Dualarınza bebegim için ihtiyacım var

Merhaba anneler ben sizinle acı dolu hikayemi paylaşmak istiyorum ben geçen sene 8. ayın 23de çok severek evlendim çok çok mutluydum hala da mutluyum ama içimde bir yangın hergün daha fazla yanıyor evlenmeden önce bir evladım olmasını bir süre düşünmem diyordum hatta bir ay korunduk sonra çocugum olmasını çok istedim hatta okadar çok istemişimki hamile olmadıgımı anlayınca üç gün aglıyordum herşeye hep en kötü tarafından bakıyordum halada ögleyim.umudumun hüsran olması iki ay sürdü mantardan dolayı tedavi gördüm sonra şubatın 1de son adetimi oldum.Martın sonlarına dogru test aldım ama yapmadım ayın biri olsun diye bekledim ama bana hemen belli olmaz biraz bekle demelerini bile unutup o gün akşam üzerine dogru testi yapmaya karar verdim. Eşimle beraber abimlere misafirlige gitmiştik ben eşimi orda bırakıp eve geldim aklıma testi yapmak vardı ve testi yaptım sonuç cennetim vardı yüregimde onu taşımaya başlamıştım heyacanla hemen abimin evine gittim elimde testle.Eşimi başka odaya çagarıp hayatım dedim oldu dedim tabi beni anlamıyordu heyecandan kekelemeye başlamıştım sanki kelimeler bogazıma dügümleniyordu derin bir nefes alıp hayatımın anlamına dönüp hayatım küçük misafirimizin yolculugu başlamış küçük melegimize baba olmaya hazırmısın dedim eşim heyecanla sadece teste bakıp kaldı.Bir an susup öglece kaldık sonra kendimize gelip gözgöze bakıp birbirimize sımsıkı sarıldık.Tabi bu güzel haberi tüm kardeşlerin ailenin bilmesini istedik ama önce emin olmamız gerekirdi.Derken ben fazla bekleyemeden ayın dördünde özel doktora gittim kimse inanmıyordu hamile olduguma tabi bende...doktorum beni hemen muayneye aldı EVET dedi EVET hamilesiniz dedi bir ay dört günlük hamileydim eşim benim telofonumu bekliyodu hemen aşkıma güzel haberimi verdim eşim telofonda sadece aşkım seni çok seviyorum dedi ve kapattı. O akşam bütün herkesi arayıp güzel haberi verdik.Derken ben çocugum için patikler yelekler örmeye başladım hem mavi hem pembe ama genelde pembe yapıyodum.İki haftada bir kontrollerime gidiyordum aksatmadan.Derken bebegim dört aylık oldu yavrum ozamana kadar beni hiç üzmedi gayet güzel bir hamileligim vardı ve oglumun cinsiyetini ögrendim erkekti.Hemen eşimi arayıp müjdeyi verdim erkek adamın erkek çoçugu olur dedim ama bu klasik sözdür bilirsiniz asla ayırım yapmam o evladım olıcak duygusu bile dünyalara bedel.Artık oglum altı buçuk aylık oldu.yine doktoruma gittim üçlü test yapıldı.Başka bir doktor yaptı ve birşeyden şüphelendi söylemedi.Hemen rapoları alıp kendi doktoruma gittim bana önemli birşey deyil ama istersen dogum üzerine bir hastaneye git istersen dogumdan sonrada gidebilirsin dedi yani önemsemedi.Ama benim içim rahat etmedi gittim oraya işte ogün hayatımın zindan günüydü bir saat beklediten sonra beni aldılar muayneye bir saatte masada beklettiler beni muayne eden o hastanenin profosörüymüş stajyerlerine birşeyler anlatıyordu tabi ben hiçbirşey anlamıyordum ama hissediyordum.Sonunda doktor benim iyice bulanıp sıkıldıgımı anlayınca beni kaldırdı.Ve hayatımın en acı haberini söyledi.Bebeginizin kalbinin sol tarafı gelişmemiş yaşamaz yaşasa bile beş yaşına kadar beş kere ameliyat olması lazım tedavisi yok yada hemen şimdi hamileligi sonlandırabiliriz dedi eşim yoktu yanımda iyikide yoktu o an dünyam başıma yıkıldı eve nasıl geldim bilmiyorum yorganın altına girip hıçkıra hıçkıra agladım o arada eşim aradı aglaya aglaya söyledim sonra abim aradı konuşamadım içim yanıyodu çünki karnımı kucaklayıp bagıra bagıra aglıyordum sonra eşim geldi birbirize sarılıp saatlerce agladık.