LÜBEYNE HATUN (R.A)
Ebu Cehil, Zinnire Hatun ve benzeri müslümanlar hakkında “Muhammed’in izinde giden şu akılsızlara şaşmaz mısınız? Eğer onun getirdiği şey, hayırlı ve gerçek olsaydı, biz ona uymakta bunlardan daha önce davranır ve kendilerini geçerdik. Zinnire’nin doğruyu bulmakta, bizi geçeceğini mi sanırsınız?” demişti. İşkenceye maruz kalan cariyelerden Nehdiyye Hatun ve kızı Lübeyne (veya Lebibe) Hatun’a sahibeleri olan müşrik kadın, “Vallahi sizi azdıranlardan, Muhammed’in ashabından birisi satın alıp azad etmedikçe elimden kurtulamayacaksınız.” derdi.Hz. Ömer müşrik iken, daha müslüman olmamışken, Müslümanlıktan döndürmek için Lübeyne Hatun’a ağır işkenceler yapardı. Hassan b. Sabit (r.a) der ki: “Ben umre için Mekke’ye varmıştım. Rasülullah (s.a.v) insanları İslamiyet’e davetle uğraşıyordu. Ashabı da işkencelere uğratılıyordu. Ömer b. Hattab’ın başucuna dikildim. Kendisi beline izar (fota) tutunmuştu. Müemmel oğullarının cariyesinin boğazını, elleri gevşeyip yanlarına düşünceye kadar sıktı, durdu, Kendi kendime “Öldü artık kadıncağız!” dedim. Sonra onu bırakıp Zinnire’nin üzerine yürüdü, ona da bunun gibi yaptı.”
Hz. Ömer bir gün Lübeyne’yi dövmekten bıkıp yorulunca, “Senden özür dilerim. Ben seni yorulduğum için bıraktım.” dedi. Lübeyne ise ona, “Eğer müslüman olmazsan Allah da sana öyle yapacaktır.” dedi.
Hz. Nehdiye ile kızı Lübeyne birgün un öğütmekle uğraşıyorlardı. Sahibeleri yemin ederek “İkisinizi de sizin atalarınızın dininden dönmüş birisi satın alıp da azad etmedikçe, ne azad ederim ve ne de işkenceden geri kalırım.” dedi. Bu konuşmayı duyan Hz. Ebu Bekir (r.a) yemininden dönüp bu iki cariyeyi azad etmesini teklif etti. O da, “Onların itikadını bozan sensin. Onları satın al ve azad et” dedi. Hz. Ebu Bekir (r.a) “Aldım onları. İkisi de hürdür.” dedi. Nehdiye ile kızına “Haydi ona ununu geri veriniz.” dedi. Onlar, “İşi bitirdikten sonra versek olmaz mı?” dediler. Hz. Ebu Bekir (r.a) “İsterseniz öyle yapınız.” dedi.
Müslüman olduğu zaman Hz. Ebu Bekir (r.a)’in kırkbin dirhemi vardı. Bu servetini ağır işkence gören kadın ve erkek birçok köleleri satın alıp kurtararak harcamaktan geri durmadı. Medine’ye hicret ettiği zaman yanında beş veya altı bin dirhemi kalmıştı. Hz. Ebu Bekir (r.a)’in satın alıp azad ettiği köle ve cariyeler on kadar idi. Hz. Bilal ve annesi Hamame, Hz. Amir bin Füheyre, Hz. Fûkeyhe, Hz. Nehdiyye ve kızı Hz. Lübeyne, Hz. Zinnire, Hz. Ümmü Übeys ve kızı, Hz. Ümmü Abis (r. anhüm)
Bilindiği üzere müşrikler, Uhud savaşında müslüman şehitlere işkence ettiler. Karınlarını deştiler, burunlarını ve kulaklarını kestiler. Sadece aralarında Hanzala b. Rahib’e eziyet etmediler. Çünkü babası Amir er-Rahip, Ebu Sufyan ile beraberdi.
Mevki sahibi birinin müslüman olduğunu duyunca Ebu Cehil hemen ona koşar, “Mevkiini kaybedersin” derdi. Bütün bunlara rağmen hulus sahibi mü’minler imanlarında sebat etmişlerdir. Birkaç hadise müstesna, dininden dönen, irtidat eden müslüman bulunmamıştır. Bunca baskılara rağmen müslümanların sayısı günden güne artmış, İslam’ın nuru bütün ufukları aydınlatmıştır. Nefsine mağlup olanlar hâlâ esir ve köleliklerini devam ettirirlerken onların eli altındaki köle ve cariyeler, İslam nimeti sayesinde, hürriyete (bağımsızlığa) kavuşmuş olarak şan ve şerefle yaşamışlardır. Allah (c.c) onlardan razı olsun .
