H
hatve
Misafir
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِيمِ
الم * ذلِكَ الْكِتَابُ لاَ رَيْبَ فِيهِ هُدًى لِلْمُتَّقِينَ olan âyet-i kerimedir. Bu âyette maksad-ı esas, Kur'anın yüksekliğini göstermektir. Ve bu maksadı takviye eden, الم, ذلِكَ, الْكِتَاب, لاَ رَيْبَ فِيهِ kayıdlarıdır. Evet bu kayıdlar, istinad ettikleri pek ince ve gizli delillerine işaret etmekle beraber, o maksadın takviyesine koşuyorlar.
Ezcümle: الم kasem olduğu cihetle Kur'anın azametine ve altında müstetir, gizli o mezkûr letaif cihetiyle de davanın isbatına işaret eder.
Ve keza ذلِكَ zât ile sıfatı gösteren bir işaret olması itibariyle hem Kur'anın azametine, hem azameti isbat eden sıfât-ı kemaliyeye işaret eder.
Ve keza ذلِكَ işaret-i hissiyeye mahsus iken, işaret-i akliyede kullanılması, tazim ve ehemmiyeti ifade ettiği gibi, makul olan Kur'anı mahsûs suretinde göstermesi, Kur'anı ezhan ve enzarın nazar-ı dikkatine arzetmekle, tesettürü îcab eden hile, za'fiyet ve sair çirkin şeylerden münezzeh olduğunu izhar ve itiraf ettirmektir.
Ve keza ذلِكَ nin ( ل) vasıtasıyla ifade ettiği bu'd, Kur'anın kemaline delalet eden ulüvv-ü rütbesine işarettir.
Ve keza اَلْكِتَاب daki (اَلْ) hasr-ı örfîyi ifade ettiğinden, Kur'anın azametine ve başka kitabların mehasinini cem'etmekle onların fevkinde olduğuna işarettir.
Ve keza كِتَابْ tâbiri, ehl-i kıraat ve kitabetten olmayan bir ümmînin mahsulü olmadığına işarettir.
Ve keza لاَ رَيْبَ فِيهِ , zamirinin her iki ihtimaline binaen Kur'anın kemalini isbat veya te'kid eder.
Ve keza istiğrakı ifade eden (لاَ) Kur'anın her köşesinde rekz ve her yerinde zikredilen deliller, bürhanlar, hücuma gelen şek ve şübheleri def' ile, Kur'anın o gibi lekelerden münezzeh olduğunu ilân eder.
Ve lisan-ı haliyle şu şiiri okutur: وَ كَمْ مِنْ عَائِبٍ قَوْلاً صَحِيحًا وَ آفَتُهُ مِنَ الْفَهْمِ السَّقِيمِ
Yani: Kur'anda ta'yib edilecek hiçbir nokta yoktur.
Kur'an gibi sahih kavilleri ta'yib etmek, ancak fehimlerin sekametinden ileri geliyor.
Ve keza zarfiyeti ifade eden (فِى) tâbiri, Kur'anın sathına ve zâhirine konan şek ve şübhe varsa,
içerisindeki hakaik ile def'edilebileceğine işarettir.
الم * ذلِكَ الْكِتَابُ لاَ رَيْبَ فِيهِ هُدًى لِلْمُتَّقِينَ olan âyet-i kerimedir. Bu âyette maksad-ı esas, Kur'anın yüksekliğini göstermektir. Ve bu maksadı takviye eden, الم, ذلِكَ, الْكِتَاب, لاَ رَيْبَ فِيهِ kayıdlarıdır. Evet bu kayıdlar, istinad ettikleri pek ince ve gizli delillerine işaret etmekle beraber, o maksadın takviyesine koşuyorlar.
Ezcümle: الم kasem olduğu cihetle Kur'anın azametine ve altında müstetir, gizli o mezkûr letaif cihetiyle de davanın isbatına işaret eder.
Ve keza ذلِكَ zât ile sıfatı gösteren bir işaret olması itibariyle hem Kur'anın azametine, hem azameti isbat eden sıfât-ı kemaliyeye işaret eder.
Ve keza ذلِكَ işaret-i hissiyeye mahsus iken, işaret-i akliyede kullanılması, tazim ve ehemmiyeti ifade ettiği gibi, makul olan Kur'anı mahsûs suretinde göstermesi, Kur'anı ezhan ve enzarın nazar-ı dikkatine arzetmekle, tesettürü îcab eden hile, za'fiyet ve sair çirkin şeylerden münezzeh olduğunu izhar ve itiraf ettirmektir.
Ve keza ذلِكَ nin ( ل) vasıtasıyla ifade ettiği bu'd, Kur'anın kemaline delalet eden ulüvv-ü rütbesine işarettir.
Ve keza اَلْكِتَاب daki (اَلْ) hasr-ı örfîyi ifade ettiğinden, Kur'anın azametine ve başka kitabların mehasinini cem'etmekle onların fevkinde olduğuna işarettir.
Ve keza كِتَابْ tâbiri, ehl-i kıraat ve kitabetten olmayan bir ümmînin mahsulü olmadığına işarettir.
Ve keza لاَ رَيْبَ فِيهِ , zamirinin her iki ihtimaline binaen Kur'anın kemalini isbat veya te'kid eder.
Ve keza istiğrakı ifade eden (لاَ) Kur'anın her köşesinde rekz ve her yerinde zikredilen deliller, bürhanlar, hücuma gelen şek ve şübheleri def' ile, Kur'anın o gibi lekelerden münezzeh olduğunu ilân eder.
Ve lisan-ı haliyle şu şiiri okutur: وَ كَمْ مِنْ عَائِبٍ قَوْلاً صَحِيحًا وَ آفَتُهُ مِنَ الْفَهْمِ السَّقِيمِ
Yani: Kur'anda ta'yib edilecek hiçbir nokta yoktur.
Kur'an gibi sahih kavilleri ta'yib etmek, ancak fehimlerin sekametinden ileri geliyor.
Ve keza zarfiyeti ifade eden (فِى) tâbiri, Kur'anın sathına ve zâhirine konan şek ve şübhe varsa,
içerisindeki hakaik ile def'edilebileceğine işarettir.