İlk defa eşimi aglarken görmüştüm onu üzmeyi hiçbir zaman istemezdim.En iyi kalp doktorlarını aradık en iyi profösörlere gittik umut yoktu hepside aldırın dediler her kapıyı çalıyorduk hep özele gidiyorduk üstüne 400 500 milyonlar sayıp oglumuzun kötü haberini alıp geliyorduk.Artık umutlarımız bitmişti.Ya oglumuzu yaşatıp yada öldürcektik bütün ailelerimiz toplandı bir karar vermek zorundaydık oglum 28 haftalık olmuştu aldırmak için fazla zamanımız yoktu oglum kalbinden hasta oldugu için dogum içinde hiçbir hastane kabul etmiyodu dogumum bile sıkıntıya girmişti.Ailelerimiz bu durumda bile benim içimi acıtacak öyle sözler ettilerki dargın oldugum insanlardan benim namusumu diline dolayan üvey kayınvalidemi dövdügüm kadından bile özür dileyip helallik almamı istediler.çocugun belkide bedduadan hasta oldu dediler.okadar zor günler geçirdimki anlatamam.Rabbime hep dua ediyordum bir kapı göster diye en sonunda istanbulun en büyük kalp hastanesinde çalışan bir profosöre gittik bize yine aynı şeyleri söyledi ve iki gün sonra hastanesine gelip heyet raporuna göre bir karara varalım dedi.İki gün sonra gittik beni yine muayne ettiler kararımızı verip heyete giricektik ama ben hazırlıklı gitmiştim hastaneye yatıcakmış gibi. Aldırcaksanız yatış işlemlerini yapın gelin dediler o anda karar verdim aldırmıcaktım eşim zaten başından beri aldırma taraftarı deyildi.En büyük destegim eşimdi bizim kararımıza göre bizi bekliyolardı.Ama biz hastaneden kaçtık aldıramazdım oglumu bunu ona yapamazdık onu bize rabbim verdi alsada o alıcaktı altı buçuk ay bilmeden büyütmüşüm iki buçuk ayda bilerek büyütürüz dedik.Herşeyi kabullenmiştik hazılıklıydık.O gün yanımda en çok sevdigim abim ve yengem vardı.Hastaneden kaçınca gezmeye gittik herşeyi orda bırakıp.o günlerde en büyük destegim eşim ve yengemlerdi.Bir karar verdik artık sonrasını bekliyorduk.Derken dogumuma çok az kalmıştı bir hastane bulmam lazımdı.Devamlı gittigim doktoruma gittim beni dogum için o hastaneye kabul etmedi çaresiz kaldıgım zamanda aklıma evlenmeden önce gittigim sigorta hastanesi geldi hemen oraya gittim genç bir doktor vardı.Beni hemen yan tarafındaki kalp hastanesine başhekime gidip konuşmamı istedi gittim o doktorda ilgilenmek istemedi yani sorumluluk kabul etmek istemedi.Dilinin ucuyla tamam yardımcı olurum ameliyatıda yaparım dedi çok rahatlamıştım hastaneyide ayarlamıştım oglum dogduktan sonraki ameliyatlarıda tamamdı.Derken cennetim daha fazla dayanamadı gelmek istedi dünyaya.Aradan üç gün geçtikten sonra bir sabah suyum geldi biraz korktum hemen eşimi aradım.Yirmi dakika sonra eşim geldi doktora gittik ama benim konuştugum doktorum yoktu stajyerler vardı akıntıdan dolayı diye beni eve geri gönderdiler ama gece