öncelikle merhaba.inaınrsanız eğer samimiyetle derdimi anlatmak istiyorum.bu yazdıklarımı gururla değil acıyla ve utanarak yazıyorum.ama derdini söyleyemeyen derman bulmazmış ya.söyemeliyim çünkü tükeniyorum.bu bılmıyorum yazdığım kaçıncı forum,kaçıncı nefes arayışım.ben , ben sizin gibi değilim, sonsuz bir ihlasım yok, peygamber efendimizi saygım var ama sevıyormuyum bilmiyorum.hani kimileri onun adını duyunca inci inci ağlıyor o his yok bende.eskiden namaz kılardım ilkokuldan önce başlamıştım oruç tutumaya hatta bir ara kapandım ortaokul yıllarıydı fakat açılmak zorunda kaldım,o yaşlarda direnemıyorsunuz.oysa geçirdiğim o sancılı ergenlik dönemlerinde ne kadar saçma şeyler için direnmiştim .belkı başörtüm içinde o direncin yatrsını kadar gösterseydim.....belki....inançlıydım ,garip dua edınce hemen gerçekleşir zannederdim zaten bu yüzden her istediğime her gönlümden geçene değil çççoook düşünüp gerçekten dileğim şey olursa öyle dilerdim rabbimden.çocuk aklı işte mesgul etmek istemezdım.rabbım oda o ellimi açtıgım hiçbir duaıda eri çevirmedi bu yüzden hep derdim Allh benı başka bi seviyor galiba her dediğim oluyor.hep dua ederdım ama hiç zorda kalmadıkça istmezdim.türlü belalar geldi başa.burda anlatılacak şey değil ama hiç ALLHIM NEDEN DEMEDİM.lise bitti üviversiteye konyaya gittim.mümine dediğim takva sahibi dediğim er kişiden çoook çoook darbeler aldım.o yıllarda çok darda kaldım.baktım sarıldığım dal çöplükten bende başka dallara sarıldım.nefsime yenildim.sınavımı geçemedim.kalbim nefsimin köpeği oldu.dünyalığımda kalbim nefsime köpekoldukça güzellşti.sevildim,sayıldım,özenıldım,kapanan kapılar teker teker açıldı. ama hani bınanın temeli zayıfsa çökerya benım durumum tam tersi oldu binamın temeli sağlam oldugu için üstüne koyduklarımı kaldıramaz oldum.alltakı ile üstteki aynı malzemeden değildi tutmuyordu birbirini..arada kaldım dünaylıktı yada vicdanımdı.vicdanımı seçtim sırtımı döndüm.dönmemle dünya üstüme yıkıldı.nefsim zorlayacak elbet dedim seytan hileleriyle tekrar benı çekecek dedim.tövbeler ettim gecelerce..namaza başladım yine.yeri geldi zorla namazlarıma devam ettim.bedenıme işkence ettiğim oldu.kuranımı okudum.mübarek zatlara gittim onları aracılıyla yardım diledim.ama dinmedi kötü olaylar.rabbım benı affetmedi.ızdırabımı dindirmedi.rabımden sadece huzur istedim iç huzur başka dunyalık degıl sadece huzur olmadı.peygamber efendımızın sevgisini diledim kuran aşkı namaz aşkı ver rabım dedım.baktım namazımdan eski tadı almıyorum.kuran okudmmu ben hıçkırırdım ağlamaktan o tad ne dilimde ne gönlümde yok.vazgeçtim.ölmeyi çok istedim.ama anladım ki hala allah korkusu içimde mevcut.biliyorum rabbim dilerse bütün sıkıntılarım diner rabbım kısmet ederse gene o tadları o anları kalbımde gönlümde yenıden yaşar rabbım ol derse yıne eskisi gibi olabilirim .ama işte rabbım dilemiyor,kısmet etmiyor,ol demiyor.en acıııı bu rabbım artık benı sevmıyor( benden razı değil).yol arıyorum.bir hocam vardı dershaneden bana gençlerin düştüğü en büyük günahların ilk merdıvenının umutsuzluk basamagından geçtiğini söylemişti.öyle olmasında ne olsun.çevrenıze bakım kım riyadaysa zinaaysa o mutlu.kim çalıyor çırpıyorsa içiyorsa o huzurlu.benım tadığım ne kadar işte bu kusursuz bir kul dediklerim hem acıda ızdırapta hiç oh dedikleri yok.diğerleri yine allhın nımetleriyle rahatda.sizde bazen demıyormusunuz?rabbım adalatınden şüphe olmaz ama bizide nazsiplendir nedir bunun iç yüzü?adaleti nerde?umarım rabbım benı adaletiyle değil merhametiyle anar...
neden buraya yazdım.çünkü buradaki insanların emınım çoğu gerçekten ihlaslı insanlar sizler zaten dolu destilersiniz bir damla daha alırmı gönülleriniz diye onun uğrasıssı içierisindesınız.zaten dolu dolu gönllerinizi birleştirerek bir umma yaratıyorsunuz masal .ya bizim gibiler..aslında sizinden taşan o damlalara bizim daha çok ihtiyacımız yok mu?ben haddimi bilirim elbet sizin bildikleriniz ağır gelir yaşadıklarınızı hissettiklerinizi hissedemem.çocuk doğar doğmaz su verilmez. benımde alabilceğim kadarını sizden dilesem.bir yol açsanız bana.nerden başlamalı nerden bırakmalıyım.nasıl yeniden doğarım.nasıl?
neden buraya yazdım.çünkü buradaki insanların emınım çoğu gerçekten ihlaslı insanlar sizler zaten dolu destilersiniz bir damla daha alırmı gönülleriniz diye onun uğrasıssı içierisindesınız.zaten dolu dolu gönllerinizi birleştirerek bir umma yaratıyorsunuz masal .ya bizim gibiler..aslında sizinden taşan o damlalara bizim daha çok ihtiyacımız yok mu?ben haddimi bilirim elbet sizin bildikleriniz ağır gelir yaşadıklarınızı hissettiklerinizi hissedemem.çocuk doğar doğmaz su verilmez. benımde alabilceğim kadarını sizden dilesem.bir yol açsanız bana.nerden başlamalı nerden bırakmalıyım.nasıl yeniden doğarım.nasıl?
Özel mesajınıza gelen Zahmin kardeşimin mesajını da okudum. inşallah size yardımcı olabilirler.. Ama sakın ümidinizi kesmeyin. Kuran da da yazıyorya.. Allah ın rahmetinden ümidinizi kesmeyin diye. çiçekleri zarif yaratan rabbimizin rahmetini o küçük serçe kuşlarını ne kadar tatlı yaratmasından açık açık görüyoruz. Sineklere can veren Rab, insana verdiği canı hiç sevmez olur mu. 
