topraktoprak
Well-known member
l320'de Burdur'da doğdu. Babasının adı Emir, annesinin adı Âdile, Lakabı: Burdurlu Hacı Fatma.
Van-Gevaş'ta oğlu Abdullah'ın yanında kalıyordu.
Sakın, ona görünme, Görünürsen gider"
Bediüzzaman Hazretlerini 23 yaşlarında Burdur'da oturdukları zaman görmüş, hizmetinde bulunmuş.
Bediüzzaman Hazretleri o zamanlar kendilerine bir adet Delâil-i Hayrat hediye etmişti.
Bediüzzaman'la ilgili hatırasını şöyle anlatıyor:
"Molla Said, Burdur'a gelmişti, ilk gelişleriydi. O zaman bizim Burdur'da üç katlı bir evimiz vardı.
Kocam Eyüb Bey o zaman Molla Said'i bizim evde misafir etti. En üst katı ona tahsis ettik.
Evimiz Burdur'un Yenci mahallesindeydi.
"Bizim evde dokuz ay kaldı. Kaldığı bu dokuz ay zarfında hep Kur'ân okurdu.
Yanında sadece bir tane kitabı vardı: Kur'ân-ı Kerim. Ziyaretine gelenleri çoktu.
Arkasında namaz kılarlardı. Birgün Valinin adamları da geldiler, Valinin kendisini ziyaret edeceğini söylediler.
Bediüzzaman bunu kabul etmemişti. Ben öyle tahmin ediyorum ki, Vali onu kötü niyetle ziyaret
etmek istemişti, o da kabul etmemişti Valiyi. Vali bir daha da gelmemişti.
"Yine bizde kaldığı zamanlarda birgün benim binbaşı olan dayım Hacı Hamdi Bey
bize gelmişti, etli bir yemek yapmıştık. Sofrayı kurduk. Dayım ellerini
yıkamadan sofraya oturdu, ardından da eti dağıtmaya başladı. Molla
Said, hemen müdahale ederek ellerini yıkadıktan sonra dağıtmasını
istedi. Dayım kalktı, ellerini yıkadıktan sonra sofraya tekrar oturdu.
"Bir gün Üstad, beyimden evin hamamını sordu, o da gösterdi Bunun üzerine
beyime bir sarı lira verdi. Karşılıksız hiç birşey yapmazdı.
"Sabaha kadar namaz kılardı, sabah namazından sonra öğleye kadar kimseyi kabul etmezdi.
Daha sonra ziyaretçiler gelirdi. Dokuz ay kendisine hizmet ettim, çamaşırlarını yıkar, sofrasını sererdim.
Başını kaldırıp da hiç bana bakmazdı. Kocam bana, 'Sakın, ona görünme. Görünürsen gider' derdi.
"Dokuz ay kaldıktan sonra bir gün gitti, Divanbaba (Delibaba) Camiinde kaldı. Bir gün çorap giymeden yanına girmiştim.
Tahminime göre bu sebepten bizim evi terk etmişti.
"Benim için, 'Çok temiz kalbli' derdi. 'Seni dünya âhiret kardeşliğine kabul ettim' diyordu.
"Birgün yine bana şöyle demişti 'Eğer ben Cennetlik olursam, senin elinden tutup Cennete götüreceğim.
'Sakalı yoktu, her gün traş olurdu. Çok temizdi. Üzerinde bir cübbesi vardı, başına kenarları işlemeli bir sarık sarardı.
"Birgün yine beni çağırmıştı, sarığını bana verdi, 'Çocuğunun beline bağla' dedi.
Bizim o zamanlar çocuğumuz hiç olmuyordu, daha sonra oldu.
Ben çocuğumun oluşunu yine onun duasına ve himmetine bağlıyorum.
Daha sonra o sarığı akrabalardan birisinin felçli olan çocuğunun beline bağlaması
için vermiştik. Onlarda kaldı.
"Ben şimdiden torunlarıma, ölürken mezar taşıma aynen şöyle yazmalarını istiyorum.
'Bediüzzaman'ın âhiret bacısı Hacı Fatma Seyhan'ın ruhuna el-Fatiha...'
"O zamanlar eniştemin bir post namazlığı vardı.
Ben Üstad'a vermek istedim, ama onlar razı değillerdi, ben yine verdim.
O zaman da Üstad hiç birşeyden haberi yoktu, postun benim olduğunu biliyordu.
Tam ben postu sarıp verirken almadı, 'Belki enişten razı olmaz' diyerek geri çevirdi.
Ben de eniştelerime kızarak post namazlığı tekrar onlara geri götürdüm.
"Onu günlerce anlatsam doymam, o çok büyük bir zattı. Şimdi ben 91 yaşındayım, bakın çok dinçim.
Hep onun himmet ve duasıdır.
Allah ondan razı olsun.
"Daha sonra bize çok mektup yazardı. Mektuplarında kendisine karşı yapılan haksızlıklardan bahsederdi.
Keçe külah takardı, Burdur'a sürgün olarak geldiğini söylerdi."
