Efendim
Şimdi senin yokluğunun bitmez tükenmez yolların da, hasretini tadıyoruz iliklerimize kadar. Senden bin dörtyüz yıl sonra olsa da, seni bir kez bile görememiş olsak ta, gözlerinde ki sevdayı görememiş olsak bile, aşkının bize verdiği ilham ile sana gönlümüzü açıyoruz ve seni anıyoruz.
Efendim...
Neydi bizi sana böylesine bağlayan? Hasret dolu salavatlar gönderdik mübarek ravzana. Seni anışlarmızın senin için ne kadar büyük değeri var ki, sen o hatırlayışlarımızı meleklerin ellerinden alıp unutmayışımızın hürmetine bizim isimlerimizi gül dudağında zikrediyorsun
Efendim...
Sensiz bir asır da yaşarken hor ve hakir görülüyoruz her birimiz. Basiretleri bağlanmış bir takım çakallar sürüsü senin buyruklarını hiçe sayarak zulmediyorlar bize. Ve öyle içten ve sinsice içimize sızdılar ki, bize seni unutturmak için planladıkları tezgah lar şeytanı dahi şaşırttı. İlkin senin sevgini ve aşkını kalbimiz den söküp dilimize pelesenk etmek için çabaladılar. Fakat unutamazdık ki seni... Olmadı, görünüşümüzü değiştirdiler. Yavaş yavaş bizi kendilerine benzeterek özenti kurbanı haline getirdiler. Oysa senin sünnetin di bizim yaşantı örneğimiz. Aynanın karşısına geçtiğimiz de, kendimiz de seni göremez olduk artık. Gözlerimiz den ışığını aldılar efendim... Unutur gibi olduk sanki seni. Sözlerimiz de hala vardın. Seni çok seviyoruz, sana aşığız diyorduk. Ve öyle bir duruma geldik ki kalbimiz dilimizin yalancısı oldu. Yalancılığa alıştırdık en değerli varlığımız olan kalbimizi de. Dilimiz kalbimizin emrettiğini söylemesi gerekirken, kalbimiz dilimizin esaretine uğradı. Bizler özü sözü gayrılar dan olduk ey sevgili...
Efendim
Utanmayı da katlettik sensiz ken. Şimdi gelsen yaşadığımız şehirlerin en işlek caddelerine, sokaklarına, bunlar benim ümmetim dermisin? Hangimizin gözleri kalabalıkların için de seni arıyor ki? Gelsen ve geçsen yanımız dan ansızın tanırmıyız seni? Nurun tüm cihanı aydınlatmış ken bize vurmaz ise ne yaparız? Senin için nefsin den daha değerli olan ümmetin seni unuttu bak sevgili... Neler ve neler için harap etti kendini...
Efendim
Hayalmiydi o günler... Ashabına, beni görme den bana iman eden kardeşlerimi görmeyi çok isterdim, onları çok özledim derken bizi mi kastetmiştin? Görme ya rasul... Gelip te görme yaşantımızı. Hasretini bir kenara ittiğimiz, hatırlanışını unutuşlara gömdüğümüz şu günlerin birinde ansızın gelsen bir gün kapımıza ve ben geldim ümmetim, bak senin peygamberin desen ne yapardık acaba? Üstü tozlar dan görünmez olmuş ve kalbimizin en yalnız köşesin de yıllarca hatırlanmayı beklemiş aşkımızı oradan çıkarıp dilimize çıkararak hoşgeldin sevgilim, hoşgeldin efendim diyebilirmiydik?
Efendim...
Gelme ne olursun...
Görme yaşantımızı...
Görme günahlarımızı
Ama biz sensiz yapamayız ki... Kalbimizin tozlu köşelerin de uzlete çekilmiş sevgini alıp tövbe suları ile yıkayıp, cehennem den çıkanlar misali havzının başına getiriyoruz... Kabul et efendim... Şu kırık dökük kalbimiz le, senin için attığı halde amacını unutmuş ve körelmiş gönlümüz le sana geldik... Şefaat eyle. Sancağının altında bir gölgelik yeride bizler için ayır...
Şimdi gel ya muhammed (s.a.v)...
sana muhtacız.......
