Tasavvufun en süzülmüş ve de katıksız devresi, asr-ı saadete tesadüf eder.ASHAB-I SUFFE, sofilerin piri, tasavvufun ilk meyveleridir.Nübüvvet dudaklarından dökülen ilahi beyanlar,lafızdan ziyade mana, şekilden fazla zevk ve heyecan taşıyordu.Daha çok kalblere yöneliyor, vicdanları geliştiriyordu.Günlerce aç kalmalarına rağmen ASHAB-I SUFFE’den herhangi birinin kendi halinden şikayet ettiğini bilmiyoruz.Çünkü onlar için en yüksek ve doyurucu gida, Resulullah (s.a.v.) Efendimiz’in sünneti senniyesi idi.Allah kelamı parça parça gönüllere inerken insanı ister istemez kendinden alıyor, başka bir aleme götürüyordu.Onlardan hiçbiri ibadetinde Efendimiz’den farklı bir hava içinde bulunmuyordu, sadece onu (s.a.v.) taklide çalişiyordu.Allah sevgisi , varlık aleminikapsayan ilahi kudret ve azamet bütün haşmetiyle içlerini dolduruyor ve hepsi de bu duygu içinde ibadetini yerine getirmeye çalışiyordu.Çünkü rahmet peygamberi Hazret-i Muhammed (s.a.v.) Efendimiz onlara “Allah’ı görür gibi ibadet edin..” buyurmuştu.
Alıntı..
Alıntı..
