Simdi bu satirlari ertelenen gözyaslarim aksin diye yaziyorum.
Ve bekliyorum... Yagmuru.. Bir umut... Bir ben...Bekliyorum...
Cünkü,yagmursuz duygularim öksüz kaliyor.
Yagmursuz ümit ciceklerim acmiyor.Iste yagmur yagiyor!
Yildizlar agliyor.
Masumlugunu yitiren gözlerimde,sararip soluyor hatiralar.
Yasamak bir agri gibi dolasiyor kanimda.Artik hatiralar
avutmuyor beni.
Aci dolu gözlerle bakiyorum hayata. Hayat ki basimin üstünde
dönüp duran pervane misali üc günlük, üc nefeslik, kisa bir
zaman.
Ben hayallerimi gökyüzüne ulastiramadim, cünkü gökyüzü
görünmüyordu. Gönlümü daglara veremedim, cünkü daglar
yoktu.
Bu yüzden misralari derime kazdim.
Kanasin diye yüregim, aglasin diye gözlerim..
Misralari derime kazdim..
Sonra cicekleri gördüm.Beton yiginlarin arasina sIkIstirilan
laleyi, gülü, menekseyi.
Derin bir sizilari vardi, konusamadim onlarla. Anlatamadim
hickirarak hicranimi. Ben de sizdenim, diyemedim.
Koklayamadim; Bir ceset gibi gömülmüstüler topraga.
Bitmeye mahkum kisa bir hikâyenin son kelimesi gibi,
can cekisen yüregimin son cirpintisiydi bu cicekler...
Aslinda toprak öldüren degil, dirilten yesertendir umutlari.
Ve karmakarisik duygular icerisinde bogulan ben, somutlastiramadim
düsüncelerimi.Gül yüzlü seherlere acamadim kalbimi.Müjdeleyemedim
gözlerimle baharin geldigini..
Ve öylesine haykirdim ki titredi beton yiginlari,
Ertelenen gözyaslarim süzülmeye basladi yanaklarima.
Nemli gözlerle baktim dünyaya.
Ve dedim:
Bilin ki,benim gibi sehir cicekleri de aglar.
Gönlünü daglara veremedigi icin..
Gurubdaki renk cümbüsünü göremedigi icin..
Sehir Cicekleri de Aglar.
Ve bekliyorum... Yagmuru.. Bir umut... Bir ben...Bekliyorum...
Cünkü,yagmursuz duygularim öksüz kaliyor.
Yagmursuz ümit ciceklerim acmiyor.Iste yagmur yagiyor!
Yildizlar agliyor.
Masumlugunu yitiren gözlerimde,sararip soluyor hatiralar.
Yasamak bir agri gibi dolasiyor kanimda.Artik hatiralar
avutmuyor beni.
Aci dolu gözlerle bakiyorum hayata. Hayat ki basimin üstünde
dönüp duran pervane misali üc günlük, üc nefeslik, kisa bir
zaman.
Ben hayallerimi gökyüzüne ulastiramadim, cünkü gökyüzü
görünmüyordu. Gönlümü daglara veremedim, cünkü daglar
yoktu.
Bu yüzden misralari derime kazdim.
Kanasin diye yüregim, aglasin diye gözlerim..
Misralari derime kazdim..
Sonra cicekleri gördüm.Beton yiginlarin arasina sIkIstirilan
laleyi, gülü, menekseyi.
Derin bir sizilari vardi, konusamadim onlarla. Anlatamadim
hickirarak hicranimi. Ben de sizdenim, diyemedim.
Koklayamadim; Bir ceset gibi gömülmüstüler topraga.
Bitmeye mahkum kisa bir hikâyenin son kelimesi gibi,
can cekisen yüregimin son cirpintisiydi bu cicekler...
Aslinda toprak öldüren degil, dirilten yesertendir umutlari.
Ve karmakarisik duygular icerisinde bogulan ben, somutlastiramadim
düsüncelerimi.Gül yüzlü seherlere acamadim kalbimi.Müjdeleyemedim
gözlerimle baharin geldigini..
Ve öylesine haykirdim ki titredi beton yiginlari,
Ertelenen gözyaslarim süzülmeye basladi yanaklarima.
Nemli gözlerle baktim dünyaya.
Ve dedim:
Bilin ki,benim gibi sehir cicekleri de aglar.
Gönlünü daglara veremedigi icin..
Gurubdaki renk cümbüsünü göremedigi icin..
Sehir Cicekleri de Aglar.