En
--------------------------------------------------------------------------------
En ufacık bir zorlukta, minicik korkularda kafalarımızı kabuklarımıza hapsederek daha nereye kadar gidebiliriz.Bir yerden sonra o kabuklara da ne kadar güvenebiliriz..
düşünüyorum da;
sanırım en büyük korkumuz olduğumuz gibi görünmek.
yumuşacık kalbimizin farkedilmesi,
naif yönlerimizin keşfedilmesi,
cesaretsizliğimizin anlaşılması,
korkularımızın paylaşılması
sanki zarar göreceğimizin en büyük işareti.
kabuklarımızın altında
kendimizi saklamakta ne kadar da ustayız.
ve ne kadar güçlü korunuyoruz, kalkanlarımızın ardında
hissedilmeden, el değmeden, sevgimizi göstermeden.
istiridyeler, deniz minareleri, midyeler
kirpiler ve kaplumbağalar gibi.
sahi koruyor mu bizi bu çatlamamış sert kabuk?
kimse incitemiyor mu duygularımızı, inançlarımızı, benliğimizi?
yoksa zarar mı veriyor bu ürkeklik, bu kabuk bize?
hissettiklerimizi gölgeliyor, yansıtmıyor mu gerçek kimliğimizi?
duygularımızı bastırıyor, elele tutuşmamızı engelliyor mu?
eğer ğer bir yıldız gibi ışıl ışılsam ve bir yıldız kadar parlak
ne çıkar ateşböceği sansalar beni?
belki en hoyrat yürek bileateşböceğinin
o uçucu, masum, sevimli çocuksuluğuna el kaldırmaya kıyamaz
güçlü kapıların arkasına kilitlemesem kendimi,korkaklığımı, sevgi isteğimi,
en insani yönlerimi kayıtsızca sunabilsem
bu sert kabuğun ağırlığından kurtulup
bir kuş gibi uçacağım özgürce.
anlaşılacağım ve ayna gibi yansıyacağım karşımdakine.
o da çözülecek belki
samimi ve güvenliksiz, silahsız biriyle gözgöze gelince.
oysa bir görebilsek bunu
kalmadı böyle insanlar demesek
güven duygusuna bu kadar muhtaç olmasak
kırılmaktan korkmasak
incinsek, yaralansak
ne olur bir darbe daha alsak
yeniden açsak kendimizi, atabilsek o kabuğu
denesek
risk alsak
yanılsak
fark etmez.
tekrar, tekrar bıkmadan denesek
ve kucaklaşsak yeniden
tıpkı eskisi gibi
ne olduğunu anlayamadığımız o onbeş yıldan öncesi gibi.
o zaman farkedeceğiz
ne kadar özlediğimizi birbirimizi.
neler biriktirdiğimizi
kaybolan değerlerimizi ne kadar özlediğimizi.
beraber geldik beraber gidiyoruz oysa
vakit az paylaşmak sarılmak için.
yaşadığımız coğrafya zor, şartları ağır
yüreği daha fazla küstürmemek lazım.
sırtımızda ağır küfeler hergün katlanan
ve koşullar bir türlü düzelmeyen.
sevgiye çok ihtiyacımız var.
ufukta kara bir kış görünüyor
ancak birbirimize sokulursak atlatırız o günleri.
kırın o ağır, o sert kabuklarınızı
kurtulun bu yükten.
korumuyor o kabuklar, aksine zarar veriyor bize
yalnızlığa mahkum ediyor bizleri.
hem hepimiz bir yıldızız.
ne çıkar ateşböceği sansalar bizi!!!
Nobel ödüllü Hintli şair Rabindranath Tagore tarafından kaleme alınmış..