KABUS
MUHAKKAK VE DİKKATLİ OKUYUN LÜTFEN...
ÇOCUKLUĞUMDAN BERİ DAR MEKÂNLARDAN SIKILIR VE BU TÜR YERLERE GİRMEYİP KAÇARDIM. İLERİ YAŞLARDA BUNUN BİR HASTALIK OLDUĞUNU ANLAMIŞ, FAKAT BU İLLETTEN BİR TÜRLÜ KURTULAMAMIŞTIM. OYSA Kİ O DAR YERLERE, ŞİMDİ İSTER İSTEMEZ GİRECEKTİM. BENİ SARIP SARMALAMIŞLAR VE UZUNCA BİR TABUTA YERLEŞTİRMİŞLERDİ. ÇEVREMDE DOLAŞANLARIN SESLERİNİ GAYET İYİ DUYUYOR VE GÖZLERİM KAPALI OLMASINA RAĞMEN, HER NASILSA ONLARI GÖRÜYORDUM. — GENÇ YAŞTA ÖLDÜ ZAVALLI!. DİYORLARDI. HALBUKİ NE KADAR ÇOK İŞLERİ VARDI. GERÇEKTEN DE BİRÇOK İŞİM YARIM KALMIŞTI. MESELÂ, OĞLUMA İYİ BİR İŞYERİ AÇAMAMIŞ, ARABA İLE RENKLİ TELEVİZYONUN TAKSİTLERİNİ HENÜZ BİTİREMEMİŞTİM. BÜYÜK BİR FİRMA KURUP, DOSTLARIMI ORADA TOPLAMAK DA HAYÂL OLMUŞTU. ÜSTELİK KIŞ ÇOK YAKLAŞTIĞI HALDE ODUN KÖMÜR İŞİNİ HALLEDEMEMİŞ VE ÇATININ AKAN YERLERİNİ AKTARAMAMIŞTIM. YARIDA KALAN İŞLERİMİ ARKA ARKAYA SIRALARKEN, KULAKLARIMI ÇINLATAN BİR SESLE İRKİLDİM. SANKİ MİKROFONLA SÖYLENEN BU SES, BEYNİMİN EN ÜCRA KÖŞELERİNDE YANKILANIYOR VE: — GEÇTİ ARTIK GEÇTİ!. DİYORDU. İÇİMDEN: “KEŞKE GEÇMEMİŞ OLSAYDI!.” DİYORDUM. NEREDEN BAŞIMA GELMİŞTİ O KAZA BİLMEM Kİ? HALBUKİ NE KADAR DA İYİ ARABA KULLANIRDIM. OLUP BİTENLERİ HATIRLAMAYA ÇALIŞIRKEN, DOSTLARIMIN ÇEVREMİ SARDIĞINI VE İÇİNDE BULUNDUĞUM TABUTUN KAPAĞINI ÖRTMEYE ÇALIŞTIKLARINI FARK ETTİM. ONLARI ENGELLEMEK İÇİN AVAZIM ÇIKTIĞI KADAR BAĞIRMAK VE ÇIRPINMAK İSTEDİĞİM HALDE NE KIMILDAYABİLİYOR, NE DE BİR SES ÇIKARTABİLİYORDUM. BİRAZ SONRA KOYU BİR KARANLIKTA KALMIŞ VE GÖZLERİMİ, TABUTUN TAHTALARI ARASINDAN SIZAN IŞIĞA ÇEVİRMİŞTİM. DEHŞET İÇİNDE: — AMAN ALLAH’IM!.. DEDİM. NE OLACAK ŞİMDİ HÂLİM? KORKUDAN HİÇBİR ŞEY DÜŞÜNEMİYORDUM. BU ARADA OMUZLARA KALDIRILMIŞ VE SALLANA SALLANA GÖTÜRÜLMEYE BAŞLANMIŞTIM. DIŞARIDAKİ SESLERDEN YAĞMUR YAĞDIĞI BELLİ OLUYOR VE SU DAMLACIKLARININ SESİ, TABUTUMUN GICIRTISINA KARIŞIYORDU. CENÂZE NAMAZI İÇİN CÂMİYE GİDİYOR OLMALIYDIK. CÂMİ DEYİNCE AKLIMA GELMİŞTİ. ÇOK YAKINIMIZDA OLMASINA VE HER GÜN BEŞ DEFA DAVET EDİLMEME RAĞMEN, BİR TÜRLÜ VAKİT BULUP GİDEMEMİŞTİM. AMA HER ZAMAN SÖYLEDİĞİM GİBİ, ELLİ YAŞINA GELİNCE NAMAZA BAŞLAYACAK VE HERKESİN ŞİKÂYET ETTİĞİ KÖTÜ ALIŞKANLIKLARIMI TERK EDECEKTİM. EVET EVET, ŞU KAZA OLMASAYDI, İLERİDE NE İYİ BİR İNSAN OLACAKTIM. DAHA ÖNCEDEN DUYDUĞUM VE NEREDEN GELDİĞİNİ KESTİREMEDİĞİM SES: — GEÇTİ ARTIK GEÇTİ!. DİYE TEKRARLADI. BİTTİ ARTIK!. BİRAZ SONRA NAMAZIM KILINMIŞ VE TEKRAR OMUZLARA