Badıllı ağabeyden reddiye: Ihanet !

BADILLI AĞABEYDEN REDDİYE: İHANET !




Abdulkadir Badıllı Ufuk yayınevinin yüzlerce itiraza rağmen Bediüzzaman Said Nursi hazretlerinin telif ettiği Risale-i Nur Külliyatından "Lem'alar" isimli kitabı sadeleştirmesinin ardından yayınevinin "Sözler" isimli kitabıda sadeleştirmesi üzerine şu açıklamaları yaptı

Hadsiz delaili dinlemiyen ve safsata-i nefse tabi olmuş gibi olan bir güruhun, Hazreti Üstadın vekil ve varislerine isyan etmiş bir hocanın fetvasıyla Risale-i Nur’un kudsiliğine hücuma geçenlerle karşı karşıyayız.
Şöyleki: Adı geçen hocanın Risale-i Nur’da yapılan tahrife verdiği fetvasının istinad ettiği dört kaynağı vardır. Bu kaynaklar:


1. Hadis-i bilmananın caizliği.

2. Necip Fazıl’ın görüşü.

3. Kendi yazdığı kitaplarının tashih işini başkasına bırakması.

4.Sadeleştirmeyi basit bir tercüme ameliyesine benzetmesi
Burada bu tali’siz hocaya ve sırtını dayadığı kalemşör bir muharrife şöyle sesleniriz ki: Eğer siz Risale-i Nur’u
müstakim,müessir, bir kitap kabul edip inanıyor iseniz, ona teslim olmalısınız. Dünyevi binbir muzahrafatla bulaşık ve maddi işler içinde dağınık olan fikirciğinizi, Risale-i Nur’un nevvar, feyazanlı, müstakim, hakikattar, rehberli meselelerine karıştırmak yerine, doğrudan onun cazibe-i umumi gibi olan kudsi cazibesine tabi olup onun üslubunu benimseyip, ona ram olup arkasından giderdiniz. Ama heyhat!


1. Hocanın zahiren dayandığı “hadis-i bilmana” mefhumuna gelince, bundan evvelki yazılarımda (Lem’alar kitabınıneşne’ane tağyiri münasebetiyle yazdığım yazılarda) Hocanın “ hadisi bilmana”mefhumunu hiç alakası olmayan Nurların tahrifine tatbikinin yanlışlığına dair künhüyle izahatlar verdiğimden tekrarlamayacağım.


2.N.Fazıl’ın Nurlardan alıp sadeleştirme ismi altında sinsice tahrif eylediği nümuneler yanımızda mahfuzdur.İcabederse bunları ibret-i alem için neşredebiliriz. Hz Üstad bunları görmüştür ve gördüğü zaman, bu tahrifi durdurmak için talebelerini devreye soktuğuna dair belgeler yanımızda mevcuttur.


3.Hocanın üçüncü dayanağı ki, kendi yazdığı kitapları tashih işini başkalara havale etmesi meselesidir. Bizde deriz, onun kitapları günlük, aylık ve geçici bir zamanlık meseleleri ihtiva eder. Onun yazdığı kitaplar maddi ve geçici meselelere dair olduğu için başkası tarafından yazılamayacak şeyler değil, çok kolay ve basit ifadelerdir. Mahza ilham-ı hak olan Risale-i Nur’ları bunlara kıyas etmesi öyle bir kıyas-ı maal-farıktır ki, güneşi yerdeki herhangi parlak bir cam parçası ile kıyas gibi olur.


4. Dördüncü istinadgahı ki, herhangi bir basit tercümeye, sadeleştirme tahrifini benzetmesidir. Tercüme, bir dilden tamamen başka olan diğer bir dile çevirme işidir. Mesela, Türkçeden İngilizceye ve Arapçaya çevirme gibi. O da, tamamen ve olduğu gibi bütünüyle çevirmedir. Neymiş, Risale-i Nurlar Türkçe değil,Osmanlıcaymış! Onun için bu da sadeleştirme tahrifiyle tercüme edilir demişler. Kendi ecdanının dillerini hususi bir sinsilikle unutturmaya çalışan tıynetsiz, milliyetsiz bir güruha yardım etmek ve ona şuursuzca kapılmak demek olan bu düşünce insanı dehşete düşürüyor.

