoruz:

Herbir şey bize düşman, herbir şey bizden garip. Hiçbir şey kalbimize bir teselli vermiyor; hiç emniyet bahşetmez, hakikî zevki vermez.

Râbian, biz ecrâm-ı ulviyeye baktıkça, onlar nazara verir bir havf ile dehşeti. Hem vicdanın müz’ici bir tevahhuş geliyor akıl-sûz, evham-sâz.

İşte, ey birader! Bu dalâletin yolu, mahiyeti şöyledir. Küfürdeki zulmeti bu yolda tamam gördük. Şimdi de gel kardeşim, o ademe döneriz.

Tekrar yine geliriz. Bu kere tarikimiz sırat-ı müstakimdir, hem imanın yoludur. Delil ve imamımız inâyet ve Kur’ân’dır, şehbâz-ı edvar-pervaz.

İşte Sultan-ı Ezelin rahmet ve inâyeti vaktâ bizi istedi, kudret bizi çıkardı, lütfen bizi bindirdi kanun-u meşiete etvâr üstünde perdâz.

Şimdi bizi getirdi, şefkat ile giydirdi şu hil’at-ı vücudu. Emanet rütbesini bizetevcih eyledi; nişan niyaz ve namaz.

Şu edvar ve etvârın, bu uzun yolumuzda birer menzil-i nazdır. Yolumuzda teshilâtiçindir ki kaderden bir emirnâme vermiş sahifede cephemiz.

Her nereye geliriz, herhangi taifeye misafir oluyoruz; pek uhuvvetkârâne istikbalgörüyoruz. Malımızdan veririz, mallarından alırız.

Sultan-ı Ezelî: hüküm ve saltanatının başlangıcı olmayan Allah (bk. s-l-ṭ; e-z-l)	acz: âcizlik, güçsüzlük (bk. a-c-z)
adem: yokluk	akıl-sûz: akla ters, aklı rahatsız eden
birader: kardeş	cihet: yön
dalâlet: hak yoldan sapkınlık, inançsızlık (bk. ḍ-l-l)	def’: uzaklaştırma
ecrâm-ı ulviye: gökcisimleri, gökteki büyük cisimler	edvar: devirler, dönemler
emirnâme: emir yazısı	etvâr: haller, tavırlar
evham-sâz: vehimli, kuruntu saçan	hakikî: gerçek, doğru (bk. ḥ-ḳ-ḳ)
halâskâr: kurtarıcı (bk. ḥ-l-ṣ)	havf: korku
hil’at-ı vücud: vücud, beden elbisesi (bk. v-c-d)	hâcât: ihtiyaçlar (bk. ḥ-v-c)
hâlet: hal, vaziyet	inâyet: Allah’tan gelen yardım, ihsan, iyilik (bk. a-n-y)
istikbal: karşılama	istimdatkârâne: yardım dilercesine
kader: Allah’ın meydana gelecek hadiseleri olmadan önce takdir etmesi, plânlaması (bk. ḳ-d-r)	kalâk: sıkıntı, huzursuzluk
kanun-u meşiet: irade, dileme kanunu (bk. ḳ-n-n)	kudret: güç, iktidar (bk. ḳ-d-r)
mahiyet: öz nitelik, esas	menzil-i naz: naz evi (bk. n-z-l)
muhrik: yakıcı	mukabil: karşılık
mürekkep: oluşmuş, bileşik	müz’ic: rahatsızlık, sıkıntı veren
nazar: bakış, dikkat (bk. n-ẓ-r)	nefis: insanı maddî zevk ve isteklere sevk eden kuvvet (bk. n-f-s)
perdâz: uçan	rahmet: şefkat, merhamet (bk. r-ḥ-m)
ra’şet: titreyiş, ürperme	râbian: dördüncü olarak
saniyen: ikinci olarak	sâlisen: üçüncü olarak
sırat-ı müstakim: dosdoğru yol	taife: grup, topluluk
tarik: yol (bk. ṭ-r-ḳ)	teshilât: kolaylaştırmalar
tevahhuş: korku, ürküntü	tevcih: yöneltme
teveccüh: ilgi, yönelme	uhuvvetkârâne: kardeşçesine
vahşet: ürküntü, korku	vaktâ: ne zaman, ne vakit
vicdan-sûz: vicdanen sıkıntı ve ızdırap veren, vicdanı yakan	vâesefâ: esefler olsun
yeis: ümitsizlik	yütm: yetimlik, kimsesizlik
zaife: zayıf	zulmet: karanlık (bk. ẓ-l-m)
âcize: güçsüz, kuvvetsiz (bk. a-c-z)	şehbâz-ı edvar-pervaz: her devirde uçarcasına hâkimiyetini kuran
şeş: altı

