Anne rahmine düşen ikiz kardeşler önceleri her şeyden habersizmiş.Haftalar birbirini
İzledikçe onlarda gelişmişler.Elleri ayakları,iç organları oluşmaya başlamış.Bu arada
Etraflarında olup bitenleri fark etmeye başlamışlar.Bulundukları rahat,güvenli yeri
Tanıdıkça mutlulukları artmış.Birbirlerine hep aynı şeyi söylüyorlarmış.
“Anne rahmine düşmemiz,burada yaşamamız ne harika değimli?Hayat ne güzel kardeşim
Büyüdükçe içinde yaşadıkları dünyayı keşfe koyulmuşlar.Öyle ya,hayatın kaynağı neymiş?
İşte bunun araştırırken karşılarına anneleriyle onları bağlayan kordon çıkmış.Bu sayesinde
Hiçbir zahmet çekmeden güven içinde beslenip büyüdüklerini fark etmişler.
“Annemizin şefkati ne kadar büyük! Bize bu kordonla ihtiyacımız olan her şeyi
Gönderiyor.
Aylar birbiri ardına geçiyor.İkizler hızla büyüyor,diğer bir deyişle yolun sonuna
Yaklaşıyorlarmış.Bu değişiklikleri hayretle gözlemlerken,bir gün gelip bu güzelim dünyayı
Terk edeceklerinin işaretlerini almaya başlamışlar.
Dokuzuncu aya yaklaştıklarına,bu işaretleri daha kuvvetli hissetmeye
Başlamışlar.Durumdan telaşlanan ikizlerden birisi diğerine sormuş;
“Neler oluyor?Bütün bunların anlamı nedir?
Öteki daha sakin ve aklı başındaymış.Üstelik,bulundukları bu dünya çoğu zaman ona
Yetmiyor;Duyguları daha geniş bir alemi arzuluyormuş.O cevap vermiş;”Bütün bunlar,bu dünyada daha fazla kalamayacağımız anlamına geliyor.
Ve eklemiş”Buradaki hayatımızın sonuna geliyoruz.”
“Ama ben gitmek istemiyorum”diye haykırmış kardeşi.”Hep burada kalmak istiyorum.
“Elimizden gelen bir şey yok.Hem,belki doğumdan sonra hayat vardır.”
“Bize hayat veren o kordon kesildikten sonra bu nasıl mümkün olabilir?diye cevaplamış öteki
“Bize hayat veren kordon kesilirse nasıl hayatta kalabiliriz,söylermisin bana ?Hem bak bizden önce başkaları da buraya gelmiş ve sonra da gitmişler.Hicbirisi geri gelmediki bize doğumdan sonra hayat olduğunu söylesin.Hayır,bu her şeyin sonu olacak.”Butun bunları söyledikten sonra da eklemiş; “Hem belki de anne diye bir şeyde yok!””Olmak zorunda “diye itiraz etmiş kardeşi”Buraya başka türlü nasıl gelmiş olabiliriz.nasıl hayatta kalabilirizki!”Sen hic anneyi gördünmü?diye üstelemiş öteki”o belki de sadece zihinlerimizde var.Bir annemiz olduğu düşüncesi bizi rahatlandırdığı icin onu belki de biz uydurduk.”Böylece anne rahmindeki son günleri derin sorgulamalar ve tartışmalarla geçmiş.Sonunda doğum anı gelmiş çatmış.İkizler dünyalarını terk ettiklerinde gözlerini başka bir dünyaya acmışlar ve sevinçten ağlamaya başlamışlar.Çünkü gördükleri manzara hayallerinin bile ötesindeymiş.
ANTHONY DE MELLO
İzledikçe onlarda gelişmişler.Elleri ayakları,iç organları oluşmaya başlamış.Bu arada
Etraflarında olup bitenleri fark etmeye başlamışlar.Bulundukları rahat,güvenli yeri
Tanıdıkça mutlulukları artmış.Birbirlerine hep aynı şeyi söylüyorlarmış.
“Anne rahmine düşmemiz,burada yaşamamız ne harika değimli?Hayat ne güzel kardeşim
Büyüdükçe içinde yaşadıkları dünyayı keşfe koyulmuşlar.Öyle ya,hayatın kaynağı neymiş?
İşte bunun araştırırken karşılarına anneleriyle onları bağlayan kordon çıkmış.Bu sayesinde
Hiçbir zahmet çekmeden güven içinde beslenip büyüdüklerini fark etmişler.
“Annemizin şefkati ne kadar büyük! Bize bu kordonla ihtiyacımız olan her şeyi
Gönderiyor.
Aylar birbiri ardına geçiyor.İkizler hızla büyüyor,diğer bir deyişle yolun sonuna
Yaklaşıyorlarmış.Bu değişiklikleri hayretle gözlemlerken,bir gün gelip bu güzelim dünyayı
Terk edeceklerinin işaretlerini almaya başlamışlar.
Dokuzuncu aya yaklaştıklarına,bu işaretleri daha kuvvetli hissetmeye
Başlamışlar.Durumdan telaşlanan ikizlerden birisi diğerine sormuş;
“Neler oluyor?Bütün bunların anlamı nedir?
Öteki daha sakin ve aklı başındaymış.Üstelik,bulundukları bu dünya çoğu zaman ona
Yetmiyor;Duyguları daha geniş bir alemi arzuluyormuş.O cevap vermiş;”Bütün bunlar,bu dünyada daha fazla kalamayacağımız anlamına geliyor.
Ve eklemiş”Buradaki hayatımızın sonuna geliyoruz.”
“Ama ben gitmek istemiyorum”diye haykırmış kardeşi.”Hep burada kalmak istiyorum.
“Elimizden gelen bir şey yok.Hem,belki doğumdan sonra hayat vardır.”
“Bize hayat veren o kordon kesildikten sonra bu nasıl mümkün olabilir?diye cevaplamış öteki
“Bize hayat veren kordon kesilirse nasıl hayatta kalabiliriz,söylermisin bana ?Hem bak bizden önce başkaları da buraya gelmiş ve sonra da gitmişler.Hicbirisi geri gelmediki bize doğumdan sonra hayat olduğunu söylesin.Hayır,bu her şeyin sonu olacak.”Butun bunları söyledikten sonra da eklemiş; “Hem belki de anne diye bir şeyde yok!””Olmak zorunda “diye itiraz etmiş kardeşi”Buraya başka türlü nasıl gelmiş olabiliriz.nasıl hayatta kalabilirizki!”Sen hic anneyi gördünmü?diye üstelemiş öteki”o belki de sadece zihinlerimizde var.Bir annemiz olduğu düşüncesi bizi rahatlandırdığı icin onu belki de biz uydurduk.”Böylece anne rahmindeki son günleri derin sorgulamalar ve tartışmalarla geçmiş.Sonunda doğum anı gelmiş çatmış.İkizler dünyalarını terk ettiklerinde gözlerini başka bir dünyaya acmışlar ve sevinçten ağlamaya başlamışlar.Çünkü gördükleri manzara hayallerinin bile ötesindeymiş.
ANTHONY DE MELLO
ellerinize sağlık yazınız çok güzel.