Ne İslam aleminde ve ne de dünyanın hiçbir yerinde,Türkiye’de uygulanan bu tahrifdar sadeleştirme vaziyeti yoktur. Tefsir vardır, şerh vardır, tahşiye vardır, ama ka’tiyetle kitabın metnine dokunmamak üzere. Bu hususu eski yazılarımda da ve bu meseleye dair yazdığım bir kitabımda da ispatlıca yazmışımdır.


Bu dördüncü maddeye ek bir şeyde şudur: Hoca diyor ki, “İmam-ı Gazali iyi Arapça bilmemiş de,yazdığı kitaplarını başkaları tashih etmişler, üslubunu değiştirmişlerdir.”


Cevap: Bu yakıştırma tamamen hilaf-ı hakikattır. İmam-ı Gazali’nin yazmış olduğu eserlerin tamamı -- büyük küçük -- belki on bin sayfayı tutar. Kimya-yı Saadet hariç diğer bütün eserleri en fasih bir Arapça iledir. Kendi asrında revaçta olan üslubun en üstünü ile kitaplarını yazmış bir zattır. Ve hiçbir kimse bir kelimesine dokunmuş değildir. Şu olabilir:Eski asırlarda kullanılan Arapça imla ile bu asırın imla tarzı arasında bir değişiklik olduğu için, sadece imla noktasından bazı tashihler yapılmış olabilir. Hepsi bu kadar. İmam-ı Gazaliyi Arapça bilmemekle ittiham etmek bir bilmezliktir.


Şimdi, kudsinur kitabımız olan Sözler de sadeleştirme telvisinden geçirildi. Reklamcı bir şahıs, telvis edip haram ettikleri şu tahrifli kitapların satışını yüksek bir rakama çıkardıklarını söyledi. Televizyon kanalları da, birkaç masum çocuğu şahit göstererek konuşturdu ve bunları yayınladı.


Bunların bu kitapları sattıkları yer ve kişiler, okullarındaki, dershanelerindeki, yurtlarındaki öğrencilerdir. Gazeteleride böyledir. Psikolojik manevi bir baskı ile bunları abone ettirerek satıyor. Yani, yalancı, abartmalı reklamlarla ki, “Nur kitapları anlaşılmıyordu; şimdi anlaşılır hale getirildiler” gibi…


Reklamcı şahıs dedi ki: Üstadda kendi eserlerinin bazı yerlerini değiştirdiği için bizde Nurları değiştiririz.

Cevap:


1. Bir müellif kendi malı olan eserlerinde bazı değişikler yapabilir. Ama başkası, hele manalar denizi olan Nurların feyezanlı hakikatlarından çok uzak olup, Nurları basit bir kitap şeklinde addeden bir kimse o ameliyeyi yapamaz. Yapsa küstahlık yapmış olur.


2. Hazret-i Bediüzzaman kendi eski eserleri için bakınız ne diyor: “… Hem Türkçenin sarf, nahvini bilmediğimden, manaya giydirdiğim üslubun döğmeleri pek karışık oluyor. Hatta‘Evet, işte, şimdi, hemde, zira, olan, şu, bu’ tekerrürleri sizin gibi beni de usandırıyor. Başkasının tashihinede kat’iyyen razı olamıyorum. Zira külahıma püskül takmak gibi, başkasının sözü sözlerimle hiç münasebet ve ülfet peyda etmiyor, sözlerimden tevahhuş eder.” (Münazarat, İfade-i Meram, “Hamisen” bölümü.)


Aynı bu manada (eski yazılarımda kayıtlı olduğu gibi) Av. Ahmet Hikmet Gönen için Üstadın yazdığı bir notta şöyle deniyor: “Hem vekilimiz Ahmet Beye haber veriniz ki, müdafaayı makine ile yazdığı vakit, sıhhatine pek çok dikkat etsin. Çünkü ifadelerim başkasına benzemiyor. Bir harfin ve bazan bir noktanın yanlışı ile bir mesele değişir, mana bozulur.” (Osmanlıca şualar sh.738.)