TaLHa · 4 May 2012

Lemeât - Sayfa 1006

Ticaret muhabbeti, onlar bizi beslerler, hediyelerle süslerler, hem de teşyiederler. Gele gele işte geldik, dünya kapısındayız, işitiyoruz âvâz.

Bak, girdik şu zemine, ayağımızı bastık şehadet âlemine. Şehrâyin-i Rahmân,gürültühane-i insan. Hiçbir şey bilmeyiz, delil ve imamımız

Meşiet-i Rahmân’dır. Vekil-i delilimiz, nâzenin gözlerimiz. Gözlerimizi açtık, dünya içine saldık. Hatırına gelir mi evvelki gelişimiz?

Garip, yetim olmuştuk. Düşmanlarımız çoktu. Bilmezdik hâmimizi. Şimdi nur-u imanla o düşmanlara karşı bir rükn-ü metinimiz,

İstinadî noktamız, hem himayetkârımız def’ eder düşmanları. O iman-ı billâhtır kiziya-yı ruhumuz, hem nur-u hayatımız, hem de ruh-u ruhumuz.

İşte kalbimiz rahat, düşmanları aldırmaz, belki düşman tanımaz. Evvelki yolumuzda vaktâ vicdana girdik; işittik ondan binlerle feryad ü fîzar ve âvâz.

Ondan belâya düştük. Zira âmâl, arzular, istidat ve hissiyat, daim ebedi ister. Onun yolunu bilmezdik. Bizden yol bilmemezlik; onda fîzar ve niyaz.

Fakat, elhamdü lillâh, şimdi gelişimizde bulduk nokta-i istimdad ki daim hayat verir o istidad âmâle; tâ ebedü’l-âbâda onları eder pervaz.

Onlara yol gösterir, o noktadan istidat. Hem istimdad ediyor, hem âb-ı hayatı içer, hem kemâline koşuyor o nokta-i istimdad, o şevk-engiz remz ü naz.

İkinci kutb-u iman ki tasdik-i haşirdir. Saadet-i ebedî o sadefin cevheri. İmanburhanı Kur’ân. Vicdan, insanî bir râz.Şimdi başını kaldır, şu kâinata bir bak, onun ile bir konuş. Evvelki yolumuzda pek müthiş görünürdü. Şimdi de mütebessim, her tarafa gülüyor, nâzeninâne niyaz veâvâz.

Görmez misin: Gözümüz arı-misal olmuştur, her tarafa uçuyor. Kâinat bostanıdır her tarafta çiçekler. Her çiçek de veriyor ona bir âb-ı leziz.