yarısı kanamam başladı.Sabaha karşı sancım arttı daha fazla duramadım çünki oglum kalbinden hastaydı korkuyordum onun için sabaha karşı altı gibi doktora gittik o gecede tesadüfen benim doktorum bebegimin kalp doktoruda nöbetçilermiş.Beni görünce şaşırdı neoldu diye sordu durumu anlattım.Gündüzde benim suyum geldigini biliyordu beni muayne etti ve dogum başlamıştı dört santim açılma vardı.Bebegimin kalp doktorunu arayıp durumu anlattı ama dogum yaptıgım hastanede küvez yoktu oglumda hasta oldugu için çocuk pediyatrisine kabul etmediler dogum doktorum saatlerce hastanede uygun yer aradı. Dogum yaptıgım hastane ve oglumun gidecegi hastane yanyanaydı sonunda doktorumun uzun ugraşmaları sonucu ogluma küvez ayarlandı.Kalp hastanesinden doktorlar gelip alıcaklardı oglumu.Benim sancılarım için bana serum takıldı sezaryanla dogumumu uygun gördüler ama ben normal dogum istiyodum.Sezaryana alıcaklar diye beklerken doktorum gelip bana normal dogum yapabilirmisin diye sordu yaparım dedim oglumun rahatsızlıgı benim dogumuma engel deyilmiş.Aradan fazla zaman geçmedi saat dokuza gelirken beni aldılar doguma iki erkek doktor üç bayan iki tanede erkek oglumu bekleyen doktor eşliginde oglum 09.20de dünyaya geldi o an benim için hem bitiş hem başlayıştı oglum hayattaydı ama nekadar yaşar bilmiyorduk.Oanda oglumun sesini duydum işte o ses dünyalara bedeldi hem gülüp hemde hıçkıra hıçkıra agladım o duyguyu yaşayan bilirdi heleki o zamana kadar tüm doktorların yaşamaz aldırın demelerine ragmen oglum dünyaya gelmişti.Tam karşımdaydı oglum o aglıyodu ben aglıyodum onun için bekleyen doktorlar oglumu bana göstermeden küveze koyup götürdüler beni de yarım saat sonra odaya aldılar ama oglumu merak ediyordum nasıldı neye benziyodu kimse birşey demiyodu aradan yarım saat geçmedi ben kalktım yataktan merdivenlerden elimle serumla üs kata çıkıp eşimi aramaya gittim oda içeriye girmeye çalışıyomuş ama hemşireler izin vermiyodu kimseye görünmeden tekrar odama gittim yattım uyumuşum aradan ne kedar geçti bilmiyorum eşim geldi yanıma oglumun foto.çekmiş bana göstermek için onun o gül yüzünü görünce başladım aglamaya.O gece odada yanlız kaldım refakatçı almadılar yanıma ama oglumu görmek istiyodum ertesi gün akşam üzeri çıktım hastaneden anneme gidip duş alıp tekrar hastaneye geldim oglumu görmeye.Eşimle çıktık yogun bakıma ve oglumun yanındaydım onu görünce dünlara bedeldi o minicik elleriyle aranıyodu hemşire hanım kucagıma verdi oglumu o an içim dolu dolup boşaldı ilk ayaklarının altını öptüm iki saat kaldım yanında hayatımının en güzel iki saatiydi o sonra hemşireler dinlenmem gerektigi için beni ordan çıkardılar.Bir hafta arabamızı çektik hastane parkına arabada kalıyorduk kalacak yer yoktu her saat başı gidiyorduk hastaneye sonra oglumla beni odaya çıkardılar çünkü benim dikişlerim vardı arabada daha fazla kalamazdım eşim hastane işi evimiz arasında mekik dokuyordu en büyük destegim .yavrum ilaca baglı yaşıyordu devamlı kalp makinası ve ilac artık bende be durumdan çok yıpranmıştım çünkü damar yolu bulamıyolardı yarım saatte on tane igne batırıyolardı.Hemşireler damar yolu bulamayınca yogum bakım uzmanlarını arıyolardı dogru dürüst uyku bile uyumuyordum ilk bebegim çok fazla bişey bilmiyordum sürekli gözüm makinadaydı kalp atışları düşmemeliydi en zor günlerimdi.Yavrum devamlı yataga ilaca makinalaramı baglı kalıcaktı bu inanılmaz bir zorluktu günlük iki igne alınıyordu bunlarıda sigorta karşılamıyor eşim o günlerde ihtiyaçlarımıza yetişemiyordu maddi olarak ama beni hiç zor da bırakmadı.