Ebu Cehil, Zinnire Hatun ve benzeri müslümanlar hakkında “Muhammed’in izinde giden şu akılsızlara şaşmaz mısınız? Eğer onun getirdiği şey, hayırlı ve gerçek olsaydı, biz ona uymakta bunlardan daha önce davranır ve kendilerini geçerdik. Zinnire’nin doğruyu bulmakta, bizi geçeceğini mi sanırsınız?” demişti. İşkenceye maruz kalan cariyelerden Nehdiyye Hatun ve kızı Lübeyne (veya Lebibe) Hatun’a sahibeleri olan müşrik kadın, “Vallahi sizi azdıranlardan, Muhammed’in ashabından birisi satın alıp azad etmedikçe elimden kurtulamayacaksınız.” derdi.Hz. Ömer müşrik iken, daha müslüman olmamışken, Müslümanlıktan döndürmek için Lübeyne Hatun’a ağır işkenceler yapardı. Hassan b. Sabit (r.a) der ki: “Ben umre için Mekke’ye varmıştım. Rasülullah (s.a.v) insanları İslamiyet’e davetle uğraşıyordu. Ashabı da işkencelere uğratılıyordu. Ömer b. Hattab’ın başucuna dikildim. Kendisi beline izar (fota) tutunmuştu. Müemmel oğullarının cariyesinin boğazını, elleri gevşeyip yanlarına düşünceye kadar sıktı, durdu, Kendi kendime “Öldü artık kadıncağız!” dedim. Sonra onu bırakıp Zinnire’nin üzerine yürüdü, ona da bunun gibi yaptı.”
Hz. Ömer bir gün Lübeyne’yi dövmekten bıkıp yorulunca, “Senden özür dilerim. Ben seni yorulduğum için bıraktım.” dedi. Lübeyne ise ona, “Eğer müslüman olmazsan Allah da sana öyle yapacaktır.” dedi.
Hz. Nehdiye ile kızı Lübeyne birgün un öğütmekle uğraşıyorlardı. Sahibeleri yemin ederek “İkisinizi de sizin atalarınızın dininden dönmüş birisi satın alıp da azad etmedikçe, ne azad ederim ve ne de işkenceden geri kalırım.” dedi. Bu konuşmayı duyan Hz. Ebu Bekir (r.a) yemininden dönüp bu iki cariyeyi azad etmesini teklif etti. O da, “Onların itikadını bozan sensin. Onları satın al ve azad et” dedi. Hz. Ebu Bekir (r.a) “Aldım onları. İkisi de hürdür.” dedi. Nehdiye ile kızına “Haydi ona ununu geri veriniz.” dedi. Onlar, “İşi bitirdikten sonra versek olmaz mı?” dediler. Hz. Ebu Bekir (r.a) “İsterseniz öyle yapınız.” dedi.
Müslüman olduğu zaman Hz. Ebu Bekir (r.a)’in kırkbin dirhemi vardı. Bu servetini ağır işkence gören kadın ve erkek birçok köleleri satın alıp kurtararak harcamaktan geri durmadı. Medine’ye hicret ettiği zaman yanında beş veya altı bin dirhemi kalmıştı. Hz. Ebu Bekir (r.a)’in satın alıp azad ettiği köle ve cariyeler on kadar idi. Hz. Bilal ve annesi Hamame, Hz. Amir bin Füheyre, Hz. Fûkeyhe, Hz. Nehdiyye ve kızı Hz. Lübeyne, Hz. Zinnire, Hz. Ümmü Übeys ve kızı, Hz. Ümmü Abis (r. anhüm)
Bilindiği üzere müşrikler, Uhud savaşında müslüman şehitlere işkence ettiler. Karınlarını deştiler, burunlarını ve kulaklarını kestiler. Sadece aralarında Hanzala b. Rahib’e eziyet etmediler. Çünkü babası Amir er-Rahip, Ebu Sufyan ile beraberdi.
Mevki sahibi birinin müslüman olduğunu duyunca Ebu Cehil hemen ona koşar, “Mevkiini kaybedersin” derdi. Bütün bunlara rağmen hulus sahibi mü’minler imanlarında sebat etmişlerdir. Birkaç hadise müstesna, dininden dönen, irtidat eden müslüman bulunmamıştır. Bunca baskılara rağmen müslümanların sayısı günden güne artmış, İslam’ın nuru bütün ufukları aydınlatmıştır. Nefsine mağlup olanlar hâlâ esir ve köleliklerini devam ettirirlerken onların eli altındaki köle ve cariyeler, İslam nimeti sayesinde, hürriyete (bağımsızlığa) kavuşmuş olarak şan ve şerefle yaşamışlardır. Allah (c.c) onlardan razı olsun .