arı-misal: arı gibi (bk. m-s̱-l)	bostan: bahçe
burhan: güçlü delil	cevher: değerli taş, inci; öz
def etme: uzaklaştırma	ebedî: sonu olmayan, sonsuz (bk. e-b-d)
ebedü’l-âbâd: sonsuzların sonsuzu, âhiret hayatı (bk. e-b-d)	elhamdü lillâh: Allah’a hamd olsun (bk. ḥ-m-d)
feryad ü fîzar: inleyip feryad etme	fîzar: ağlayıp inleme
gürültühane-i insan: insanın gürültü yeri	himayetkâr: koruyucu
hissiyat: hisler, duygular	hâmi: koruyucu
iman-ı billâh: Allah’a iman (bk. e-m-n)	insanî: insana ait
istidat: kabiliyet, yetenek (bk. a-d-d)	istimdad: yardım isteme
istinadî nokta: dayanak noktası (bk. s-n-d)	kemâl: mükemmellik, olgunluk (bk. k-m-l)
kutb-u iman: imanın kutbu, en temel esası (bk. e-m-n)	kâinat: evren, yaratılmış herşey (bk. k-v-n)
meşiet-i Rahmân: Allah’ın iradesi, dilemesi (bk. r-ḥ-m)	muhabbet: sevgi (bk. ḥ-b-b)
mütebessim: tebessüm eden	niyaz: dua, yalvarıp yakarma
nokta-i istimdad: yardım isteme noktası	nur-u hayat: hayatın nuru (bk. r-v-ḥ; ḥ-y-y)
nur-u iman: iman nuru (bk. n-v-r; e-m-n)	nâzenin: ince, narin, duyarlı
nâzeninâne: nazlı bir şekilde	pervaz: uçmak, kanat açmak
remz ü naz: işaret ve telmih	ruh-u ruh: ruhun ruhu (bk. n-v-r; r-v-ḥ)
râz: sır, gizem	rükn-ü metin: sağlam esas (bk. r-k-n)
saadet-i ebedî: sonu olmayan, sonsuz mutluluk (bk. e-b-d)	sadef: inci kabuğu
tasdik-i haşir: haşri, öldükten sonra âhirette tekrar diriltilip Allah’ın huzurunda toplânmayı kabul etme (bk. ṣ-d-ḳ; ḥ-ş-r)	teşyi: uğurlama
vaktâ: ne zaman, ne vakit	vekil-i delil: delilin, yol göstericinin vekili
zemin: yer	ziya-yı ruh: ruhun ışığı (bk. r-v-ḥ)
âb-ı hayat: hayat suyu (bk. ḥ-y-y)	âb-ı leziz: lezzetli su
âmâl: emeller, arzular	âvâz: yüksek ses, çığlık
şehadet âlemi: görünen âlem (bk. ş-h-d)	şehrâyin-i Rahmân: Cenab-ı Hakkın sonsuz rahmetiyle bir şenlik haline getirdiği yeryüzü (bk. r-ḥ-m)
şevk-engiz: şevke getiren

TaLHa · 4 May 2012

Lemeât - Sayfa 1007

Hem ünsiyet, teselli, tahabbübü veriyor. O da alır getirir, şehd-i şehadet yapar. Balda bir bal akıtır o esrarengiz şehbaz.

Harekât-ı ecrâma, ya nücum ya şümusa nazarımız kondukça, ellerine verirlerHâlıkın hikmetini, hem mâye-i ibreti, hem cilve-i rahmeti alır, ediyor pervaz.

Güya şu güneş bizlerle konuşuyor. Der: “Ey kardeşlerimiz! Tevahhuşla sıkılmayınız. Ehlen sehlen merhaba, hoş teşrif ettiniz. Menzil sizin; ben bir mumdar‑ı şehnaz.

“Ben de sizin gibiyim; fakat sâfi, isyansız, mutî bir hizmetkârım..

“O Zât-ı Ehad-i Samed ki mahz-ı rahmetiyle hizmetinize beni musahhar-ı pürnuretmiş. Benden hararet, ziya; sizden namaz ve niyaz.”

Yahu, bakın kamere. Yıldızlarla denizler, herbiri de kendine mahsus birer lisanla, “Ehlen sehlen merhaba,” derler. “Hoş geldiniz. Bizi tanımaz mısınız?”

Sırr-ı teâvünle bak, remz-i nizamla dinle. Herbirisi söylüyor: “Biz de birerhizmetkâr, rahmet-i Zülcelâlin birer âyinedarıyız. Hiç de üzülmeyiniz, bizden sıkılmayınız.

“Zelzele nâraları, hadisat sayhaları sizi hiç korkutmasın, vesvese de vermesin. Zira onlar içinde bir zemzeme-i ezkâr, bir demdeme-i tesbih, velvele-i nâz ü niyaz.

“Sizi bize gönderen o Zât-ı Zülcelâl, ellerinde tutmuştur bunların dizginlerini.” İman gözü okuyor yüzlerinde âyet-i rahmet, herbiri birer âvâz.

Ey mü’min-i kalb-i hüşyar! Şimdi gözlerimiz bir parça dinlensinler. Onların bedeline hassas kulağımızı imanın mübarek eline teslim ederiz, dünyaya göndeririz. Dinlesin leziz bir saz.