Şimdi,şunasih hasiyetli mektubun içindeki incelikleri herhalde ehl-i basiret kimseler idrak etmektedirler; başka bir şey yazmayada gerek yoktur sanırım.Mektuptaki ince hakikatleri takviye ve te’yiden hadiseleri arzediyorum.


1. 1947’lerde İstanbulda meşhur vaiz Şemseddin Yeşil,Risale-i Nur’dan bazı parçaları sadeleştirerek kitapları içinde neşrettiğinde,Hazret-i Üstad şahsen değil, talebelerini devreye sokarak karşı çıkmış ve durdurmuştur. Bu hususta Emirdağ mektuplarının asıllarında yazılı ifadeleri vardır.


2. Aynı yıllarda Karabüklü Dr. Mustafa Ramazanoğlu (Oruç) küçük bir kitap yazdı, içine Risale-i Nur’dan bazı parçalar derceyledi. ÜstadHazretleri yanındaki talebelerine, elleriyle Ramazanoğlu’nun ifadeleri olan kısımları, üstüne kağıt yapıştırarak, Nur’a ait kısımları bıraktı.


3. 1949’da Afyon hapsinde Ahmed Feyzi Kul’un Nurlardan bazı parçaları sadeleştirerek neşri için iznini Hazret-i Üstaddansamimane ve ısrarlı bir şekilde istediği zaman -- İnebolulu merhum İbrahim Fakazlının şehadet ve rivayetiyle -- Hz Üstad ona: “Kardeşim Ahmed Feyzi, ben sana yapma demiyorum, ama öyle bir şeyi yaptığın zaman, o takdirde ona ismimi koymazsın. Çünkü öylesi bir eser benim değildir” demiştir.


4. 1951’lerde, meşhur kalemşör Necip Fazıl Kısakürek Risale-i Nur’dan bazı parçaları sadeleştirip Büyük Doğu mecmuasında neşrettiği zaman, Hazret-i Üstad o parçaları eski yazıya çevirtip şahsen inceledi. Risale-i Nur’un kudsi, ince manalarını muhafaza edememiş, belki çoğu yerde bozmuş olduğunu gördü. Talebelerini devreye soktu ve o bir çeşit bozma hareketini durdurdu. Şu yazılan hadiselerin belgeleri yanımızda mevcuttur. İşte hal ve encam böyle! Binaenaleyh, Nurları sadeleştirmeye yönelik girişimlerin mutlaka bir bozma, bir tahrif ve tağyir hareketi olduğuna şüphe yoktur. Saf bir niyetle dahi olsa, bu hükmü lağvetmez.


Bu münasabetle, eski yazılarımda kaydettiğim Hz. Üstad tarafından çok açık ve hiç tevilsiz bir şekilde üstünde olduğumuz mevzuu dile getiren Nur’dan iki parçayıda burada kaydettikten sonra, hükmü okuyuculardan basiret ehline bırakacağız.

İşte:

Fihrist Risalesinden on birinci mektubun fihristi (bizzat Hz. Üstadın ifadesidir):


“Bu mektup perişan görünüyor. Bu perişan mektup münasebetiyle kardeşlerime ihtar ediyorum ki: Bu küçük mektupları hususi bir surette bazı kardeşlerime yazmıştım. Büyük mektuplar meydana çıktıktan sonra küçüklerde umumun nazarına gösterilmesi lazım geldi. Halbuki tanzimsiz, müşevveş bir surette idiler. Onlar ne hal ile yazılmış ise, öyle kalması lazım geliyor. Sonradan tashih ve tanzim etmeye mezun değiliz.

İşte bu On Birinci Mektup perişan bir surette birbirinden çok uzak dört meseleden ibarettir. Hem müşevveş, hem perişandır. Fakat şairlerin ve ehl-i aşkın zülf-ü perişanı sevdikleri ve istihsan ettikleri nev’inden, bu mektup da, zülf-ü perişan tarzında, soğuk tasannu karışmadan, hararet ve halavet-i asliyesini muhafaza etmek niyetiyle kendi halinde bırakılmış.”