KALDIRILMIŞTIM. MAHALLEMİZDEKİ KAHVEHANENİN ÖNÜNDEN GEÇERKEN, HER GÜN İSKAMBİL OYNADIĞIMIZ ARKADAŞLARIMIN NEŞELİ KAHKAHALARINI İŞİTİYOR VE “HERHALDE ÖLÜM HABERİMİ DUYMAMIŞ OLACAKLAR” DİYE DÜŞÜNÜYORDUM. SESLER İYİCE UZAKLAŞTIĞINDA, EĞİK BİR ŞEKİLDE TAŞINDIĞIMI HİSSEDEREK MEZARLIĞA ÇIKAN YOKUŞU TIRMANDIĞIMIZI ANLADIM. ŞİDDETLE YAĞAN YAĞMURUN TABUTTAKİ ÇATLAKLARDAN SIZARAK KEFENİMİ YER YER ISLATTIĞININ DA FARKINDAYDIM. BUNA RAĞMEN, DIŞARIDA KONUŞULANLARA KULAK VERDİM. DOSTLARIMIN BİR KISMI PİYASADAKİ DURGUNLUKTAN BAHSEDİYOR, BİR KISMI DA MİLLÎ TAKIMIN SON OYUNUNU METHEDİYORDU. TABUTUMU TAŞIYAN DİĞER BİRİ İSE, YANINDAKİNİN KULAĞINA FISILDAYARAK: — RAHMETLİNİN TERSLİĞİ, ÖLDÜĞÜ GÜNDEN BELLİ!. DİYORDU. SIRILSIKLAM OLDUK YA!. DUYDUKLARIM HERHALDE YANLIŞ OLMALIYDI. YOKSA BUNLAR, UYKULARIMI ONLAR İÇİN FEDA ETTİĞİM DOSTLARIM DEĞİL MİYDİ? YOLCULUĞUM BİR MÜDDET SONRA BİTMİŞ VE TABUTUM YERE İNDİRİLMİŞTİ. KAPAK TEKRAR AÇILDI VE CANSIZ VÜCUDUMU YAKALAYAN KOLLAR, BENİ DİBİNDE SU TOPLANMIŞ OLAN BİR ÇUKURA İNDİRDİ. BOYLU BOYUNCA YATTIĞIM YERDEN ETRAFA BAKTIM. AMAN ALLAH’IM!.. BU KABİR DEĞİL MİYDİ? O ÂNA KADAR BURAYA GİRECEĞİMİ NEDEN DÜŞÜNMEMİŞTİM? SESSİZ FERYATLARIMI KİMSEYE DUYURAMIYOR VE DOSTLARIMIN, ÜZERİMİ ÖRTMEK İÇİN YARIŞTIĞINI HİSSEDİYORDUM. TEKRAR KOYU BİR KARANLIKTA KALMIŞ VE BÜTÜN ÂCİZLİĞİMLE DUA ETMEYE BAŞLAMIŞTIM. — YÂRABBİ!. DİYORDUM. BİR FIRSAT DAHA YOK MU, SENİN İSTEDİĞİN GİBİ BİR KUL OLAYIM. VE KABRİMİ, CENNET BAHÇELERİNDEN BİR BAHÇEYE ÇEVİREYİM. AYNI SES, HER ZAMANKİNDEN DAHA ŞİDDETLİ OLARAK: — GEÇTİ ARTIK GEÇTİ!. DİYE TEKRARLADI. HER ŞEY BİTTİ ARTIK!. MEZARIMI ÖRTEN TAHTALARIN ÜZERİNE ATILAN TOPRAKLARIN ÇIKARDIĞI SES GÖK GÜRÜLTÜSÜNÜ ANDIRIYOR VE BÜTÜN BENLİĞİMİ SARSIYORDU. SON BİR GAYRETLE YERİMDEN FIRLAYARAK GÖZLERİMİ AÇTIM. ODAMDAKİ RAHAT YATAĞIMDA YATIYOR, FAKAT KORKUNÇ BİR KÂBUS GÖRÜYORDUM. BİTİŞİK DAİREDE OTURAN DOKTOR ARKADAŞIM, BENİ AYILTMAYA ÇALIŞARAK: — GEÇTİ ARTIK GEÇTİ!. DİYE BAĞIRIP DURUYORDU. GEÇTİ BAK, HİÇBİR ŞEYİN KALMADI!. YATTIĞIM YERDEN YAVAŞÇA DOĞRULDUM. TERDEN SIRILSIKLAM OLMUŞ VE SANKİ YİRMİ KİLO BİRDEN VERMİŞTİM. DIŞARIDA SAĞANAK HÂLİNDE YAĞMUR YAĞIYOR, ŞİMŞEK VE GÖK GÜRÜLTÜSÜNDEN BÜTÜN EV SARSILIYORDU. ETRAFIMDAKİLERİN ŞAŞKIN BAKIŞLARI ARASINDA KENDİMİ TOPLAMAYA ÇALIŞIRKEN: — YARABBİ!. SANA ZERRELERİM ADEDİNCE ŞÜKÜRLER OLSUN!. DİYORDUM. İYİ BİR KUL;OLMAK İÇİN, YA BİR FIRSAT DAHA VERMESEYDİN? CÜNEYD SUAVİ (Cüneyt SUAVİ'nin Hayatın İçinden Adlı Kitabından )