Evvelki yolumuzda bir matem-i umumî, hem vâveylâ-yı mevtî zannolunan o sesler, şimdi yolumuzda birer nevaz ü namaz, birer âvâz ü niyaz, birer tesbiha âğâz.

Hâlık: herşeyi yaratan Allah (bk. ḫ-l-ḳ)	Zât-ı Ehad-i Samed: herşey Kendisine muhtaç olduğu halde Kendisi hiçbir şeye muhtaç olmayan ve birliği herbir şeyde görünen Allah (bk. v-ḥ-d; ṣ-m-d)
Zât-ı Zülcelâl: sonsuz haşmet ve yücelik sahibi Zât, Allah (bk. ẕü; c-l-l)	cilve-i rahmet: rahmetin cilvesi, görüntüsü (bk. c-l-y; r-ḥ-m)
demdeme-i tesbih: Allah’ı tesbih etmenin coşkulu sesleri (bk. s-b-ḥ)	ehlen sehlen: hoş safa geldiniz
esrarengiz: sırlı, gizemli	güya: sanki
hadisat: hadiseler, olaylar	hararet: ısı, sıcaklık
harekât-ı ecrâm: gökcisimlerinin hareketleri	hikmet: herşeyin belirli gayelere yönelik olarak, mânâlı, faydalı ve tam yerli yerinde olması (bk. ḥ-k-m)
hizmetkâr: hizmetçi	kamer: ay
leziz: lezzetli	lisan: dil
mahsus: has, özel	mahz-ı rahmet: tam anlamıyla rahmet (bk. r-ḥ-m)
matem-i umumî: herkesin yas tutması, genel hüzün	menzil: ev, mekan (bk. n-z-l)
mumdar-ı şehnaz: ışık saçan güzel	musahhar-ı pürnur: nurlu, nur saçan hizmetkâr (bk. n-v-r)
mutî: itaat eden	mâye-i ibret: ibret aynası, ibret levhası
mübarek: bereketli, hayırlı (bk. b-r-k)	mü’min-i kalb-i hüşyar: kalbi uyanık mü’min (bk. e-m-n)
nazar: bakış, dikkat (bk. n-ẓ-r)	nevaz ü namaz: tatlı, ahenkli ses ve namaz
niyaz: dua, yalvarış, yakarış	nâra: haykırış
nücum: yıldızlar	pervaz: uçmak, kanat açmak
rahmet-i Zülcelâl: sonsuz haşmet ve yücelik sahibi olan Allah’ın her şeyi kuşatan rahmeti (bk. r-ḥ-m; c-l-l)	remz-i nizam: düzenin işareti, göstergesi (bk. n-ẓ-m)
sayha: sesleniş	sâfi: saf, arınmış, temiz (bk. ṣ-f-y)
sırr-ı teavün: yardımlaşma sırrı	tahabbüb: kendini sevdirme (bk. ḥ-b-b)
tesbih: Allah’ı her türlü kusurdan yüce tutarak şanına layık ifadelerle anma (bk. s-b-ḥ)	tevahhuş: korkma, ürküntü
teşrif: şeref verme	velvele-i nâz ü niyaz: Allah’a yalvarıp yakarmanın heyecanlı, coşkun sesi
vesvese: şüphe, kuruntu	vâveylâ-yı mevt: ölüm çığlıkları (bk. m-v-t)
zelzele: deprem, sarsıntı	zemzeme-i ezkâr: Allah’ı anmanın hoş, güzel nağmeleri
ziya: ışık	âvâz: yüksek ses
âvâz ü niyaz: yüksek sesle dua, yalvarış	âyet-i rahmet: rahmet âyeti, delili (bk. r-ḥ-m)
âyinedar: ayna tutan	âğâz: nâmeler, söylemler
ünsiyet: dostluk, canayakınlık	şehbaz: kartal gibi uçan
şehd-i şehadet: şehadet balı; İlâhî hakikatleri bilmenin ve idrak etmenin dünyadaki lezzeti (bk. ş-h-d)	şümus: güneşler

TaLHa · 4 May 2012

Lemeât - Sayfa 1008

Dinle, havadaki demdeme, kuşlardaki civcive, yağmurdaki zemzeme, denizdekigamgama, ra’dlardaki rakraka, taşlardaki tıktıka birer mânidar nevaz.

