Halka halka küçülen bir noktasın sen…
Nokta nokta küçülen bir yoktasın sen…
Dön Semâzen… Kalp diyârına dön. Bir ayçiçeği sûretiyle yüzünü dön Şems/e. Ve bütün vücudun vecde gelsin güneşe dönüşünle. Dön Semâzen…
Ben’den uzak ol Mevlânâ gibi bedeni bırak… Dünyaya dair ne varsa üzerinden at… Öyle bir geç ki mâsivâdan postunu da bırak dön de Dost’una bak…
Mey rengine kanarak ve ney sesine yanarak… Döne döne Dost’una yaklaş. Aş bütün engelleri. O’na yakın ve kendinden ırak aşkınla… Yan ve dön… Yan ve sön…
Dinle sözümü sana direm özge edâdırDerviş olana lâzım olan aşk-ı Hüdâ’dırÂşıkın nesi var ise maşûka fedâdırSemâ sefâ câna şifâ rûha gıdâdır
Siyah hırkana nakıştır toprağa karışan nefsin. Ve sikken mezar taşıdır başında. “Kün” dendi ve sen “ol”dun. Şimdi ölme vaktidir. Sıyrıl dünya telaşından ayrıl tac ile tahttan…
Koy başına sikkeni… Ol ve öl genç yaşında. Döndükçe savrulan eteğin mezarda sana tek yârendir. Bilirsin kefen beyaz bir tennuredir.
Ten nura gark olur; beden eriyerek yok olur “ben” ötelerin ışığında kaybolur. Kefen sana beyaz bir tennuredir. Ten nura gark olur; ruh tendeki nurun huzuruna kavuşur. Ten ve ruh… İnsan bir sûredir ölüm bir âyet… Gerisi vesâiredir.
Ey sofî bizim sohbetimiz câna şifâdırBir curamızı nûş edegör derde devâdırHak ile ezel ettiğimiz ahde vefâdırSemâ sefâ câna şifâ rûha gıdâdır
Dön Semâzen… Güller dökülsün destegülünden. Süzülsün destârından esrârın. Dün bugün ve yarın… Demeden kış ve yaz… Dön Semâzen… Sûfî bir pervânedir.
Ateşi göze alan âşık bir pervanedir; gayrısı yanamaz. Hamlar yanamaz… Anlamaz. O’nun birliğinedir bu Elif boy bu niyâz… O’nun dirliğinedir bu içli seda bu âvâz… Dün bugün ve yarın. Dön Semâzen açılsın kolların.
Bir elin göktedir bir elin yerde. Derde devadır bu daire… Dön dön dön… Hayy’dan gelip Hû’ya giden bu ses ulaştırır seni halkın tek Hakk’ına. Lamelif ters döner ki sûreti sana benzer.
Lamelif zâhirden bâtına dönen bir yoldur Lâ ve İllâ’ya çıkar bu adres… Âh bu ses… “Allah’tan başka ilâh yoktur.” Dön semâzen O’na dönmekten başka felâh yoktur.
Sazendeye uysun gönül tellerin. Kudüm “ol” diye inlesin ve uzansın semâya ellerin. Mutrıb çalsın hânende söz alsın. Bu taksim dokuz delikten gelir. Bu iklim seni Bezm-i Elest’e gönderir. Gelen sensin giden sen… Dön Semâzen.
Aşk ile gelin eyleyelim zevk ü safâyı Göklere değin er görelim hûy ile hâyı Mesiâne olup debreşelim çeng ile nâyı
Semâ sefâ câna şifâ rûha gıdâdır
Adımını kalbinde duysun tüm kâinat. Tabiata selâm ver: Ehlen ve Sehlen. Eşref-i mahlûkat olan âdemsin sen. Adem olduğun vakit âdemsin sen.
Dön Semâzen. Kadem vur zemine işitsin cümle âlem… Tek bir ayakla bütün cihana fark at… Dön dünya etrafında ve dünya dönsün adımlarının altında. Dört selâmdan sonra… Dön dön ve çark at… Şerîat tarîkat mârifet ve hakîkat kat kat gül olsun sûretinde… Dön gül gibi… Sön kül gibi…
Ayağını mühürle ve kulağını ver O’nun sözüne… “Ikra” emriyle okunsun kitap. Sayfa sayfa Aşr-ı Şerîf bir serap gibi insin gönlünün çöllerine. Gülbank sesi duyulsun dervişlerin Hû’lara karışan sesi duyulsun. Zikret zikret ve bir kerecik fikret: Sen âciz bir kulsun.
Aşk ile gelin tâlib-i cûyende olalımZevk ile safâlar sürelim zinde olalımHazret-i Mevlânâ’ya gelin bende olalımSemâ sefâ câna şifâ rûha gıdâdır
Dön Semâzen. Semâ ve sen… Kalbin semâya aşık bir kuştur. Semâ halktan Hakk’a giden bir uçuştur.
Dön Semâzen… Dönüş O’nadır. Görüş demidir öp birer birer eşyâyı… Gölgelerden yükselen bir Nûr değil midir bu? Kır bütün aynaları ve gör Hüdâ’yı… Dön Semâzen… Semâ sefâ câna şifâ rûha gıdâdır. Aşkın sana döndüğü yerde… Açılsın perde… Ve dur…
Dur Semâzen… Halka halka küçülen bir noktasın sen… Nokta nokta küçülen bir yoktasın sen…
Senem Gezeroğlu