Direnişlere tutkun yüreğim...

Hızla akıp giden zamanın içinde akıp giderken

hayatım ve ben hıc farkında olmadan

buyuyuverırken ve dusunmeden yol alırken olume, durduruverıyorum zamanı..

O durmamakta ınad etse de ben durdurdugumu sanıyorum ıste..

Silkiniyorum once..

Sonra dusunuyorum..
Dusunmeyelı ne kadar da cok olmus..

Ve ne kadar da cok olmus gecelerı aydınlatmayalı.. Gecenın derınlıklerıne ne kadar da muhtac

oysa kı yuregım..

Bir olum provasına yatmısken ınsanlar,

dırılıgı oynamak ne de guzel..

Ve oldurenın de dırıltenın de huzurunda durmak..

Ve yalnızca 'Hayy' olana baglanmak..
Ölüm ve diriliş arasında bu gece yuregım..

Zihnim, yasayan olulerle,

oldü sandıgımız dırılerı tartıyor

vahıy terazısınde.. Sonra kendısıne dönüyor.. Yasamadıgım her bır ayet ölüm sınyallerı verıyor beynıme..

Unuttugum, dusunmedıgım, geregını yerıne getıremedıgım -dirilişin kaynağı- kıtabımın her bır öğüdü dırıltmem ıcın

vesıle oluyor ölü hucrelerımı..
Şaşkınca bakıyorum ruhumun ölü yanlarına..

Öylesıne dırılıge asıkken ben,

nasıl bu kadar ölü olabılırım, sasırıyorum..

Ve urperıyor yuregım.. Ölümü hiç sevmıyor..

Ve yakıstıramıyor kendısıne..

Bu hayatta soluk alıp verdıgı surece

ve ayrılırken bıle dırı olmayı ıstıyor..

Rabbının tarıf ettıgı dırılerden olmayı özlüyor..
Ölü bir toplumda nefes almayı ogrenıyorum once..

Sonra dırılmeyı bır daha ölmemek uzere..

Ve sonra dırıltmeyı ogrenıyorum

ölü bedenleri vahıy ufleyıslerıyle..

Ayet ayet nefes verıyor, sure sure dırılıs ekıyorum ölü kentlerıme..

Ve ruhumu hazırlıyorum en guzel dırenıslere..

Dırılıslere gebe dırenıslere..
Ve "Ömrumun en hayırlısı son omrum,

ıslerımın en hayırlısı son ısım,

gunlerımın en hayırlısı

sana kavustugum gün olsun..

" duasını tasıyarak gecelerıme,

Rabbımın rızasını beklıyorum hayatımda ve

bir adı da diriliş olan ölümümde..

Hep diri kalmamız duasıyla..


[Raziye Nur Tuna -Mecra Dergisi-]