Güneş ne kadar da parlak.” diye geçirdi içinden. O gün, güneşin o güzelliğini fark etmeyen yoktu. Çünkü herkeste yeni bir başlangıca adım atmanın heyecanı vardı. O gün geride bırakılan koca bir yaz tatilinin ardından okullar açılmıştı. Herkesin yüreğinde taze bir sevinç vardı. Tatilin bitmesine üzülüyormuş gibi olsa da, okulların açılması bambaşka bir heyecandır herkes için.
Ama o güneşe rağmen onun yüreği buz gibiydi bu sevinci yaşayamadığı için. Oysaki hiçbir eksiği yoktu, sadece bir artısı vardı: her şeye rağmen başörtüsünden vazgeçmeyenlerdendi o. Gurur duyuyordu ama yüreği buruktu. Kardeşleri okula gitmek için hazırlanıyorlardı.” Ne olur sanki başörtümle okula gitsem?” diye düşündü.
Evden çıkma vakti gelmişti. Annesiyle birlikte kardeşlerini okula bırakacaklardı. Okul yolu hiç böylesine uzak gelmemişti ona. Kardeşlerini okula bıraktılar. Sonra tutamadı kendini, inci taneleri dökülüverdi gözlerinden. Elinden gelse orada bir fırtına çıkaracaktı ama gücü sadece inci tanelerine yetiyordu. Yüreği buz gibiydi. Hayalleri yıkılmıştı çünkü..
Başörtüsüyle yaşamayı tercih eden binlerce gencimizden sadece birinin inci tanesiydi bu.” Küçük bir yürek buz gibi olmuştu, değer miydi buna?” diye düşünülürken, binlerce yüreğin buz gibi olması adeta bir felakettir.
“Ne olurdu sanki başörtüsüyle okusaydı?” dediğimizde, “Alt tarafı bir bez parçası (?) “ diyenlere bir sözümüz var: “Alt tarafı bir bez parçası, korkmaya değer mi? “ Tabi bu, cevapsız kalan birçok sualimizden sadece biri.
Evet, bunu sadece korkaklar yapabilir. Bir gün çok pişman olacaksınız; hatta bazılarınız oldu bile. ‘İşleriniz ters mi gidiyor?!’ bizi hatırlayın. ‘Hayat üstünüze mi geliyor?!’ bizi hatırlayın ve korkun.Çünkü biz, hala yüreğimizdeki o acıyla dipdiriyiz. UNUTMADIK, UNUTMAYACAĞIZ ve ASLA UNUTTURMAYACAĞIZ!!!
Size olan öfkemiz hiç azalmadı. Artık yürekler üşümesin, bitsin bu vahşet diye size meydan okuyoruz.
Teslim olun, kaldırın ellerinizi!
Biz geliyoruz..
buz tutan yüreklerin biraz olsun ısınır ümidiyle...
Ama o güneşe rağmen onun yüreği buz gibiydi bu sevinci yaşayamadığı için. Oysaki hiçbir eksiği yoktu, sadece bir artısı vardı: her şeye rağmen başörtüsünden vazgeçmeyenlerdendi o. Gurur duyuyordu ama yüreği buruktu. Kardeşleri okula gitmek için hazırlanıyorlardı.” Ne olur sanki başörtümle okula gitsem?” diye düşündü.
Evden çıkma vakti gelmişti. Annesiyle birlikte kardeşlerini okula bırakacaklardı. Okul yolu hiç böylesine uzak gelmemişti ona. Kardeşlerini okula bıraktılar. Sonra tutamadı kendini, inci taneleri dökülüverdi gözlerinden. Elinden gelse orada bir fırtına çıkaracaktı ama gücü sadece inci tanelerine yetiyordu. Yüreği buz gibiydi. Hayalleri yıkılmıştı çünkü..
Başörtüsüyle yaşamayı tercih eden binlerce gencimizden sadece birinin inci tanesiydi bu.” Küçük bir yürek buz gibi olmuştu, değer miydi buna?” diye düşünülürken, binlerce yüreğin buz gibi olması adeta bir felakettir.
“Ne olurdu sanki başörtüsüyle okusaydı?” dediğimizde, “Alt tarafı bir bez parçası (?) “ diyenlere bir sözümüz var: “Alt tarafı bir bez parçası, korkmaya değer mi? “ Tabi bu, cevapsız kalan birçok sualimizden sadece biri.
Evet, bunu sadece korkaklar yapabilir. Bir gün çok pişman olacaksınız; hatta bazılarınız oldu bile. ‘İşleriniz ters mi gidiyor?!’ bizi hatırlayın. ‘Hayat üstünüze mi geliyor?!’ bizi hatırlayın ve korkun.Çünkü biz, hala yüreğimizdeki o acıyla dipdiriyiz. UNUTMADIK, UNUTMAYACAĞIZ ve ASLA UNUTTURMAYACAĞIZ!!!
Size olan öfkemiz hiç azalmadı. Artık yürekler üşümesin, bitsin bu vahşet diye size meydan okuyoruz.
Teslim olun, kaldırın ellerinizi!
Biz geliyoruz..
buz tutan yüreklerin biraz olsun ısınır ümidiyle...