çok zorluklar yaşamamıza ragmen o hep yanımda destegimdi.Tek bir şey istiyorduk yavrumuz yaşasın.Onun içindi bütün çabamız ama yavrum artık iyi deyildi ateşlenmeler başladı devamlı yedigini çıkarıyodu ama çok iştahlıydı çok tatlıydı yogun bakımdaki hemşire ablaları onu çok seviyolardı adıda obur sarı oglandı dışardan bakınca hiçbir sorunu yok gibiydi yavrumun ama yavaş yavaş durumu agarlaşmaya başlayınca tekrar yogun bakıma aldılar yine kalabilecegimiz bir yer yoktu.ben hep hastanedeydim eve gitmeme izin vermiyolardı evimiz uzaktı.16 günü yogun bakıma aldılar tekrar o gece iki biberon sütümü sagıp geç saatte evimize geldik sabahta erkenden gittik hastaneye o geceyi yine hastane koridorlarında ayakta bekliyerek geçirdik sabah doktoru geldi ameliyat için yavrumu doyurmamamı söyledi ama başka ameliyatı uzayınca benim oglumunki kaldı.Bende hemen gidip yavrumu doyurdum bir sonraki güne sabaha saat verdi o geceyide hastanede geçirdim.Hastanede kalacak yer var ama yatılacak bir ortam yok dokuz tane anne bir odaya iki tane yatak vermisler benimde dikişlerimden oturamıyordum.Oglum için yaşaması için rabbime yalvarıyordum her an her dakika aglıyordum içim yanıyordu artık kendimi bile gözüm gömüyorduki en sonunda dikişlerim bile açılıp apse yaptı.Canım çok yanıyodu ama oglumun durumu daha çok yakıyodu içimi ve o ameliyat günü geldi yavrumu en son gece üç buçukta doyurdum gündüz iki gibi ameliyata alındı bana ençok acı veren küçücük yavrum koskocaman yatakta agzında solunum cihazı dört beş tane makinaya baglı şekilde ameliyathaneye girmesiydi.Cennetim on saat ameliyatta kaldı kimse haber vermiyordu ameliyathanenin önünde bekliyordum saatler geçmiyordu çıldıracak gibiydim en zor olanı buydu galiba çünki bu ameliyatla oglum ya yaşıcak yada vefat edicekti riski çok büyüktü damarlarını açmak için kullanılan ilaçtan kurtulacaktı ama ögle olmadı yavrumun doktoru hiçte iyi haber vermedi durumu kötüydü.Aradan fazla zaman geçmedi kötü haber geldi yavrum gitmişti o yüregi daha fazla dayanamamıştı bize ve hayata veda etmişti cennetin tomurcuk kırmızı gülü olmuştu.Ona sadece 19 gün annelik edebilmistim ama egri ama dogru aklımın aldıgı kadarıyla oglum yoktu hiçbir zaman gelmicek bir yerdeydi ona sevgim özlemim hergeçen gün daha da artıyor.Artık oglumun acıları dindi kimse onun canını yakamıcak benim sevgimden daha büyük Rabbimin ve Peygamberimizin sevgisiyle büyüycek kınalı kuzum rahat uyu annem seni çok seviyorum CENNET KOKULUM EVET ANNELER YAŞADIKLARIMI PAYLAŞTIM SİZİNLE BİRŞEYİ DAHA BİLMENİZİ İSTİYORUM EGER YARADANIM BANA BİR EVLAT DAHA VERİRSE BU HASTALIGIN DİGER HAMİLELİGİMDE OLMA RİSKİ DAHA YÜKSEK YANİ ARTIK HERŞEYE ALTI BUÇUK AYLIKKEN DEYİL EN BAŞINDAN BAŞLIYORUZ ANNELER SİZE SORUYORUM SİZ OLSANIZ NE YAPARSINIZ......................​