Beyazid-i Bestami Hazretleri (ks) şöyle diyordu bir keresinde:
“Bir dertli kul idim derman arayan…
Kalbime bir süvari gibi indim. Bütün ellerimle Hakk’ın kapısını çaldım.
Bela eliyle çalmadıkça kapı açılmadı.
Bütün dillerle izin istedim, hüzün diliyle istemedikçe izin verilmedi.
Bütün ayaklarla O’na giden yolda yürüdüm, yokluk ayağıyla yürümedikçe dergahına varamadım.
Denildi ki,
Ey Beyazid!
Nefsinde boş ol!.. Hiç ol da gel!..
Yıllarca gayret ettim…
Bir gün sükut edince baktım ve gördüm ki derdim, dermanım imiş.
Şimdi sen başlangıç istiyorsan; kalp süvarisi, beden piyadesi ol da yola çık…”