Ferhat'a dağları deldiren, Mecnun^'a arzı dar eyleyen, Kerem'i hicran ile kavurup duman eyleyen " ete-kemiğe bürünmüş" sevda´dır... Yunus'u diyar diyar dolaştıran, bülbülleri nağmeler ile coşturan, kokusunu alanı yıllar yılı koşturan " gönülde ferman " sevda´dır...
En demli sevdaların akasya ağacının altın da gözyaşı döktüğünü gördüğümden beri, hep süzülüp geçiyorum "sevda" nın yanından... yaşadığımız bu çağda sevdalar sanki kum´a yazılıyor....
Değişen zamanmı yoksa insanmı sorusuna birtürlü cevap bulamıyorum... "eski zaman" giderken yanında sevdalarıdamı götürdü acaba... yoksa biz gelirken yanımızda getirmeyimi unuttuk... Yitirdikmi, yoksa bulamadıkmı hayatı anlamlı kılan o güzel duyguyu...
İş, güç derken... bunaldık, yıprandık, yaralandık hayat yolunda.... belki sevgiyide yıprattık bu uğurda... " seviyorum" diye başlayan cümeler sanki gittikçe kısalıyor ve sanki nokta eskisinden daha cabuk konuyor... Halbuki sevda nokta tanımazdı... Sevdalar kum´a yazılıyor, ve küçük bir rüzgar tüm duyguları alıp götürüyor...
YÜREKLERİMİZE NE OLDU?...