(Son Şahitler kitabının, birinci cildinden derlenmiştir...)
Van-Gevaş'ta oğlu Abdullah'ın yanında kalıyordu.
Sakın, ona görünme, Görünürsen gider"
Bediüzzaman Hazretlerini 23 yaşlarında Burdur'da oturdukları zaman görmüş, hizmetinde bulunmuş.
Bediüzzaman Hazretleri o zamanlar kendilerine bir adet Delâil-i Hayrat hediye etmişti.
Bediüzzaman'la ilgili hatırasını şöyle anlatıyor:
"Molla Said, Burdur'a gelmişti, ilk gelişleriydi. O zaman bizim Burdur'da üç katlı bir evimiz vardı.
Kocam Eyüb Bey o zaman Molla Said'i bizim evde misafir etti. En üst katı ona tahsis ettik.
Evimiz Burdur'un Yenci mahallesindeydi.
"Bizim evde dokuz ay kaldı. Kaldığı bu dokuz ay zarfında hep Kur'ân okurdu.
Yanında sadece bir tane kitabı vardı: Kur'ân-ı Kerim. Ziyaretine gelenleri çoktu.
Arkasında namaz kılarlardı. Birgün Valinin adamları da geldiler, Valinin kendisini ziyaret edeceğini söylediler.
Bediüzzaman bunu kabul etmemişti. Ben öyle tahmin ediyorum ki, Vali onu kötü niyetle ziyaret
etmek istemişti, o da kabul etmemişti Valiyi. Vali bir daha da gelmemişti.
"Yine bizde kaldığı zamanlarda birgün benim binbaşı olan dayım Hacı Hamdi Bey
bize gelmişti, etli bir yemek yapmıştık. Sofrayı kurduk. Dayım ellerini
yıkamadan sofraya oturdu, ardından da eti dağıtmaya başladı. Molla
Said, hemen müdahale ederek ellerini yıkadıktan sonra dağıtmasını
istedi. Dayım kalktı, ellerini yıkadıktan sonra sofraya tekrar oturdu.
"Bir gün Üstad, beyimden evin hamamını sordu, o da gösterdi Bunun üzerine
beyime bir sarı lira verdi. Karşılıksız hiç birşey yapmazdı.
"Sabaha kadar namaz kılardı, sabah namazından sonra öğleye kadar kimseyi kabul etmezdi.
Daha sonra ziyaretçiler gelirdi. Dokuz ay kendisine hizmet ettim, çamaşırlarını yıkar, sofrasını sererdim.
Başını kaldırıp da hiç bana bakmazdı. Kocam bana, 'Sakın, ona görünme. Görünürsen gider' derdi.
"Dokuz ay kaldıktan sonra bir gün gitti, Divanbaba (Delibaba) Camiinde kaldı. Bir gün çorap giymeden yanına girmiştim.
Tahminime göre bu sebepten bizim evi terk etmişti.
"Benim için, 'Çok temiz kalbli' derdi. 'Seni dünya âhiret kardeşliğine kabul ettim' diyordu.
"Birgün yine bana şöyle demişti 'Eğer ben Cennetlik olursam, senin elinden tutup Cennete götüreceğim.
'Sakalı yoktu, her gün traş olurdu. Çok temizdi. Üzerinde bir cübbesi vardı, başına kenarları işlemeli bir sarık sarardı.
"Birgün yine beni çağırmıştı, sarığını bana verdi, 'Çocuğunun beline bağla' dedi.
Bizim o zamanlar çocuğumuz hiç olmuyordu, daha sonra oldu.
Ben çocuğumun oluşunu yine onun duasına ve himmetine bağlıyorum.
Daha sonra o sarığı akrabalardan birisinin felçli olan çocuğunun beline bağlaması
için vermiştik. Onlarda kaldı.
"Ben şimdiden torunlarıma, ölürken mezar taşıma aynen şöyle yazmalarını istiyorum.
'Bediüzzaman'ın âhiret bacısı Hacı Fatma Seyhan'ın ruhuna el-Fatiha...'
"O zamanlar eniştemin bir post namazlığı vardı.
Ben Üstad'a vermek istedim, ama onlar razı değillerdi, ben yine verdim.
O zaman da Üstad hiç birşeyden haberi yoktu, postun benim olduğunu biliyordu.
Tam ben postu sarıp verirken almadı, 'Belki enişten razı olmaz' diyerek geri çevirdi.
Ben de eniştelerime kızarak post namazlığı tekrar onlara geri götürdüm.
"Onu günlerce anlatsam doymam, o çok büyük bir zattı. Şimdi ben 91 yaşındayım, bakın çok dinçim.
Hep onun himmet ve duasıdır.
Allah ondan razı olsun.
"Daha sonra bize çok mektup yazardı. Mektuplarında kendisine karşı yapılan haksızlıklardan bahsederdi.
Keçe külah takardı, Burdur'a sürgün olarak geldiğini söylerdi."
(Son Şahitler kitabının, birinci cildinden derlenmiştir...)