Ve bu samimi ifadeleri takviye eden Yirmi Beşinci Lem’anınAltıncı Devasının, unutularak iki defa yazıldığını sonradan gören Hz. Üstad, onun haşiyesinde şunu yazmıştır:


“Fıtri bir surette bu Lem’atakattur ettiğinden,Altıncı Mertebede iki deva yazılmış. Fıtriliğine ilişmemek için öylece bıraktık. Belki bir sırrı vardır diye değiştirmedik.”


Bir şey daha: Bazı lahika mektuplarında “tashih ve ıslah edebilirsiniz” tabirleri vardır. Üstad hazretleri tashih ve ıslah diyor. Bozup sadeleştirme ile tahrif ediniz, üslubunu değiştiriniz demiyor.


Gelelim, 1940’larda Kastamonu’da başta Abdullah Yeğin ağabey olarak bir-iki liseli gençlerin Latin harfi olan yeni yazıya çevirip okumaları için hususi şekilde birkaç parça Nur Risalelerine mahsus vermiş olduğu izin ve “bazı kelimat-ı Arabiyede tasarruf edildi” şeklinde yazdığı mektuptaki hadiseye gelelim.


Burada mezkur mektubun o bölümünü aynı metniyle aldıktan sonra, bazı noktaların anlaşılmasını sağlayan bir-iki noktayı erbab-ı ilim ve ehl-i basirete arz etmeye çalışacağım. İşte:


“Saniyen: Burada lise mektebine tesirli bir nur girdi. O da Otuz İkinci Sözün Birinci Mevkıfı, Otuzuncu Lemanınism-i Adl ve Hakem Nükteleri, Tabiat Leması Hatimesine kadar; Ayetü’l-Kübra’nın [Evet bu dünya misafirhanesine giren her bir adam…]la başlayan Birinci makamın başında -- ilham ve vahy mertebeleri hariç kalıp -- ta On Sekizinci Mertebe olan kainatınhudus hakikati, ta İmkan’a kadar… yenihurufla bir ihtar ile izin verdik. Daktilo el makinesiyle kendilerine yazdılar.

Sizde bu dört parçayı birden cilt yapıp yeni huruflaehl-i inkara on ikilik top güllesi gibi atabilirsiniz. Fakat yirmi sene evvelki Türkçe ile şimdiki Türkçenin farklı olduğundan, yeni Türkçe için bazı kelimat-ı Arabiyede tasarruf edildi. Sizde öyle yapabilirsiniz. Risale-i Nur yirmi sene evvelki Türkçe ile konuşur. O zamanı görmeyen gençlere teshilat olmak için bazı tabiratı değiştirirseniz iyi olur.” (Osmanlıca Kastamonu lahikası, teksir-sh.278.)


Evvela: Erbab-ı irfana şu hususları arzederiz ki, bu mektubun yazılış sebebi, ilk olarak zuhur eden bir mühim hadise ki, liseye Risale-i Nur’un girmesi ve iki-üç lise talebesinin Nurlarla alaka peyda etmesiyle beraber, Latin harfiyle yazılmasına Risale-i Nur’dan üç-dört parça için manevi ihtar ile izin verilmiş olmasıdır.

Bu ilk zuhur eden hadisenin hatırı için, mektupta isimleri geçen parçalara mahsus bazı kelimat-ı Arabiyede tasarruf yapılmıştır. Bu tasarrufu başkası değil, bizzat Hazret-i Bediüzzaman yapmıştır. Ve o gün için yalnız o üç-dört parçada kendisinin yaptığı tasarrufun aynısını yapmaları hususunda, Isparta’daki sadık talebelerinede izin vermiştir. Tasarruf görmüş mezkur o dört parçacdabilahareAsa-yı Musa kitabına aynen dercedilmiştir ve o tarzda devam etmektedir.


