Hep kaçardım yağmurdan..ya bir saçak altına yada daha hızlı adımlarla eve..yağmur yağıyor şimdi ve sen nasıl öğretmiştin yağmurdan kaçmamayı bana..
O gün konuşurken birden yağmur başlamıştı.. bir ağustos ayıydı ve ben kapatmalıyım yağmur başladı demiştim sana.. NEDEN diye sormuştun şaşırmıştım..
nasıl yani hasta olurum demiştim. denedinmi hiç nerden biliyorsun dedin hasta olacağını..o anda adımlarım yavaşladı doğru ya hiç denememiştim ve sen diyorsan güvenirdim sana her zaman güvenmiştim..
Sakince yürürken yağmurun yumuşak fısıltıları altında herkes bana bakıyordu neden kaçmıyordum ...bende bilmiyordum..sen öyle demiştin ya..eve vardığımda kitaplarım ıslanmış ellerimse üşümüştü ama mutluydum pırıltılı bir keder vardı içimde..belki daha önce yağan yağmurlardan kaçtığım için kederli ,belkide sen başka bir diyarda aynı yağmurda ıslandığın için mutluydum...
Bir çay koydum ocağa ...balkon kapısını açtım sonra.. gıcırdardı hep bu kapı ama severdim bu gıcırtıyı ..gökyüzüne baktım kızarmıştı ve yağan damlalar dans ediyorlardı..NE KADAR GÜZELDİ ALLAHIM..sen yağmurdan kaçmayan ve bana bu huzuru hediye eden..
elimde sıcak bir bardak çay balkonda eski bir sandalyede ben.. bir daha kaçmayacağım yağmurdan..ne zaman kederle dolsam içimden bir damla aksa sen derdinki üzülme..KARGALAR SÜRÜYLE KARTALLAR YALNIZ UÇAR...
Sen bir kartaldın evet ama ben ürkek kırılgan bir serçeydim seni tanımadan önce...korkmamayı..yağmurdan kaçmamayı..yaşlı insanların pamuk gibi saçlarında ,kederli gözlerinde yatan sırrı..karıncaların eger bilerek basmazsak ölmeyecegini...bir insanın her gün dirhem dirhem zayıflarken sonunda nasıl bir herkül olacağını...seccademi billur damlalarla yıkayabilecegimi...hiçbir kuldan korkmamayı..ve hepsinden önemlisi ALLAH aşkıyla yanmayı ve ağlayabilmeyi öğreten...
Görmeyen gözlerime sanki bir ışık olarak gönderilmiştin ...Sen gerçekten varmıydın ,olabilirmiydin...
Bir insanın başka bir diyardaki sesi duyabileceğini, isterse istediğini görebileceğini, cisim olmadan sadece can'la sevilebileceğini...SEN BANA BEN OLMAYI ÖĞRETEN...
Eskiden herşeyi yazarak anlatabileceğimi düşünen ben.. şimdi ne kadar anlatsam seni kelimelere sığmıyorsun...şair demiş ya hani.. orhan velimiydi neydi. ne önemi varkii...
bilmezdim eskiden...
şarkıların bu kadar güzel..
kelimelerinse kifayetsiz olduğunu..
akan her yağmur damlasında ve gözbebeklerimde biriken damlalarda sen varsın ...
hep orda dursun gözyaşım sakın akmasın...
sen okuduğum her satır, dilimin bilmediği ,kalbimin sakladığı duasın.... ( Sen yağmurdan kaçmayan ve bana korkmamayı, yürekli olmayı öğreten....,)
O gün konuşurken birden yağmur başlamıştı.. bir ağustos ayıydı ve ben kapatmalıyım yağmur başladı demiştim sana.. NEDEN diye sormuştun şaşırmıştım..
nasıl yani hasta olurum demiştim. denedinmi hiç nerden biliyorsun dedin hasta olacağını..o anda adımlarım yavaşladı doğru ya hiç denememiştim ve sen diyorsan güvenirdim sana her zaman güvenmiştim..
Sakince yürürken yağmurun yumuşak fısıltıları altında herkes bana bakıyordu neden kaçmıyordum ...bende bilmiyordum..sen öyle demiştin ya..eve vardığımda kitaplarım ıslanmış ellerimse üşümüştü ama mutluydum pırıltılı bir keder vardı içimde..belki daha önce yağan yağmurlardan kaçtığım için kederli ,belkide sen başka bir diyarda aynı yağmurda ıslandığın için mutluydum...
Bir çay koydum ocağa ...balkon kapısını açtım sonra.. gıcırdardı hep bu kapı ama severdim bu gıcırtıyı ..gökyüzüne baktım kızarmıştı ve yağan damlalar dans ediyorlardı..NE KADAR GÜZELDİ ALLAHIM..sen yağmurdan kaçmayan ve bana bu huzuru hediye eden..
elimde sıcak bir bardak çay balkonda eski bir sandalyede ben.. bir daha kaçmayacağım yağmurdan..ne zaman kederle dolsam içimden bir damla aksa sen derdinki üzülme..KARGALAR SÜRÜYLE KARTALLAR YALNIZ UÇAR...
Sen bir kartaldın evet ama ben ürkek kırılgan bir serçeydim seni tanımadan önce...korkmamayı..yağmurdan kaçmamayı..yaşlı insanların pamuk gibi saçlarında ,kederli gözlerinde yatan sırrı..karıncaların eger bilerek basmazsak ölmeyecegini...bir insanın her gün dirhem dirhem zayıflarken sonunda nasıl bir herkül olacağını...seccademi billur damlalarla yıkayabilecegimi...hiçbir kuldan korkmamayı..ve hepsinden önemlisi ALLAH aşkıyla yanmayı ve ağlayabilmeyi öğreten...
Görmeyen gözlerime sanki bir ışık olarak gönderilmiştin ...Sen gerçekten varmıydın ,olabilirmiydin...
Bir insanın başka bir diyardaki sesi duyabileceğini, isterse istediğini görebileceğini, cisim olmadan sadece can'la sevilebileceğini...SEN BANA BEN OLMAYI ÖĞRETEN...
Eskiden herşeyi yazarak anlatabileceğimi düşünen ben.. şimdi ne kadar anlatsam seni kelimelere sığmıyorsun...şair demiş ya hani.. orhan velimiydi neydi. ne önemi varkii...
bilmezdim eskiden...
şarkıların bu kadar güzel..
kelimelerinse kifayetsiz olduğunu..
akan her yağmur damlasında ve gözbebeklerimde biriken damlalarda sen varsın ...
hep orda dursun gözyaşım sakın akmasın...
sen okuduğum her satır, dilimin bilmediği ,kalbimin sakladığı duasın.... ( Sen yağmurdan kaçmayan ve bana korkmamayı, yürekli olmayı öğreten....,)