Şeyh Sa‘dî-i Şîrâzî (k.s) anlatıyor: Daha
çocukken ibadeti sever, gece kalkar namaz
kılardım. Aynı şekilde günahtan da sakınırdım.
Bir gece babamın hizmetinde bulunuyordum.
Bütün gece uyumadım ve Kur’ân-ı Kerîm’i
elimden bırakmadım. Yanımızdaki insanlar horul
horul uyuyordu. Babama, “Ne olur, şunlardan
bir tanesi olsun başını kaldırıp da iki rekât
namaz kılsa … Ölüler gibi yatıyorlar!” dedim.
Babam dedi ki: “Evladım, keşke sen de
uyusaydın da onların gıybetini yapmasaydın!”
Gururlu kimse kendinden başkasını görmez,
onun gözünün önünde ayırıcı perde vardır.
Hakikati gören bir göze sahip olsaydı,
kendisinden düşkün kimseyi görmezdi.
Kaynak: Sa‘dî-i Şîrâzî, Gülistan