Terennümât-ı hava, naarât-ı ra’diye, nağamât-ı emvac, birer zikr-i azamet. Yağmurun hezecâtı, kuşların seceâtı birer tesbih-i rahmet, hakikate bir mecaz.

Eşyada olan asvat birer savt-ı vücuttur; ben de varım derler. O kâinat-ı sâkitbirden söze başlıyor: “Bizi câmid zannetme, ey insan-ı boşboğaz!”

Tuyurları söylettirir ya bir lezzet-i nimet, ya bir nüzul-ü rahmet. Ayrı ayrı seslerle, küçük âğazlarıyla rahmeti alkışlarlar. Nimet üstünde iner, şükür ile eder pervaz.

Remzen onlar derler: “Ey kâinat, kardeşler! Ne güzeldir halimiz.

“Şefkatle perverdeyiz, halimizden memnunuz.” Sivri dimdikleriyle fezaya saçıyorlar birer âvâz-ı pür-naz.Güya bütün kâinat ulvî bir musikidir; iman nuru işitir ezkâr ve tesbihleri. Zirahikmet reddeder tesadüf vücudunu; nizam ise tard eder ittifak-ı evham-saz.

Ey yoldaş! Şimdi şu âlem-i misalîden çıkarız, hayalî vehimden ineriz, akıl meydanında dururuz, mizana çekeriz, ederiz yolları ber-endaz.

Evvelki elîm yolumuz mağdub ve dâllîn yolu. O yol verir vicdana tâ en derin yerine hem bir hiss-i elîmi, hem bir şedid elemi. Şuur onu gösterir. Şuura zıt olmuşuz.

Hem kurtulmak için de muztar ve hem muhtacız. Ya o teskin edilsin, ya ihsas da olmasın. Yoksa dayanamayız; feryad ü fîzar dinlenmez.

Hüdâ ise şifâdır; hevâ iptal-i histir. Bu da teselli ister, bu da tegafül ister, bu dameşgale ister, bu da eğlence ister. Hevesât-ı sihirbaz,

