heysem
Well-known member
Sizce insanlar birbirlerine yeterince ilgi gösteriyorlar mı? Bence göstermiyorlar. Hiç kimse, “İnsanların neden karnı ağrıyor?”,
“Neden burnu kanıyor?”, “Neden içi sıkılıyor?” ve “Canı lunaparka gidip çarpışan arabalara binmek istediği halde neden gidip çarpışan arabalara binemiyor?” gibi soruların cevaplarını merak etmiyor.
Daha çok, “Saat kaç”, “Senetler ödendi mi?”, “Bu araba kilometrede ne kadar benzin yakıyor?”, “Toplantı ne zaman?” ya da “Ne olacak bu memleketin hali?” gibi sıradan soruları tercih ediyor.
Onun için kimsenin kimseden haberi olmuyor. Mesela adamın birinin burnu dolabın kapısına sıkışıyor, kimsenin ruhu duymuyor. Kadının biri kendi örgü yumağına düğümleniyor, kimse gelip kurtarmıyor. Afacanın biri erik ağacının üstünde mahsur kalıyor, kimse görüp onu oradan indirmiyor. Herkes işinde gücünde ve kimsenin insanlara ayıracak bir dakika vakti kalmamış.
Ha bire çalışıyor, ha bire imzalar atıyor, ha bire vidalar sıkıyor, ha bire koşturuyorlar. Tabi hal böyle olunca da insanlığa yazık oluyor.
Biz kimseyle ilgilenmeyince, kimse de bizimle ilgilenmiyor. Kimse bir gün kendi burnunun da kapıya sıkışabileceğini, bir örgü yumağına düğümlenebileceğini ya da bir erik ağacının üstünde mahsur kalabileceğini hesap edemiyor.
Her an hepimizin başına böyle şeyler gelebilir ve hepimiz bizimle ilgilenecek insanlara ihtiyaç duyabiliriz. Onun için önce biz insanlarla biraz daha fazla ilgilenmeye başlamalı ve hallerini hatırlarını merak etmeliyiz. Yoksa bizleri de kimse merak etmez. Eskiler bizim bu garip durumumuz için
“Kim kime, dum duma?” lâfını icat etmişler. Ben bunu yeterli bulmayıp, “Kim duma, dum kime?” diyorum.
Gökhan Özcan
www.goncadergisi.com
“Neden burnu kanıyor?”, “Neden içi sıkılıyor?” ve “Canı lunaparka gidip çarpışan arabalara binmek istediği halde neden gidip çarpışan arabalara binemiyor?” gibi soruların cevaplarını merak etmiyor.
Daha çok, “Saat kaç”, “Senetler ödendi mi?”, “Bu araba kilometrede ne kadar benzin yakıyor?”, “Toplantı ne zaman?” ya da “Ne olacak bu memleketin hali?” gibi sıradan soruları tercih ediyor.
Onun için kimsenin kimseden haberi olmuyor. Mesela adamın birinin burnu dolabın kapısına sıkışıyor, kimsenin ruhu duymuyor. Kadının biri kendi örgü yumağına düğümleniyor, kimse gelip kurtarmıyor. Afacanın biri erik ağacının üstünde mahsur kalıyor, kimse görüp onu oradan indirmiyor. Herkes işinde gücünde ve kimsenin insanlara ayıracak bir dakika vakti kalmamış.
Ha bire çalışıyor, ha bire imzalar atıyor, ha bire vidalar sıkıyor, ha bire koşturuyorlar. Tabi hal böyle olunca da insanlığa yazık oluyor.
Biz kimseyle ilgilenmeyince, kimse de bizimle ilgilenmiyor. Kimse bir gün kendi burnunun da kapıya sıkışabileceğini, bir örgü yumağına düğümlenebileceğini ya da bir erik ağacının üstünde mahsur kalabileceğini hesap edemiyor.
Her an hepimizin başına böyle şeyler gelebilir ve hepimiz bizimle ilgilenecek insanlara ihtiyaç duyabiliriz. Onun için önce biz insanlarla biraz daha fazla ilgilenmeye başlamalı ve hallerini hatırlarını merak etmeliyiz. Yoksa bizleri de kimse merak etmez. Eskiler bizim bu garip durumumuz için
“Kim kime, dum duma?” lâfını icat etmişler. Ben bunu yeterli bulmayıp, “Kim duma, dum kime?” diyorum.
Gökhan Özcan
www.goncadergisi.com