Saniyen: Kastamonu Lahikası asıllarında mevcut olan o mektubun o kısmı, bilahare Hazret-i Müellif tarafından 1959 da tanzim edilip umuma neşir için hazırlanan şimdiki mevcut Kastamonu Lahikasında (tasarruftan bahseden bölümü) çıkarılmış, daha da hiç neşredilmemiştir. Envar Neşriyat Latin harf Kastamonu Lahikası sh. 197’ye bakılabilir.


Salisen: İmam-ı Azamın: “Namazda Fatiha yerine onun tercümesinin okunması caizdir” fetvasının beş cihetle hususiliği gibi, buda onun gibi hususi ve bir defaya mahsus ve sadece üç-dört parça ile alakalıdır.


Rabian: Mektuptaki tasarruf etme izninin hükmünü nesheden Hazret-i Üstadın Emirdağ Lahikasındaki mektubudur. Ve bu nasih mektubun hükmünü teyid ve takviye eden birkaç ehemmiyetli ve Hz. Üstadın davranışını apaçık gösteren hadiseler vardır.


Kastamonu asıllarındaki mektubun hükmünü nesheden Emirdağ mektubunu aynen alıyoruz:

“Saniyen: Nur’un metni izaha ihtiyacı olsa, satırın üstünde, ya kenarda haşiyecikler yazılsa daha münasiptir. Çünkü hem herkes senin gibi (muhatabAhmed Feyzi Kul ağabeydir) mühakkık, müdakkık olmaz; yanlış bir mana verir, bir kelime ilave eder,ehemmiyetli bir hakikati kaybetmeye sebeb olur. Tashihatında böyle zararlı ilaveleri çok gördüm. Hem benim tarz-ı ifadem bu zamanın Türkçesine uygun gelmiyor; bir parça dikkat ve temenni ister. Belki bununda bir faidesi, bir hikmeti var.” (Her iki Emirdağ kitabı sh.661.)


Tashih ve ıslah nedir? Bütün eski ve kamil Nur talebeleri bunu şöyle izah ederler: “Müsvedde olarak yazıldığında, katibin hatalı yazması, imla noktasında hatasıv.s.; mesela, “sad” ile yazılan bir kelimeyi “se” harfiyle yazmış olabilir, siz bunları düzeltebilirsiniz. Osmanlıca imlaya göre hatalı yazılmışsa, doğrusunu yazınız” demektir.


Hülasa: 17 sene evvel bu mevzuda yazdığımız bir kitapta bir çok belgeleri konuşturarak(metin içine girse, teksir edilen nüshalar ayrı ayrı olur, tashih lazım gelir. Hem su-i istimale kapı açılır, muarızlar istifade ederler); hiçbir surette sadeleştirme denilen tahrife cevaz olmadığını isbat etmiştik. Geçen sene yazdığım birkaç yazımda da yeni deliller ibraz eyledik. Bu vaziyette, sadeleştirmeciler Risale-i Nur’un tağyir ve tahrifine -- her şeye rağmen -- devam ederlerse kat’iyyen bileceğiz ki, işin arkasında habis kuvvetler vardır, bu şahısları şu şenaatdar işte çalıştırmaktadır.


Biz Nur’un hamiyeti, Nur’un gayreti namına çok şeyler yazdık. Ve yazacağız. Bazı gizlilikleri-- icap ederse -- aleniyete çıkaracağız.


Bu kabih işin fetvacısı olan Gülen Beyin bir çok zikzaklıklarını, akide bakımından onu ayak altına alan bazıpeşkeş çekmelerini ispatlı şekilde aşikare çıkaracağız. Günah bizden gitmiş olur. Vesselam.


Not: Bütün bunlarla beraber, Hz. Bediüzzaman’ın ve umum halis talebelerinin hukukunu, meselenin asliyetini,işinhakikatini ortaya çıkarmak için, umumi bir istişare cemaatini teşkil edip bütün detaylarıyla hocalarıda dahil herkesle yüzyüze gelmeye ve heryerde oturup tartışmaya hazırım, Hodri meydan diyorum.