asvat: sesler	ber-endaz: inceden inceye ölçerek
civcive: kuşların coşkulu ötüşleri, şakımaları	câmid: cansız
demdeme: gürültü, yüksek ses	dâllîn: hak yoldan sapmış, inançsız kimseler (bk. ḍ-l-l)
elem: acı, keder, sıkıntı	elîm: elemli, acı verici
ezkâr: zikirler, Allah’ı anmalar	feryad ü fîzar: inleyip feryad etme
feza: uzay	gamgama: bağırtı, haykırış
güya: sanki	hakikat: doğru, gerçek (bk. ḥ-ḳ-ḳ)
hevesât-ı sihirbaz: yalancı ve aldatıcı istek ve arzular	hevâ: kabiliyet ve duyguları nefsin yasak arzu ve isteklerinin emrine verme (bk. h-v-y)
hezecât: ölçülü nağmeler, sesler	hikmet: herşeyin belirli gayelere yönelik olarak, mânâlı, faydalı ve tam yerli yerinde olması (bk. ḥ-k-m)
hiss-i elîm: acı veren duygu	hüdâ: doğru yol olan hak din, İslâmiyet (bk. h-d-y)
ihsas: hissettirme, hatırlatma	insan-ı boşboğaz: boşboğaz insan
iptal-i his: hisleri uyuşturma, duyguları vazifelerini yapamaz hale getirme	ittifak-ı evham-saz: evham ve şüphe veren birlik
kâinat: evren, yaratılmış herşey (bk. k-v-n)	kâinat-ı sâkit: sükut eden, susan kâinat (bk. k-v-n)
lezzet-i nimet: nimetin lezzeti (bk. n-a-m)	mağdup: Allah’ın hiddet ve gazabına uğramış
mecaz: kendi mânâsı dışında başka bir mânâyı gösteren kelime (bk. c-v-z)	meşgale: meşguliyet
mizan: ölçü, tartı (bk. v-z-n)	muztar: mecbur, çaresiz
mânidar: mânâlı, anlamlı (bk. a-n-y)	naarât-ı ra’diye: gök gürültüsünün naraları
nağamat-ı emvac: dalgaların nağmeleri, hoş sesleri	nevaz: tatlı ve ahenkli ses
nizam: düzen (bk. n-ẓ-m)	nüzul-ü rahmet: rahmetin inişi (bk. n-z-l; r-ḥ-m)
pervaz: uçmak, kanat açmak	perverde: beslenmiş, yetiştirilmiş
rahmet: şefkat, merhamet (bk. r-ḥ-m)	rakraka: şimşek çaktığı zaman duyulan gök gürültüsü
ra’d: gök gürültüsü	remzen: işaretle
savt-ı vücut: varlık sesi (bk. v-c-d)	seceât: sec’alar, kuşların çıkardıkları sesler
tard etmek: kovmak	tegafül: gaflet etme, duyarsızlıklık, mânevî sorumluluklarından habersiz davranma (bk. ğ-f-l)
terennümât-ı hava: havanın çıkardığı güzel ve tatlı sesler	tesbih: Allah’ı her türlü kusurdan yüce tutarak şanına layık ifadelerle anma (bk. s-b-ḥ)
tesbih-i rahmet: rahmet tesbihi, zikri (bk. s-b-ḥ; r-ḥ-m)	teskin: sakinleştirme, rahatlatma (bk. s-k-n)
tuyur: kuşlar	tıktıka: taşların birbirine dokunması sonucu çıkan ses
ulvî: yüce	vehim: kuruntu, zan
vücud: varlık (bk. v-c-d)	zemzeme: ezgili, nağmeli ses
zikr-i azamet: büyüklüğün zikri (bk. a-ẓ-m)	âlem-i misal: görüntüler âlemi (bk. a-l-m; m-s̱-l)
âvâz-ı pür-naz: çok nazlı sesler	âğaz: ağızlar, nağmeler
şedid: şiddetli	şuur: bilinç, idrak (bk. ş-a-r)

TaLHa · 4 May 2012

Lemeât - Sayfa 1009

Tâ vicdanı aldatsın, ruhu tenvim edilsin, tâ elem hissolmasın. Yoksa o elem-i elîm, vicdanı ihrak eder; fîzâra dayanılmaz, elem-i ye’s çekilmez.

Demek sırat-ı müstakimden ne kadar uzak düşse, o derece nisbeten şu hâlet tesir eder, vicdanı bağırttırır. Her lezzetin içinde elemi var birer iz.

Demek heves, hevâ, eğlence, sefahetten memzuç olan şâşaa-i medenî, budalâletten gelen şu müthiş sıkıntıya bir yalancı merhem, uyutucu zehirbaz.

Ey aziz arkadaşım! İkinci yolumuzda, o nuranî tarikte bir hâleti hissettik. O hâletle oluyor hayat maden-i lezzet; âlâm olur lezâiz.

Onunla bunu bildik ki mütefavit derecede, kuvvet-i iman nisbetinde ruha bir hâletverir. Ceset ruhla mültezdir, ruh vicdanla mütelezziz.

Bir saadet-i âcile, vicdanda münderiçtir. Bir firdevs-i mânevî, kalbindemündemiçtir. Düşünmekse deşmektir, şuur ise şiar-ı râz.

Şimdi ne kadar kalb ikaz edilirse, vicdan tahrik edilse, ruha ihsas verilse, lezzetziyade olur. Hem de döner ateşi nur, şitâsı yaz.

Vicdanda firdevslerin kapıları açılır. Dünya olur bir cennet. İçinde ruhlarımız ederpervâz ü perdâz, olur şehbâz ü şehnâz, yelpez namaz ü niyaz.

Ey aziz yoldaşım! Şimdi Allahaısmarladık. Gel, beraber bir dua ederiz, sonra da buluşmak üzere ayrılırız.

اَللّٰهُمَّ اهْدِنَا الصِّرَاطَ الْمُسْتَقِيمَ، اٰمِينَ

1

• • •

Anglikan Kilisesine cevap HAŞİYE-1AŞİYE

Bir zaman bî-aman İslâmın düşmanı, siyasî bir dessas, yüksekte kendini göstermek isteyen vesvas bir papaz, desise niyetiyle, hem inkâr suretinde,
[NOT]Dipnot-1
“Allahım, bizi doğru yola ilet. Âmin.”

Haşiye-1AŞİYE Yüz mâşaallah bu cevaba!
[/NOT]

Anglikan Kilisesi: İngilizlerin resmî kilisesi	aziz: çok değerli, izzetli (bk. a-z-z)
bî-aman: insafsız, merhametsiz	dalâlet: hak yoldan sapkınlık, inançsızlık (bk. ḍ-l-l)
desise: hile, aldatma	dessas: hilekâr, aldatıcı
elem: acı, keder, üzüntü	elem-i elîm: çok acı veren sıkıntı, dert
elem-i ye’s: ümitsizlik acısı	firdevs: cennetin en yüksek yeri
firdevs-i mânevî: mânevî cennet, cennet nimeti gibi (bk. a-n-y)	fîzâr: ağlayıp inleme
haşiye: dipnot açıklayıcı söz	heves: nefsin hoşuna giden gelip geçici istek ve arzular
hevâ: kabiliyet ve duyguları nefsin yasak arzu ve isteklerinin emrine verme (bk. h-v-y)	hâlet: durum, hal
ihrak: yakma	ihsas: hissettirme, hatırlatma
ikaz: uyarma	inkâr: kabul etmeme, inançsızlık (bk. n-k-r)
kuvvet-i iman: imanın kuvveti (bk. e-m-n)	lezâiz: lezzetler
maden-i lezzet: lezzetin kaynağı	memzuç: karışmış, karışık
mültez: kendisiyle rahatlama ve lezzet alma	mündemiç: yerleşmiş
münderiç: içine konulmuş, yerleştirilmiş	mütefavit: çeşitli, farklı farklı
nisbet: oran, ölçü (bk. n-s-b)	niyaz: dua, yakarış
nuranî: nurlu, parlak (bk. n-v-r)	pervâz ü perdâz: kanat çırparak uçan
saadet-i âcil: peşin mutluluk	sefahet: yasak zevk ve eğlencelere düşkünlük, beyinsizlik, budalalık
suret: şekil, biçim (bk. ṣ-v-r)	sırat-ı müstakim: dosdoğru yol
tahrik: harekete geçirme	tarik: yol (bk. ṭ-r-ḳ)
tenvim: uyutma	vesvas: şüphe ve vesveseye sürükleyen
yelpez: yelpaze	zehirbaz: zehir veren, zehir yapan
ziyade: çok, fazla	âlâm: elemler, acılar
şehbâz ü şehnâz: kahramanlık ve güzellik	şiar-ı râz: sırların şiarı, sırları gizleyen perde, alamet, belirti (bk. ş-a-r)
şitâ: kış	şuur: bilinç, idrak (bk. ş-a-r)
şâşaa-i medenî: medeniyetin şâşaası, gösterişi

TaLHa · 4 May 2012

Lemeât - Sayfa 1010

Hem de boğazımızı pençesiyle sıktığı bir zaman-ı elîmde, pek şemâtetkârâne biristifham ile dört şey sordu bizden,
Altı yüz kelime istedi. Şemâtetine karşı yüzüne “Tuh!” demek desisesine karşı küsmekle sükût etmek, inkârına karşı da

Tokmak gibi bir cevab-ı müskit vermek lâzımdı. onu muhatap etmem. Birhakperest adama böyle cevabımız var. O dedi birincide:

“Muhammed (Aleyhissalâtü Vesselâm) dini nedir?” Dedim: İşte Kur’ân’dır. Erkân-ı sitte-i iman, erkân-ı hamse-i İslâm esas maksad-ı Kur’ân. Der ikincisinde:

“Fikir ve hayata ne vermiş?” Dedim: Fikre tevhid, hayata istikamet.
Buna dair şahidim:

فَاسْتَقِمْ كَمَا اُمِرْتَ

1 قُلْ هُوَ اللهُ اَحَدٌ

2

Der üçüncüsünde: “Mezâhim-i hazıra nasıl tedavi eder?” Derim: Hurmet-i ribâ, hemvücub-u zekâtla. Buna dair şahidim

3 يَمْحَقُ اللهُ الرِّبوٰا da.

وَاَحَلَّ اللهُ الْبَيْعَ وَحَرَّمَ الرِّبَوا

4 وَاَقِيمُوا الصَّلٰوةَ وَاٰتوُا الزَّكٰوةَ

5

Der dördüncüsünde: “İhtilâl-i beşere ne nazarla bakıyor?” Derim: Sa’y asıl, esastır.Servet-i insaniye zalimlerde toplanmaz; saklanmaz ellerinde.

Buna dair şahidim:

وَاَنْ لَيْسَ لِـْلاِنْساَنِ اِلاَّ مَاسَعٰى

6 وَالَّذِينَ يَكْنِزُونَ الذَّهَبَ وَالْفِضَّةَ وَلاَ يُنْفِقُونَهَا فِى سَبِيلِ اللهِ فَبَشِّرْهُمْ بِعَذَابٍ اَلِيمٍ

7

[NOT]Dipnot-1 “Emrolunduğun gibi dos doğru ol.” Hûd Sûresi, 11:112.

Dipnot-2 “De ki: O Allah birdir.” İhlâs Sûresi, 112:1.

Dipnot-3 “Allah faizin bereketini giderip onu mahveder.” Bakara Sûresi, 2:276.

Dipnot-4 “Allah alışverişi helâl, faizi haram kıldı.” Bakara Sûresi, 2:275.

Dipnot-5 “Namazı dos doğru kılın, zekâtı verin.” Bakara Sûresi, 2:43.

Dipnot-6 “İnsan için, ancak çalıştığının karşılığı vardır.” Necm Sûresi, 53:39.

Dipnot-7 “Altını ve gümüşü biriktirip de onu Allah yolunda harcamayanları acı bir azapla müjdele.” Tevbe Sûresi, 9:34.[/NOT]

Aleyhissalâtü Vesselâm: Allah’ın salât ve selâmı onun üzerine olsun (bk. ṣ-l-v; s-l-m)	cevab-ı müskit: susturucu cevap (bk. c-v-b)
desise: hile, aldatma	erkân-ı hamse-i İslâm: İslâmın beş şartı (bk. r-k-n; s-l-m)
erkân-ı sitte-i iman: imanın altı şartı (bk. r-k-n; e-m-n)	hakperest: hakkı üstün tutan, doğruluktan yana olan (bk. ḥ-ḳ-ḳ)
hurmet-i ribâ: faizin haramlığı, dinen yasak oluşu (bk. ḥ-r-m)	ihtilâl-i beşer: insanlıktaki bozukluk, karışıklık
inkâr: doğru olduğunu bildiği halde reddetme, inançsızlık (bk. n-k-r)	istifham: soru sorma
istikamet: doğruluk	maksad-ı Kur’ân: Kur’ân’ın maksadı (bk. ḳ-ṣ-d)
mezâhim-i hazıra: şimdiki sıkıntılar, zahmetler	nazar: bakış (bk. n-ẓ-r)
sa’y: çalışma	servet-i insaniye: insanlığın serveti
sükût: sessiz kalma, susma	tevhid: herşeyin bir olan Allah’a ait olduğunu bilme ve inanma (bk. v-ḥ-d)
vücub-u zekât: zekâtın farz oluşu (bk. v-c-b)	zaman-ı elîm: acı veren, sıkıntılı zaman
şemâtet: başkasının kötü duruma düşmesine sevinme	şemâtetkârâne: başkalarının üzüntüsüne, acısına hayasızca gülerek sevinmek

Lemeât

TaLHa

Nur-u Aynım

TaLHa

Nur-u Aynım

TaLHa

Nur-u Aynım

TaLHa

Nur-u Aynım

TaLHa

Nur-u Aynım

TaLHa

Nur-u Aynım

TaLHa

Nur-u Aynım

TaLHa

Nur-u Aynım

TaLHa

Nur-u Aynım

TaLHa

Nur-u Aynım